Meloman

Jeżeli w takich warunkach gra Ci to już dobrze, to po pełnej adaptacji będzie petarda. Z drugiej strony aż dziwne, że nie masz pogłosu. Dokładnie. Bez wgryzania się w emocje i wrażliwość muzyczną osobiście uważam, że pełnię możliwości sprzęt może pokazać albo na muzyce symfonicznej albo na dobrym łomocie. Jeżeli system poradzi sobie z tą muzyką, poradzi sobie z każdą. Świetnym testem są pierwsze płytki Radiohead czy Skuns Anansie. Albo klasyka jak Carmina Burana.

Mam zasadniczo podobną opinię. Nie ma to jak stara dobra płyta CD, więc z niecierpliwością czekam na zapowiadaną listę. Ps. Streaming w każdej do tej pory postaci mnie mocno rozczarował.

Papicha to kolejny film opowiadający o losach kobiet w świecie muzułmańskim. Tym razem postaciami są studentki. Są lata 90-te. Świat powoli zaczyna przygotowywać się na XXI wiek. Nie Algieria (bo w tym kraju toczy się akcja) nękana w tym czasie wojną domową. Życie w tym kraju zaczyna się radykalizować co zaczyna mieć bezpośredni wpływ na losy bohaterek filmu. Sama opowieść jest w miarę ciekawie opowiedziana chodź nie wnosi nic nowego do kina. Ot, historia jakich było już wiele. W wolnej chwili można obejrzeć.

Zaczynam mieć coraz większe obawy, że zaczyna nam ludziom się to wszystko wymykać spod kontroli. Media jak widzę podkręcają głośniczek i zaczynają jeszcze bardziej straszyć. Róbcie tak i dalej i rzeczywiście może okazać się, że zwykli ludzie, którzy jeszcze pracują choćby w sklepach spożywczych czy pielęgniarki lub lekarze powiedzą dość. Ciekawe jak wtedy będzie różowo... Dzisiaj już czym o potencjalnych strajkach w sieci Carrefour. Nakręcacie politycy i dziennikarze spiralę, to nie zdziwcie się, że apokalipsa przyjdzie z zupełnie innej strony.

Super! Rozumiem, że podstawki pod kable też już masz...

Dla obecnych hipsterów wyglądających jak swoje klony, pewnie Bauhaus kojarzyć się będzie z marką produkującą damskie torebki. Ech... to były czasy. Dzisiaj nawet porządnej alternatywy nie ma.

Idąc za ciosem sięgnąłem po wcześniejszy film Duprata, w tym przypadku reżyserowanum wspólnie z Cohnem. To znowu opowieść o artyście i szeroko rozumianej kulturze. Artystą jest tutaj pisarz, noblista, który świeżo po zdobyciu nagrody postanawia skorzystać zaproszenia i odwiedzić swoje rodzinne niewielkie miasto w Argentynie. Już sam początek filmu zapowiada że będzie ciekawie. Pierwsze pierwsze kadry to sceny z wręczenia nagrody. Zaraz na początku widzimy siedzącego w holu pisarza czekającego na ceremonie wręczenia Nobla. W tle słychać spikera czyli gadkę szmatkę, która de facto mogłaby opisywać twórczość każdego pisarza. Zwieńczeniem początku filmu jest przemówienie pisarza. Przewrotne przemówienie, po którym wiemy jedno. Nagrodzony artysta to człek zblazowany. Dalej jest tylko lepiej. Już sama podróż zwiastuje na atrakcje. Choć pierwsze spędzone chwile w Salas wydają się normalne, a sztuczna manieryczność pisarza gdzieś znika, to już wkrótce noblista natknie się na "nie przewidywane trudności". Ten film to jednak także opowieść czym jest sztuka, pisanie i czym jest inspiracja. Zaskakujące w tym wszystkim jest to że ten film jako kandydat do Oskara nie otrzymał nawet nominacji. Akademia filmowa wstydź się!

Przecież wyniki głosowania zdalnego można bardzo łatwo sfałszować.

Panowie - przewidujecie, że powiedzmy za pół roku pieniądz jeszcze coś będzie warty? No właśnie. Sam prowadzę działalność i zaczyna mnie ogarniać lekkie przerażenie. Nie przed wirusem, ale przed tym co wyczyniają politycy. Cienką linię jest łatwo przekroczyć, ale powrót będzie praktycznie nie możliwy. Zero ruchu, zero podatków. Nie ma podatków, nie ma kasy w budżecie Państwa.

Że co?

Dla mnie gra zawsze dość podobnie.

W tym, wszystkim politycy stojącymi za tymi wszystkimi decyzjami i powiązany z nimi świat finansjery da po tym wszystkim radę. Oni to doskonale wiedzą wprowadzając kolejne zakazy. Mają gdzieś, że z problemami zostanie miliony głównie drobnych przedsiębiorców. Jeżeli prognozy rzeczywiście się potwierdzą i czeka na recesja ok. 10% lub więcej to czeka nas dramat na lata. Oligarchowie rosyjskich swoje pałace już przekształcili w niezależne OIOM-y ze swoimi lekarzami, którzy ze swoimi rodzinami z nimi tam mieszkają. A gawiedź, czyli my wszyscy po tym wszystkim będziemy dla nich pracować za miskę ryżu.

Twój system musiał zagrać dobrze. To była tylko kwestia czasu - dostosowania pomieszczenia. Pewnie wielu już żal dupę ściska.

Byłem przekonany, że po akcji #zostanwdomu będzie tu wysyp recenzji, ale widać ludzie nie mają ochoty w zasach zarazy na kino artystyczne. Ja mam, więcej dzisiaj krótko o wczoraj obejrzanym argentyńskim filmie z roku 2018 r. - Mi obra maestra. Interesujące dość kino, oparte na postaciach dwóch bohaterów - zgorzkniałego, podstarzałego i zapomnianego artysty malarza, którego sława już dawno przeminęła oraz jego marszandem (dobra rola Guillermo Francella) grającego raczej w drugiej lidze. Film w drugiej połowie, a raczej bliżej końca staje się przewrotny i wielu na pewno zaskoczy. Film jest ciekawym spojrzeniem na współczesny świat sztuki, z nutką delikatnej satyry. Warto obejrzeć.

Niby się mówi, że koronawirus zmieni świat na lepsze. Że inaczej będziemy postrzegać inne sprawy. Nie uważam, wręcz przeciwnie. Jeżeli system się nie rozpieprzy, to ludzie staną się jeszcze bardziej chciwi widząc, jak wszystko jest może być ulotne. Kompletnie nie widzę powrotu do duchowości, choć by nam się przydała. Kopacze np. nadal pobierają niebotyczne wynagrodzenia. Są wyjątki, ale tylko potwierdzające regułę.