O muzyce:
Dla mnie płyta jest rewelacyjna, a głos BD jest nie z tego świata dosłownie. Świetne kompozycje, bardzo dojrzałe i gorzkie teksy i ciekawa produkcja - dla fanów późnego BD pozycja obowiązkowa!

O dźwięku:
Produkcja przeciętna, poligrafia przeciętna, ale czy to jest ważne?

O muzyce:
Relatywnie nowa plyta – 1997 – ‘Time Out Of Mind’ skupia sie na problemach milosci. Dziwne – jak na starszego juz i doswiadczonego czlowieka, takze doswiadczonego na polu poezji – teksty nie przyprawiaja o drzenie serca a traca banalem. Spostrzezenia Boba Dylana sa powszechnie znane a tylko ubrane w nieco inna ale pospolita szate. Mimo to zaspiewane ‘z sercem’ swietnie sie bronia. ‘Out Of Mind’ moglaby byc jedna z najlepszych plyta Dylana ostatnich 20 lat gdyby nie produkcja Daniela Lanoisa. ‘Pan od U2’ tym razem postanowil ciagnac plyte w swoja strone i koncowy efekt jest nieco kuriozalny. Do dosc prostych i niezlych piosenek dodano atmosfere niezwyklosci, namaszczenia i powagi, ktora choc mila sama w sobie jednak stanowi dysonas. Spiewak spiewa prosto do serca i od serca a tu nagle jakies dzingle rodem z Gwiezdnych Wojen czy kongijskiej dzungli. Dobra strona plyty jest niezla forma wokalna mistrza oraz sprawne, efektowne kompozycje. Szczegolnie czesc od 5. utworu do 10. jest bardzo dobra. Ostatni kawalek, jedenasty, o watlej melodii i dlugosci 16 minut trudno sie broni. W sumie swietna plyta ale moglaby nieco zyskac skromniejsza produkcja.

O dźwięku:
Fajnie nagrany, ostry i prznikliwy wokal. Dobra przestrzen i wiele milych drobiazgow ze stajni Daniela Lanoisa. Troszke brakuje mainstreamowego grania ale to przeciez nie przytyk do jakosci dzwieku.