O muzyce:
Blue Cafe plasuje się w moim rankingu tuż obok Ich Troje. Muzyka biesiadna, która dobrze brzmi u cioci na imieninach, gdzie wujek Staszek szepcze na ucho w piajckim widzie kuzynce Kazi "Ju mej bi in low". Dnerwująca maniera wokalistki przy niektórych dźwiękach zamienia się w prawdziwie kuriozum. Jeśli dodać do tego niesamowicie infantylne teksty, otrzymamy jedną z najgorszych płyt, jakie społodziła polska muzyka rozrywkowa. Ale na Stadionie Dziesięciolecia ma zapewne świetne wzięcie.

O dźwięku:
Ambiwalentne wrażenia.

O muzyce:
Muzyka jest na niskim poziomie,powiedziałbym biesiadna;natomiast głos wokalistki nie tyle mi się nie podoba co wręcz mnie drażni-zauważcie,że ta kobieta gdy mówi ma zupełnie inny głos.Natomiast śpiewając zmienia go,niewiedzieć czemu.Wydaje mi się,że chce naśladować np.Anastacię czy Macy Gray,jednak nie bardzo jej to wychodzi.Słowa piosenke są banalne i o niczym-trudno doszukać się tu jakichś ambitnych treści,ciekawe kto je pisze.Zastanawiam się,dlaczego Blue Cafe jest tak promowane w TVP i nie tylko,skoro swoją muzyką nie powalają na kolana?Hmm,może to kwestia gustu,ale ja tego nie kupuję.Przykro mi ale takie jest moje zdanie na ten temat.Ponadto członkowie grupy mają jakieś bardzo wyskoie mniemanie o sobie(szczególnie wokalistka i lider zespołu Rrak-Sokal) Dziękuję.

O dźwięku:
Dźwięk jak dźwięk-dobry,nie mam co do tego zastrzeżeń.Chwilami muzyka zagłusza nieco "śpiew" i to jest taki mankamencik,ale jako ogólnie dźwięk jako dźwięk całkiem poprawny jak już pisałem.Gorzej z muzyką niestety,no ale nie można zadowolić wszystkich.

O muzyce:
Muzyka jest świetna. Tatiana ma bardzo nietypowy głos i moim zdaniem jest świetna i nie udaje, ona poprostu tak śpiewa. Cała płyta jest bardzo fajna. Oni chcą pokazać, że potrafią wszystko zaspiewac i zagrac, i to w nich podziwiam. Wszystkie utwory są świetnie skomponowane. Domyślam sie ile to wszystko musiało ich kosztować pracy.

O dźwięku:
Dźwięki są świetnia dobrane, nie ma nic do zarzucenia. Po prostu cała płytka jest super. Moim zdaniem naprawde udana. Każdy kto gra na jakimś instrumencie jest profesjonalistą i naprawde potrafi dobrze grać.

O muzyce:
Jeśli chodzi o Blue Cafe jest prawie OK,gdyby nie ta denerwujaca maniera wokalna.Robienie \"czarnego\" głosu na siłę wychodzi dość fałszywie,czuje sie nie szczerość,Gdyby to były pastisze czarnych wykonawców byłoby to świetne.Czuje sie robiony w bambuko kiedy ktos tak do mnie śpiewa.Kochana pani niech pani śpiewa swoim głosem,bo jak Pani słucham to klucha staje mi w gardle. Kompozycje jak na polskie standardy sa bardzo fajne i tylko ta ...........maniera.

O dźwięku:
dzwięk specjalnie nie razi

O muzyce:
Płytke kupiłem z czystej ciekawości, znając 2 czy 3 utwory z radia. Muzycznie płyta zawiera bardzo różną muzyke, generalnie w większości przypadków lekko nasączoną elementami solu i jazzu, choć także i rapu, i hiphopu, których to gatunków nie znosze, ale tutaj zawartośc jest do przyjęcia. Bardzo ciekawy, charakterystyczny głos wokalistki, bardzo dobry poziom warsztatu muzyków. Jedyne co mi sie nie podoba, to fakt, że płyta jako całość jest trochę niespójna, tak jakby wykonawcy chcieli udowodnić sobie i innym, że potrafią zagrać wszystko. W efekcie jest urozmaicenie i dobry warsztat, ale momentami bez ładu. Dobre, solidne rzemiosło, ale jakby zabrakło trochę więcej emocji. Podsumowując, mimo wszystko więcej plusów nić minusów. Na tle produkcji typu ich Troje, Brathanki i cała rzecza tzw rodzimych piosenkarzy ta płyta zdecydowanie się wyróżnia. Na ocenę końcową największy wpływ mają 2 utwory: "Boli cisza" i "I'll be waiting", zdecydowanie wyrózniające sie z reszty. Moja wersja to wydanie dwupłytowe, drugi krążek zawiera 3 teledyski w formacie VCD

O dźwięku:
Trudno tu o jednoznaczną opinię. Są utwory (od razu zaznaczam - mniejszość) zrealizowane bardzo dobrze, z czystą, gładką góra, gorącym środkiem, pięknym basem, przestrzenią i swobodą. Tych jest jak napisałem niestety mniejszość i zaliczają sie do nich dwa tytuły wskazane wyżej, oprócz tego może jeszcze 2 inne utwory. Pozostała większośc jest po prostu przekombinowana i brzmi tak, jakby realizator bawił się suwakami konsolety. Chynba założono, że płytka będzie odtwarzana w większości na prostym sprzecie przenośnym i samochodowym, bo inaczej nie moge wytłumaczyc podbicia midbasu i wyeksponowani przełomu środek/góra. W efekcie bas często jest potęzny i efektowny, ale po prostu złej jakości. zagłuszający resztę, a na drugim skraju pasma pojawiają się ostrości i chropowatości. W tym wszystkim ginie środek, plany sa zamazane i nieczytelne. Dodatkowa "atrakcja" - część utworów ma celowo podłożony efet "zdartego winyla", nie wiedzieć po co. Nie wyobrażam sobie odtworzenia tej płyty na jasnym, analitycznym i detalicznym systemie, bo mój mimo że łagodzi wszelkie ostrości, miał spore problemy z powyższymi zjawiskami. Nie potrafie zrozumiec, dalczego w obrębie jednej płyty może być taki rozrzut jakości technicznej, swiadczy to chyba tylko i wyłącznie o tym, że zarówno muzycy, jak i realizatorzy mieli te aspekty po prostu gdzies. Tanie sztuczki, efekciarstwo, brzmienie "klubowe" - czy to jest właśnie to określenie?? niestety przed ocena ndst ratują tylko 2-4 chlubne wyjątki