O muzyce:
Plyta z 2003 roku. Zakupilem pod wplywem solidnych review. Zachecalo mnie szczegolnie 'kreowanie nastrojow przy pomocy elektroniki'. Brzmi co najmniej zachecajaco. Kiedy wiec zobaczylem to cudo za 10 zl nie bylo zmiluj sie. Plyta zdominowana jest jednak nie przez niezwykle nastroje a raczej zwykle rytmy z upodobaniem kreowane przez elektronike na kazdym utworze. Do tego mamy plejade smaczkow majacych za zadanie podanie melodii. Z roznym powodzeniem. No i wokalizy, w tym pani O'Connor. Teksty cokolwiek pretensjonalne ale na szczescie nie jest tego duzo. Uwage zwracaja mile audiofilskiemu uchu efekty przestrzenne ale swiat jaki usiluje przedstawic Massive Attack jest bardzo swoisty i nam nieznany. Nieznany nawet z takich opowiesci o innych swiatach jak Wladca Pierscieni czy Shrek. Muzycznie to cos pomiedzy srodkowym Pink Floydem (One of These Days) a Miszelami Zarami czy spowolnionym przebojem Popcorn. Zenada? Chyba jednak nie. Ale zrozumiem kogos, kto powie, ze jest to kicz lub wrecz tandeta. Pomysly niby sa ale w porownaniu nawet z taka Bjork (okolice Post) wieje nuda. Plyta dla wielbicieli Massive Attack (ktorych niniejszym przepraszam za doznane przykrosci) i osob latwo popadajcych w egzaltacje. Patrzac z lekkim dystansem nie ma sie o co zabijac.

O dźwięku:
Dzwiek jak wspomnialem dosc audiofilski. Myszki lataja po pokoju i czasami mozna sie rozgladac mimo woli, co to tu nagle go jasnej ciasnej nadlatuje. Ale w sumie bez rewelacji. Muzyka elektroniczna ma to do siebie, ze kreowanie efektow przestrzennych jest latwe no i to tutaj mamy. Denerwuje bezbarwny i tlumokowaty bas, ktory swym rytmem nabija ludzim guzy w mozgu przez 50 minut.