ludzie w sytuacji ekstremalnej

[kalimorfa]

dziś czlowiek może kreować dowolnie swój obraz w internecie, w pracy stosuje automarketing który niestety przechodzi też na relacje osobiste, chcemy być postrzegani w określony sposób,

jakie ekstremalne sytuacje powodują że w końcu ujawniamy swoje prawdziwe ja? co zrobić żeby poznać najgłębsze skrywane obszary czyjejś osobowości? Kiedy wychodzi na jaw prawda o czlowieku???

Czy w obecnych czasach w ogóle znajdujemy się w sytuacjach ekstremalnych które nas odkrywają, prześwietlają????

[kolekcjoner]

Głębokie stany napięcia duchowego i emocjonalnego, takie jak miłość czy cierpienie,

a takze zżerająca i przytłumiająca duszę melancholia, powodują poczucie wzniosłości lub rozpaczy,

a w wypadku melancholii jakiegoś rodzaju "nieoznaczliwej oznaczoności", ktore potrafią całkowicie

zedrzeć maskę wszystkim tym marketingowym chwytom, strategiom, samooszukiwaniom i mitom,

przez ktore jesteśmy sterowani i za pomocą ktorych usiłujemy sterować samymi sobą, tzw. "życiem",

czy innymi. Stanow tych raczej nie mozna uchwycić z zewnątrz, ma do nich dostęp ten, kto ich doświadcza.

[Vires]

to skromnie dorzucę coś od siebie ;)

 

1. Kolega był na rejsie (krótkim, po naszym morzu). Wiało mocno, a w łódce złamał się ster. Płynął z jakimiś zrzeszonymi żeglarzami. Podobno odwaliło im doszczętnie. Pełna panika. Wywaliliby za burtę każdego, kogo uznaliby za zagrożenie. W takich sytuacjach z ludzi robią się zwierzęta... Sytuacja skończyła się tak, że straż przybrzeżna dopłynęła do nich i zebrała całą załogę, a kumpel sam zdryfował łódkę do brzegu.

 

2. Chcesz prawdziwego ja. Czyli zakładasz, że ktoś "gra" całe życie. Po jakimś czasie palma odwala. Postaw takiego człowieka pod ścianą, niech mu się przestanie wieść w życiu, zaatakuj jego ja. Z człowieka wyłazi, jak bardzo jest naprawdę popieprzony i jak chory jest świat, w którym się porusza.

[kalimorfa]

czy dzisiejszy popiepszony Świat jest już sytuacją graniczną?????

[Vires]

co go różni od tego wczorajszego?

[kolekcjoner]

>kalimorfa

 

Ja tak to odbieram !

Musi się coś w ludziach "przewalić", bo dalej już "nie idzie"

tego spektaklu sztuczności, skłamania i fałszu - wytrzymać !

(a jak się z własnej woli nie przewalą to nalezy raczej

umiejętnie podstawić im nogę, niz pozwolić im w taki haniebny

i konformistyczny sposob, dalej duchowo i umysłowo - wegetować !)

[wojciech iwaszczukiewicz]

Sytuacją ekstremalną,w której ludzie odsłaniają swoje prawdziwe ja jest stan zagrożenia życia.

Na skutek rozwoju cywilizacji i stabilizacji politycznej w Europie przecietny obywatel tej częsci swiata nie ma praktycznie możliwości znaleść się w podobnej sytuacji.Wojen nie ma,demokracja sie rozprzestrzenia,prawie wszedzie są przestrzegane prawa człowieka,a ludzmi niezaradnymi zajmuje sie opieka społeczna.Przecietny człowiek nie widzi śmierci ( została ukryta w szpitalach i hospicjach).Praktycznie ze stanem zagrożenia można sie spotkać w Polsce jedynie na drogach i meczach piłkarskich!

Ludzie są zagonieni,uczestnicza w wyścigu szczurów i nie maja czasu ani ochoty na chwilę refleksji,zadumy nad sprawami ostatecznymi ( może jedynie na pogrzebach).Zanika poczucie więzi społecznej,solidarności z drugim człowiekiem.Bombardowani newsami telewizyjnymi obojetnieja na nieszczęścia w innych częściach świata.

Prawidziwie ekstremalne sytaucje,w których można było sprawdzić swoja "kondycję ludzką" miały miejsce w hitlerowskich obozach zagłady,w sowieckich łagrach, w czasie Holocaustu,w czasie wielkich klęsk żywiołowych,epidemii itd. i trzeba ze smutkiem stwierdzić,że nie wszyscy ludzie ten swoisty egzamin zdali.

[americano]

Otóż właśnie, wojciech iwaszczukiewicz ma rację.

Człowiek jest zdolny do najgorszych zbrodni, jest do nich potencjalnie usposobiony tj. nie koniecznie ten potencjał w nim musi się zaktualizować, bo wymaga to bardzo silnych i często długotrwałych bodźców, ale też jak się okazuje, nie tylko. Sumienie nie powstaje wraz z urodzeniem.

Powstaje pytanie o naturę człowieka i wszystkie religijne inklinacje (obraz i podobieństwo itd...)

Jak bardzo to za kogo się mamy, czy jak odpowiadamy sobie na pytanie "kim jest człowiek" zależy od kultury w której wyrośliśmy i przypadkowych niezależnych od nas czynników? Na ile nasz antropomorficzny obraz świata jest uzasadniony?