Test odtwarzacza CD Amplifikator Bitofon

Amplifikator BIToFON (pisownia producenta) to odtwarzacz płyt formatu CD i tylko CD. Obudowa jest niezwykle solidna. Ścianki przednią, dolną i tylną wykonano z lakierowanej czarnym lakierem proszkowym blachy stalowej grubości 1,2mm. Ścianki boczne to 2cm bloczki aluminium. Górna pokrywa, również z aluminium, ma grubość 2mm. Mocowane krętami dobrze usztywniają konstrukcję. Dodatkowo front odtwarzacza wzmocniono płatem stalowej blachy 2mm, i trzema aluminiowymi panelami grubości 6mm. W centrum przedniej ścianki znajduje się szuflada zmodyfikowanego napędu VAM 1202/12 Philipsa, a poniżej wyświetlacz z czerwoną matrycą typu LED. Projekt rozmieszczenia przełączników nawiązuje do pozostałych urządzeń Amplifikatora. W symetrycznych pionowych wgłębieniach z poszerzoną częścią centralną o kształcie koła, znajdują się po dwa wielofunkcyjne przyciski. Po stronie lewej górny pełni funkcję przeskakiwania do kolejnej ścieżki (krótkie przyciśniecie) lub przewijania do przodu (długie przyciśnięcie), a dolny odpowiednio wyboru ścieżki poprzedniej lub przewijania do tyłu. Górny przycisk po stronie prawej służy do wzbudzania odtwarzacza z tryby spoczynkowego oraz uruchamia (start) i wstrzymuje (pauza) odtwarzanie; dolny otwiera szufladę, pełni funkcję stop oraz przełącza urządzenie w tryb czuwania (standby).

Na tylnej ściance, poza gniazdem zasilania i głównym włącznikiem umieszczono wyjścia cyfrowe niesymetryczne elektryczne SPDiF (RCA) i symetryczne AES/EBU (XLR) oraz dwie pary wyjść analogowych – RCA i XLR. Napięcie wyjściowe wyjścia niesymetrycznego wynosi 2,1 V, natomiast symetrycznego aż 7,0 V.

Elektronikę rozmieszczono na 4 płytkach. Rozbudowany zasilacz z dwoma wielouzwojeniowymi transformatorami toroidalnymi, oddzielnymi stabilizowanymi sekcjami dla poszczególnych układów (sekcji cyfrowej i napędu, sekcji analogowej, przetwornika cyfrowo-analogowego oraz zegara) zajmuje miejsce w lewej części urządzenia. Elementy sterowania transportu umieszczono pod napędem. Płytkę układów cyfrowych ulokowano w pobliżu wyjść. Przetwarzaniem sygnału cyfrowego zajmują się selekcjonowane 24-bitowe układy Burr Browna PCM 1704 (po jednym na kanał) współpracujące z niezależnym filtrem cyfrowym DF 1704. Pomiędzy przetwornikiem C/A, a analogowym stopniem wyjściowym zastosowano układ „trafet”, tj. transformatoro-fetowy interfejs integrujący przetwarzanie prąd-napięcie i filtrację analogową. Zaprojektowano go w układzie bez pętli sprzężenia zwrotnego, z zastosowaniem elementów dyskretnych (bez wzmacniaczy operacyjnych). Stopień analogowy wykorzystuje tranzystory BC 560. Tor sygnałowy w stopniu wyjściowym jest zbalansowany, wyjścia niezbalansowane prawdopodobnie czerpią sygnał z jednej z faz sygnału symetrycznego.

Wrażenia użytkowe

BIToFON z każdym dniem zyskiwał moją coraz większą sympatię. Jest urządzeniem prawie uniwersalnym, łatwym do dopasowania w wielu prostych i rozbudowanych systemach. Prawie uniwersalnym, bo nie obsługuje innych formatów poza CD. Menu konfiguracyjne dostępne ze zdalnego sterownika umożliwia wybór pomiędzy dwoma ustawieniami filtra cyfrowego („sharp” lub „slow”), regulację poziomu wyjściowego (od 0 dB do -20 dB), regulację natężenia wyświetlacza (w 11 krokach), tworzenie listy odtwarzania oraz identyfikację wersji oprogramowania (w testowanym egzemplarzu zainstalowano wersję 01.01.14). Po włączeniu głównego zasilania na wyświetlaczu pojawia nazwa producenta i urządzenia, a następnie wyświetlana jest ilustrowana kierunkowymi strzałkami instrukcja wyjaśniająca przeznaczenie poszczególnych przycisków i odtwarzacz przechodzi w tryb czuwania. Po uruchomieniu urządzenie potrzebuje kilku sekund na uzyskanie gotowości do pracy. Podobna krótka zwłoka następuje po załadowaniu płyty do napędu, kilka sekund trwa odczytanie TOC. Przeskakiwanie pomiędzy poszczególnymi ścieżkami odbywa się sprawnie.

Przydaje się opcja regulacji poziomu wyjściowego, szczególnie przy korzystaniu z wyjść symetrycznych, które posiadają wyższe niż standardowe napięcie. Jak podaje instrukcja, korzyści ze stosowania połączenia zbalansowanego są słyszalne głównie w miejscach o dużym poziomie zakłóceń elektromagnetycznych i przy dużych długościach połączeń (np. studia nagraniowe).

Napotkaną niedogodnością w obsłudze BIToFONa jest brak przycisku otwierania szuflady na pilocie zdalnego sterowania, a znalazłem na nim kilka niewykorzystanych guziczków. Tym bardziej, że przyciski na przednim panelu odtwarzania mają zdublowane funkcje i można się pomylić. Ponadto przednia ścianka okazała się wrażliwa na wyładowania elektrostatyczne i kilkakrotnie po dotknięciu panelu odtwarzacz przełączył w tryb „standby”. Podejrzewam, że to przypadłość łatwa do usunięcia.

Brzmienie

Brzmienie nie ma słabych punktów, chociaż ma swój charakter. Duży nacisk kładzie na dynamikę i niskie tony – ich wypełnienie, masywność i jednocześnie nienaganną kontrolę. Nagrania rockowe („Is There Anybody Out There. The Wall Live” Pink Floyd 1980-81) mają wykop, doskonały rytm, bas uderza celnie jak dobry bokser, a wszystko w tempie pędzącej lokomotywy. Dźwięk zachowuje dobrą separację, Amplifikator nie poświęca szczegółów dla uzyskania dynamicznego obrazu koncertu. Nagrania W. Pawlika z „Grand Piano” nie pozostawiły wątpliwości, że odtwarzacz sprawdza się bez problemu także w subtelniejszym repertuarze, wymagającym prawidłowego oddania barwy fortepianu oraz akustyki pomieszczenia. Świetne reedycje XRCD The Modern Jazz Quartet „Concorde” oraz Sonny Rollins „Saxophone Colossus” zabrzmiały żywiołowo. Brzmienie saksofonu było energetyczne, bez ostrości, chwilami aksamitne, zawsze naturalne. Wybrzmienia wibrafonu Milta Jacksona rozpościerały się na szerokiej i głębokiej scenie budowanej z prawidłową perspektywą, bez wypychania dźwięku na słuchacza. Mocny dół pasma nie oznacza zaniedbywania średnicy, czy tonów wysokich. Koronkowe realizacje ECM na płycie Nik Bartsch’s „Ronin” nie pozostawiły w tym względzie żadnego niedosytu. Podobnie nagrania z muzyką sakralną Stowarzyszenia Śpiewaczego Harmonia z bogactwem barw i odcieni, gradacją planów i klimatem religijnego skupienia.

Nie omieszkałem przetestować różnych ustawień filtra cyfrowego. Różnice pomiędzy opcją „sharp” i „slow” nie są fundamentalne, ale słyszalne i pozwalają jeszcze lepiej wykorzystać potencjał BIToFONa. W ustawieniu sharp” brzmienie jest troszkę lepiej zdefiniowane, dynamiczniejsze, bardziej przejrzyste, z lepszą kontrolą basu. Przez większość odsłuchów wybierałem tę właśnie opcję. W ustawieniu „slow” dźwięk jest lekko zmiękczony, „korzenny”, bas odrobinę łagodniejszy w ataku. To może uratować niejedno słabsze, czy ostre nagranie. Słyszalne zmiany dotyczą także prezentacji średnicy, która w drugim ustawieniu „cofa się” o pół kroku za linię głośników.

Odtwarzacz wykorzystałem w testach kilku urządzeń towarzyszących, w tym kosztujących kilkadziesiąt tysięcy złotych wzmacniaczy lampowych. BIToFON okazał się dla nich godnym partnerem, źródłem, które nie musi mieć kompleksów w zestawieniu z hi-endowymi komponentami. Stawał także w szranki ze źródłami analogowymi i wysokiej klasy wkładkami gramofonowymi. Te porównania pokazały analogowy pierwiastek w jego brzmieniu - w najlepszym tego słowa znaczeniu. Zdumiewający odtwarzacz. BIToFON to kawał solidniej i starannie wykonanej maszyny. Usłyszałem nawet opinię: „To nie może się opłacać”! Panie Tomaszu – gratulacje!

Paweł Gołębiewski

Szczegółowe dane:

Dystrybutor: Albatros

Cena: 6490 zł

Dane techniczne:

Znamionowy poziom wyjściowy (0 dB):

wyjście niesymetryczne (RCA): 2,1 V (+/- 1 dB)

wyjście symetryczne (XLR): 7,0 V (+/- 1 dB)

Pasmo przenoszenia: 10 – 20000 Hz (+/- 0,5 dB)

Zniekształcenia nieliniowe:

Odstęp od szumów i zakłóceń: >105 dB

Rezystancja wyjściowa 100 Ω

Zasilanie: 230 V / 50 Hz

Maksymalny pobór mocy: 30 VA

Wymiary: 435 x 310 x 135 mm

Masa: ok. 7,5 kg

Odtwarzacz testowałem w towarzystwie następujących urządzeń:

Odtwarzacz CD: SoundArt Sarah; gramofony / ramiona: Garrard 401 / Origin Live, ProJect X-Tension / PJ 12 cc Evolution; przedwzmacniacze korekcyjne: GSP Elevator / Revelation, Electrocompaniet ECP1; przedwzmacniacze liniowe: Art Audio Conductor, Zagra Kulesza Mk1; wzmacniacze mocy: Art Audio Carissa, McIntosh MC-275; wzmacniacz zintegrowany: SoundArt Jazz; kolumny: ATC SCM-35, Triangle Trio; przewody sygnałowe: Fadel Coherence IC One (RCA) , Fadel Aeroflex Plus (XLR), DH Labs Air Matrix (RCA), Cordial (RCA i XLR); przewody głośniowe: Fadel Coherence SC One, Monster XP-HP; przewody zasilające: Fadel Coherence PC One, DIY; listwa zasilająca: Fadel Hotline Coherence; stoliki: StandArt STO, StandArt SSP.