"Joker: Folie à deux" – amerykański muzyczny dramat psychologiczny z 2024 r. w reż. Todda Phillipsa.

Cyt. Wiki:
"Joker: Folie à deux – amerykański muzyczny dramat psychologiczny. Za reżyserię odpowiada Todd Phillips, który napisał scenariusz wraz ze Scottem Silverem. Film oparty na komiksach DC o Batmanie jest kontynuacją Jokera z 2019 roku. W tytułowej roli powrócił Joaquin Phoenix, a obok niego główne role grają Lady Gaga, Brendan Gleeson oraz Zazie Beetz."

***
    Zetknąłem się z negatywnym odbiorem tego filmu. Postanowiłem na własnej skórze przekonać się jak smakuje to amerykańskie danie. I czy chodzi o zwyczajnego McDonald's czy też o gustowną dużą restaurację z kwartetem smyczkowym uprzyjemniającym gościom czas.

    I było coś pomiędzy. Skłamałbym gdybym napisał, że wszedłem na salę kinową jako pierwszy. Wszedłem jako drugi. Pierwszy raz w życiu siedziałem w kinie w absolutnej ciszy. Robi to niesamowite wrażenie. Polecam każdemu audiofilowi choć chwilę pozbyć w absolutnej ciszy. Idealnie byłoby w komorze bezechowej. Ponoć słychać bicie własnego serca, a niektórzy ponoć słyszą przepływ krwi w żyłach. Po kilku minutach weszli kolejni widzowie. Było nas tam dziesięć osób. A sala dość duża. Kino "Nowe Horyzonty" we Wroclawiu.

Recenzja nie będzie długa. Tradycyjnie będzie w punktach.

1) Doskonała muzyka i dźwięk. Jak to w musicalach - miły gest dla ucha. Mroczne brzmienia wiolonczeli i innych instrumentów smyczkowych. Momentami organy Hammonda, a właściwie chyba Mini Moog, bo skojarzyło mi się z jednym z utworów Czesława Niemena. Doskonałe sekcje rytmiczne i dęte. Dużo śpiewania.

2) Taniec i cała otoczka choreograficzna. Duży plus za punkt 1 i 2.

3) Fabuła, scenariusz. Kontynuacja Jokera z 2019 r. Czy aby na pewno kręcono go "na siłę", "na chama", "dla pieniędzy"? Myślę, że nie. Wystarczy zmienić nastawienie. Film oglądałem w skupieniu. Nie było momentów całkowitej nudy. Miejscami było trochę nudnawo, ale to w końcu musical, a ten gatunek rządzi się własnymi prawami. Nie zasnąłem, ani nie chrapałem, co rzeczywiście zdarzyło mi się dobre szesnaście lat temu w kinie podczas seansu p.t. "Diabeł ubiera się u Prady". Zupełnie niesprawiedliwa i dziwna reakcja mojego organizmu, bo po obejrzeniu po raz drugi ten film z Meryl Streep okazał się całkiem ciekawym i smakowitym kąskiem. Tylko znowu - odpowiednie nastawienie. Nie spać, nie chrapać! Zwiedzać! Obejrzeć, starać się rozumieć, co się dzieje. Docenić czyjąś pracę.

4) Gra aktorska. Joaquin Phoenix zagrał po staremu. Wg mnie bardzo dobrze. Znacznie krócej wybuchał gromkim śmiechem. Lady Gaga znacznie lepiej śpiewa (nawet "a capella") niż gra. Odpycha mnie ta "blond farba" na naturalnie ciemnych włosach. Po co farbować? - Bóg jeden wie.

5) Wiele scen przerysowanych, nierealnych, urwanych z księżyca, ale proszę Państwa - to jest kino fabularne. Ma się dobrze oglądać, trzymać w napięciu, nie musi być realistyczne do bólu i moim zdaniem ma pobudzać do przemyśleń. Mnie pobudziła ta wielowątkowość problemów tutaj poruszanych, czyli po krótce:

- zakochanie się mężczyzny w kobiecie - ten mechanizm, że zakochuje się na zabój, po całości, bez namysłu, bez opamiętania. Wierzy w każde jej słowo.
- kokieteria, gra miłosna, elementy manipulacji w wydaniu kobiety. Czy ma w tym jakiś ukryty cel?
- dualizm natury ludzkiej - chyba każdy z nas ma swoje drugie, a nawet trzecie oblicze. Wielu z nas nie wie do czego jesteśmy zdolni. O sobie wiemy tyle, na ile nas sprawdzono, zatem nie powinniśmy oceniać innych ludzi lekką ręką. Ciężką też nie warto. Oceniajmy zachowanie, nie człowieka. Sam mam nadal z tym nie lada problem.

Warto obejrzeć. Polecam.