O muzyce:
‘Wildflower’ to tytul romatyczny i sugerujacy poetyckie nastroje. W tym sensie plyta spelnia oczekiwania. Teksty sa ciekawe a nagranie skupia sie na wokalu znacznie bardziej niz na poprzednich plytach. Niestety, ten zabieg nie do konca przynosi sukces. Sheryl Crow tak doskonale czujaca sie w ekstatycznych, rockowych kawalkach tym razem wyhamowala. Brakuje nie tylko milych dla ucha ukladow harmonicznych ale nawet melodie sa trudne do polubienia od pierwszego wejrzenia. Skojarzenie z ostatnia plyta Paula Simona ‘Surprise’ pelne. Sheryl Crow jednak nie poszla na calosc w poszukiwaniach udziwnien i sprobowala trzymac sie rockowej konwencji mainstreamowej sklaniajac sie jedynie ku balladom. W sumie wyszla plyta jak na nia dosc bezbarwna. Sluchajac nie mozna odmowic kazdej z piosenek klasy czy nawet urody ale chwytanie za serce, szczegolnie przy pierwszym sluchaniu – nie, tego nie ma. Sheryl Crow wyniosla oczekiwania na niebotyczne poziomy plytami ‘Sheryl Crow’ i ‘The Globe Sessions’ (szczegolnie). Pozniej komercyjne ‘C’mon, c’mon’ – wedlug mnie zwrot w zlym kierunku – no i teraz ‘Wildflower’ – krok w dobra strone aczkolwiek jeszcze nie powrot do pelnej formy. Gdyby nie piekna historia plyt SC to dalbym ‘Wildflower’ moze i 5 gwiazdeczek ale na tle innych trzeba zadowolic ja 4.

O dźwięku:
Oczywiscie jest dobrze - tak znana firma nie moze pozwolic sobie na blamaz. Dobrze nagrany, bliski wokal i kilka ciekawych pasazy basowych czy delikanie podgrywajacych klawiszy. W sumie jest to co lubimy u Sheryl Crow ale w nieco zmniejszonej dawce. Zadnych fajerwerkow nie znajdziemy.