Cyrus dAD1

Zawsze podobały mi się cd Cyrusa,takie małe ''pudełka po butach''-potrafią zwrócić uwagę nie tylko wyglądem,a co ważniejsze dobrym dźwiękiem.Odtwarzacz gra bardzo rytmicznie, nie pozwala się nudzić,przy czym mimowolnie przytupujemy nogą,to jest moim zdaniem duży plus-spory potencjał dynamiki.Pomimo,że kosztował niewiele,umiejętnie wyzwala wszelkie emocje zawarte na dobrze zrealizowanych krążkach.Wysokie tony dobre,chociaż czasami daje się usłyszeć podkreślone sybilanty co jest skutkiem lekkiego zaznaczenia średnicy i niższej góry w tym cd-ku.Średnica jest szczegółowa i lekko wygładzona z czym zawsze kojarzą mi się urządzenia Cyrusa. Najsłabszym punktem Dad1 jest bas,nie schodzi on tak nisko jak w niektórych cd,które kosztują lub kosztowały 2000zł.

Opinia z 2004 to bajki, pisane pod wpływem przynależności do "braci" audiofilskiej ...

W 2008 roku okazało się, że jest nie do odróżnienia od hi-endowego, dziesięciokrotnie droższego Krell 300CD ... i od wielu innych odtwarzaczy ...

Po pierwsze co się rzuciło mi na uszy to spójność w brzmieniu. Wszystkie zakresy prawidłowo przechodzą w siebie, są niezwykle wyrównane. Zjawiska sterofoniczne są na bardzo wysokim poziomie. Bez problemu można lokalizować nawet każde małe szmernięcie, które się pojawiło w trakcie nagrania. W każdej chwili wiadomo skąd dokładnie dobiegał dźwięk, gdzie znajdował się każdy instrument. I nie ma tu znaczenia czy jest małe trio jazzowe, czy też big-band. Wszystko jest precyzyjne.

Bas schodzi nisko i jest niezwylke melodyjny. Nie znaczy to że się rozpływa jak klucha.

A wokale ... to jest to, z czym sobie radzi najlepiej. Rebecca Pigeon na płycie "The Raven" to balsam kojący wszystkie bóle. Bobby z płyty "Beyond Words" - rewelacja, itd ...

Jedyny zarzut jaki mam to taki, że czasami oczekiwał bym tzw. większego kopa i ciut więcej drapieżności zwłąszcz w ostrym graniu rockowym. Jednak nie przeszkadza to w długotrwałym słuchaniu muzyki. Chyba wręcz pomaga.