.png.2fedbaeed142d9ffa7ad27f243687120.png){kind=logo}
|
Muzyka - ocena
Dźwięk - ocena
|
||
| O muzyce: | Jest to 6-y studyjny album stonesów, początkujący serię 4 kolejno następujących po sobie arcydzieł (beggars banquet, let it bleed, sticky fingers, exile on the main street). Wydany w 1968 roku po przeprodukowanym "Their Satanic..." Beggars oferuje muzykę przekazaną oszczędnymi środkami wyrazu, nasyconą akustycznymi gitarami, niekiedy surową. Album otwiera wystukiwany nieśpiesznie rytm "Sympathy for the Devil" - utwór który rozkręca się jak lawina, dochodząc do "wybijanych" z furią dźwięków gitary - obłąkanej "solówki" Richardsa. Utwór przez jednych odbierany jako satanistyczny, przez innych zaś za wyraz sprzeciwu wobec zbrodni popełnianych przez ludzkość w 2 ostatnich tysiącleciach. "No expectation" - piękna, leniwa piosenka o rozstaniu, "Dear Doctor" - powiew country i niezłej zabawy, "Parachute Woman" - posępny bluesrock, "Jig Saw Puzzle" - lekka psychodelia - tu wreszcie pojawia się "zwyczajna" sekcja rytmiczna. Agresywny "Street Fighting Man" - legendarny, hymnowy "protest song", deklaracja buntu i rewolucji, z okrzykami: " the time is right for fighting in the street boy", "the time is right for a Palace Revolution". Pomijając te hasła, od których stonesi się później i tak zdystansowali jest to po prostu znakomity i bardzo ciekawie zaaranżowany utwór. "Prodigal Son" - falują pola bawełny, uśmiechnięci czarnoskórzy robotnicy na farmie na Południu, a pośród nich stonesi wycinają z przytupem pioseneczkę o powrocie syma marnotrawnego. "Stray Cat Blues" - ciężki, mroczny rocker, Factory Girl" - już nie farma, to wsiowe country z dzikiego zachodu, kilkuczęściowy "Salt of the Earth" śpiewany przez duet Mick/Keith - struktura tego utworu przypomina "Starway to Heaven", które ukazało się 3 lata później... Tyle. Płyta barwna, przemyślana i ponadczasowa - skromne aranżacje przetrwały próbę czasu, ba, przy obecnie tworzonej cyfrowo muzyce dzieło to zyskuje coraz większą wartość. Wstyd nie znać, wstyd nie mieć. Płyta została wydana w białej okładce z uwagi na to, że Decca uznała za "niestosowny" projekt Jaggera i Faithfull przedstawiający odrapany kibel . Obecnie przywrócono wersję autorską. | |
| O dzwięku: | Płyta wydana w 1968r. - dźwięk jest więc bardzo "analogowy", z przyciemnionymi sopranami, zaszumiony, ale zaskakuje selektywność, rozplanowanie instrumentów i wokali - "czuć", że przy tych nagraniach dołożono najwyższej staranności (na miarę ówczesnych możliwości technicznych). | |
Wykryto oprogramowanie blokujące typu AdBlock!
Nasza strona utrzymuje się dzięki wyświetlanym reklamom.
Reklamy są związane tematycznie ze stroną i nie są uciążliwe.
Nie przeszkadzają podczas czytania oraz nie wymagają dodatkowych akcji aby je zamykać.
Prosimy wyłącz rozszerzenie AdBlock lub oprogramowanie blokujące, podczas przeglądania strony.
Zarejestrowani użytkownicy + mogą wyłączyć ten komunikat oraz na ukrycie połowy reklam wyświetlanych na forum.
