AKG K 401

Opinia:

Na wstępie chciałbym powiedzieć, że nie będzie to recenzja. Będą to raczej moje spostrzeżenia, odczucia czasami nie mające nic wspólnego z obiektywną oceną.

Pomyślałem jednak, że może komuś się to przyda, podczas poszukiwań słuchawek.

 

Kiedy zaczynałem rozglądać się za słuchawkami, nie miałem ich na myśli – z prostej przyczyny – były dla mnie za drogie (kosztowały wtedy ok. 600 zł). Przyglądałem się raczej Sennheisrom HD 495 Silver lub Bayerdynamic DT 331 w ostateczności Sennheisrom HD 570 które i tak to były dla mnie drogie. Więc kiedy udało mi się kupić AKG K 401 za ok. 300 zł nie wahałem się i udało się...wygrałem licytację J.

 

A więc jakie one są? Na początek ogólny opis. Są to słuchawki typu otwartego, dynamiczne, wokółuszne. Czyli takie, które swoją „puszką” obejmują całą małżowinę uszna. Słuchawki moim zdaniem są wygodne, łatwo się dopasowują do głowy, siła nacisku nie jest duża więc szybko przyzwyczajam się do ich obecności. Jedyny odczuwalny mankament podczas dłuższego słuchania to wzrastająca temperatura wokół uszu, co jest oczywiste biorąc pod uwagę ze zakrywają całe uszy. Ale jak to się mówi coś za coś.

 

Słuchawki te w katalogu AKG znajdowały się zaraz za K 501 topowym modelem firmy (pomijam AKG K 1000 bo to zupełnie inne inna konstrukcja). Podobno zostały zaprojektowane z przeznaczeniem do muzyki rozrywkowej – dla mnie dość dziwne podejście ale mniejsza o to. Zakładam wreszcie i co słychać?

 

Pierwsze wrażenie jakie miałem to przestrzeń. Dźwięk rozlewa się wokół głowy szeroko, atakując z każdej strony. Jest jasny, lekki, ulotny. Jednym słowem dużo powietrza. Słuchając nagrań Dead Can Dance miałem wrażenie, iż instrumenty są bardzo dobrze rozplanowane. Można było je zlokalizować bez najmniejszego kłopotu. Takie samo wrażenie odnosi się do trójwymiarowości i głębi sceny muzycznej, które jest bardzo dobre. Ja nazywam to precyzją.

Zmieniamy płytę – jazz – D. Krall – jest równie dobrze. Wokal, instrumenty są oddane jak dla mnie rewelacyjnie. Czuje się ich obecność, a co za tym idzie słuchanie muzyki sprawia dużo przyjemności. Kolejna płyta „Upojenie” A.M Jopek i Pat Metcheny. Jest jeszcze lepiej. Płyta moim zdaniem bardzo dobrze zrealizowana. Gitara brzmi wręcz rewelacyjnie, dźwięk jest namacalny, kiedy słychać metaliczny rytm strun Pata. Każdy z pozostałych instrumentów odbieramy w pełnej krasie. Nie ma tu mowy o jakiś brakach co do określenia ich struktury, czy rzeźby. Nie ma zaokrągleń, czy wyostrzeń. Bas jest twardy i dobrze kontrolowany, wybrzmiewa szybko i z reguły jest go tyle ile potrzeba. Kolejna płyty i w odtwarzaczu ląduje „Ostatnie kuszenie Chrystusa” P. Gabriela. I tu pojawia się pierwsza i jedyna łyżka dziegciu, a mianowicie pewne ograniczenia basu jeśli chodzi a masę jak i obszerność oraz jakby to nazwać...ciśnienie jakie powinno się wytworzyć podczas niektórych utworów na tej płycie. Co ciekawe słuchanie innych nagrań gdzie mamy do czynienia z dźwiękiem o niskich częstotliwościach nie zawsze daje podstawę by stwierdzić, że basu jest za mało lub jest zbyt lekki. Znów inna płyta – „Piano” L. Możdżera . Fortepian brzmi moim zdaniem poprawnie tzn. w taki sposób, że słuchanie sprawia mi przyjemność. Dźwięki o najwyższych rejestrach są przyjemne dla ucha, nie kłują, określiłbym je jako plastyczne J.

 

Podsumowując – słuchawki te są godne uwagi. Oferują brzmienie lekkie, przejrzyste, precyzyjne. A co istotne są to słuchawki wygodne. Oczywiście całą swoja urodę pokazują z dobrym sprzętem, ale co najważniejsze nie posiadając super sprzętu można się cieszyć z ich użytkowania.