O muzyce:
Plyta ’Yes’ z roku 1969 to debiut jak latwo sie domyslic. Wystepuje w 2 wersjach okladki (na rynek amerykanski weszla z lekkim opoznieniem). Pocztakowo znalem z niej tylko 2 utowry – ‘Sweetness’ i ‘Survival’. Oba romatyczne i slodkie do granic. Ale i mile. Kiedy kilka lat pozniej poznalem calosc bylem nieco zaskoczony jazzowymi soloweczkami (‘I See You’ czy ‘Every Little Thing’), progresywnymi brzmieniami na ‘Harold Land’ czy energia ‘Beyond and Before’. Plyta mimo, ze kiepsko nagrana i niezbyt czysto spiewana (okropne chorki) robi jednak swietne wrazenie i nawet dzis dobrze sie jej slucha. Zal takze, ze dwoch chyba najzdolniejszych muzykow – Banks i Bruford nie zakorzenilo sie w Yes. Na pierwszej plycie nakryli czapkami anemicznego jeszcze, grajacego bez pewnosci Chrisa Squire na basie i pokazujacego jedynie sprawnosc palcow Tony’ego Kaye. Plyta dzis jest raczej ciekawostka niz wartosciowa pozycja dla odkrywajacych dopiero Yes. Starzy fani jednak moga sie zasluchac. ;-)

O dźwięku:
Wersja po remasteringu jest wciaz kiepskiej jakosci, z szumami w tle i przesterowaniami gitary czy wokalu. Nie warto tego jednak poprawiac bo przeciez slabosci nagrania sa rownoczesnie swiadectwem wydarzenia. Takze dodane bonusy z owej sesji nie wnosza nic specjalnego do obrazu zespolu w roku 1969 i niepotrzebnie przeciagaja w czasie odsluchiwanie tej plyty.