Resonance

Witam,

Zauważyłem na niektórych analogach z muzyką klasyczną taki dopisek ( jak w tytule ). Konkretnie na DG. Ktoś wie, co on oznacza?

Jest to oznaczenie wznowień płyt (albumów) wydanych wcześniej pod 'marką' Deutsche Grammophon

Witam,

Zauważyłem na niektórych analogach z muzyką klasyczną taki dopisek ( jak w tytule ). Konkretnie na DG. Ktoś wie, co on oznacza?

Tak jak mówi Waluch, to jedna z serii wydawniczych Deutsche Grammophon. Mieli jeszcze inne, np. Signature, Focus. W seriach tych wspomniane wydawnictwo wznawiało swoje teoretycznie najbardziej wartościowe rzeczy, ale to jednak trochę rzecz gustu. Najwyższą jakością miała się cechować seria Signature, obejmująca około 30 tytułów - dobre orkiestry, dobrzy soliści, dobrzy dyrygenci. Ale jakość techniczna tych rzeczy raczej taka jak pozostałych płyt Deutsche - dobra, lecz bez fajerwerków.

Pozdro,

Yul

DG jest przeciętne, myśla że tej firmie większy rozgłos przyniósł nośnik CD, na winylu, mimo że płyty wyglądają solidnie, brzmienie odstaje jakością od RCA,london treasury, columbia. Phillips jest na poziomie DG jeśli chodzi o realizacje. Nie wiem czemu, ale jak puszczam DG to prawie zawsze musze coś pokręcić na wzmacniaczu, czego normalnie nigdy (sic!) nie robie. Moim ulubionym wydawnictwem jeśli chodzi o klasyke jest właśnie london treasury series, odziedziczyłem nawet kilka płyt nigdy nie otwartych, miałem niezłe emocje przy "rozdziewiczaniu":) Orkiestra z tych płyt po prostu powala, naprawde warte polecenia.

Z DG bardzo bliski mojemu sercu jest box "works for piano", 14LP, wszystkie sonaty Kempffa, wariacje Gezo Andy i pozostałe utwory w wykonaniu 2 innych pianistów. To było rocznicowe wydanie na 150 rocznice śmierci B.,box leży obok gramofonu i pięknie się prezentuje, ach!:)

DG jest przeciętne, myśla że tej firmie większy rozgłos przyniósł nośnik CD, na winylu, mimo że płyty wyglądają solidnie, brzmienie odstaje jakością od RCA,london treasury, columbia. Phillips jest na poziomie DG jeśli chodzi o realizacje. Nie wiem czemu, ale jak puszczam DG to prawie zawsze musze coś pokręcić na wzmacniaczu, czego normalnie nigdy (sic!) nie robie. Moim ulubionym wydawnictwem jeśli chodzi o klasyke jest właśnie london treasury series, odziedziczyłem nawet kilka płyt nigdy nie otwartych, miałem niezłe emocje przy "rozdziewiczaniu":) Orkiestra z tych płyt po prostu powala, naprawde warte polecenia.

 

Z DG bardzo bliski mojemu sercu jest box "works for piano", 14LP, wszystkie sonaty Kempffa, wariacje Gezo Andy i pozostałe utwory w wykonaniu 2 innych pianistów. To było rocznicowe wydanie na 150 rocznice śmierci B.,box leży obok gramofonu i pięknie się prezentuje, ach!:)

Zgoda, Deutsche ustępuje na polu techniczno-realizatorskim pod pewnymi względami najlepszym wytwórniom, choć moja lista tych najlepszych wytwórni jest inna niż Twoja. Jakość nagrań jest wyczuwalnie niższa w przypadku prób upychania nadmiernej ilości materiału na jedną stronę longplaya (często pod, a nawet ponad 30 minut) i to materiału wymagającego - np. symfoniki granej w dużch składach. Takie wymagania stawiał rynek niemiecki - żaden Niemiec nie kupował płyty której jedna strona nie zajmowała przynajmniej tych dwudziestukilku minut, bo czuł się oszukiwany :))) Stąd się bierze wrażenie przytłumionej dynamiki wielu płyt DG. Ale nagrania krótsze, nagrania kameralistyki, nagrania pojedyńczych instrumentów (w moim przypadku gitara klasyczna, klawesyn, natomiast fortepian mniej) są bardzo dobre. Mieli rzeczy i bardzo dobre i dobre, a czegoś ewidentnie schrzanionego nie mam. Pewien poziom był jednak zawsze utrzymany. Dlatego nazywam Deutsche wytwórnią dobrą, ale nie jest ona moim zdaniem w pierwszej piątce.

Pozdro,

Yul

A jaka jest Twoja lista jeśli mogę spytać? Domyślam się, że nie jest to muza, jugoton i melodia:)

Brzmieniowo nawet niezła jest też eterna, tylko mają fatalne okładki, to strasznie utrudnia szukanie i wyciąganie płyt. Czeski supraphon też bywa przyzwoity,mam sporo Mahlera, Debussego i Ravela i słucha się z przyjemnością w większosci fragmentów. Jak zwykle najgorzej wypadają polskie wydania, nawet hungaroton nadaje się do słuchania, zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy bardziej kameralne, a do muzy sięgam tylko w ramach ciekawości interpretacyjnej, nigdy żeby zaspokoić narząd słuchu...

A jaka jest Twoja lista jeśli mogę spytać? Domyślam się, że nie jest to muza, jugoton i melodia:)

Brzmieniowo nawet niezła jest też eterna, tylko mają fatalne okładki, to strasznie utrudnia szukanie i wyciąganie płyt. Czeski supraphon też bywa przyzwoity,mam sporo Mahlera, Debussego i Ravela i słucha się z przyjemnością w większosci fragmentów. Jak zwykle najgorzej wypadają polskie wydania, nawet hungaroton nadaje się do słuchania, zwłaszcza jeśli chodzi o rzeczy bardziej kameralne, a do muzy sięgam tylko w ramach ciekawości interpretacyjnej, nigdy żeby zaspokoić narząd słuchu...

Nie, nic z tych tematów.

Gdyby to, powiedzmy, do tuzina wytwórni sprowadzić, to uszeregowałbym tak:

EMI/HMV,

Harmonia Mundi,

L'Oiseau-Lyre,

Decca,

Erato,

Archiv,

dalej mała przerwa, a następnie: FSM, Deutsche Grammophon, Phillips,

znów przerwa i: Orbis, Saphir, Intercord

No jakoś tak, masz na uwadze oczywiście subiektywność tego co napisałem.

Pozdro,

Yul