Rybińskiego felietony...

[spirydion]

fragmenty kilku najcelniejszych tekstów Macieja Rybińskiego publikowanych w „Rz”

 

 

 

 

Słowa, słowa, słowa

 

Jestem człowiekiem, dla którego słowo jest narzędziem pracy. Obracam się wśród ludzi, którzy także żyją ze słów i ze składania ich w zdania oraz dłuższe okresy. Kiedy sam nie piszę, czytam to, co napisali inni. Przed laty moja córka, zapytana, gdzie tatuś pracuje, odpowiedziała z godnością: – Tatuś nie pracuje, tatuś albo pisze, albo czyta.

 

14 stycznia 1995 roku

 

Z Księgi Pingwiństwa Polskiego

 

Pingwiny wyglądają poważnie, godnie, wręcz majestatycznie. Dopóki się nie ruszają. Wystarczy, żeby pingwin zrobił kilka kroków, a już kończy się powaga i zaczyna groteska. Podobnie jest z polskimi politykami – na pierwszy rzut oka są to ludzie poważni, godni, w niektórych przypadkach nawet majestatyczni. Dopóki się nie odezwą. Wtedy wychodzi na jaw, że to nie polityk, ale pingwin.

 

18 stycznia 1997 roku

 

Bolesna miłość

 

Naczytawszy się ostatnio prasy – polskiej, zagranicznej, a nawet holenderskiej – doszedłem do wniosku, że homoseksualizm nie jest orientacją seksualną, ale nową, prężnie rozwijającą się kategorią kulturową, przyciągającą z dziwną mocą ludzi zorganizowanych w całkiem inne kręgi, których wyznacznikiem były zazwyczaj poglądy polityczne, społeczne i estetyczne. Homoseksualizm światopoglądowy szerzy się z szybkością burzy wśród ludzi osobiście niezainteresowanych praktykowaniem stosunków seksualnych z osobami tej samej płci. (...)Mamy ostatnio homoseksualistów wierzących, ale nie- praktykujących. I to jest już nowa jakość.

 

25 maja 2001 roku

 

Cuda i cudaki w historii

 

Strasznie się trudno dziś przebić przez szum informacyjny. Kiedyś, żeby zaistnieć, wystarczyły głupstwa normalnej wielkości. Skrojone na ludzką miarę. Dziś potrzebne są idiotyzmy monumentalne, a i to nie zawsze gwarantuje sukces.

 

16 sierpnia 2005 roku

 

Człowiek platformerski człowiekowi pisowskiemu wilkiem

 

Znaleźliśmy się, ewolucyjnie, na wyższym stopniu rozwoju. Polak jest dziś albo Homo platformersis, albo Homo pisiorensis, ale nigdy, w żadnym razie Homo sapiens.

 

8 września 2008 roku

 

Kryzys kapitalizmu nam niestraszny

 

Jeszcze nie ma adwentu, a już jest Boże Narodzenie. W telewizyjnych reklamach Bóg się rodzi i namawia do wypicia coca-coli albo zadzwonienia przez komórkę do Betlejem. Trzeba kupić komórkę nawet dla psa, bo – jak wiadomo – w Wigilię zwierzęta będą mówić ludzkim głosem, to sobie wreszcie pogada. Przed supermarketami biegają już Święci Mikołajowie, nawołując: pójdźcie wszyscy do stajenki, damy wam siana po cenach preferencyjnych. To wszystko razem jest kapitalizm przeżywający kryzys, którego nie przetrwa. Taka jest przynajmniej diagnoza sprowadzonej z hukiem do Polski z Kanady i wystawionej na widok publiczny przez „Dziennik” ikony alterglobalizmu – Naomi Klein.

 

24 listopada 2008 roku

 

Odpowiednie dać rzeczy słowo

 

Ktoś, kto ma duszę sklepikarza, opisze świat, a także jego poszczególne części i wydarzenia inaczej niż poeta czy filozof. (...) Widać tę rozmaitość wyraźnie w powodzi opisów udziału prezydenta Rosji Władimira Putina w obchodach 70. rocznicy wybuchu wojny, znaczenia, rangi i konsekwencji tego wydarzenia. Duch kramarstwa unosi się nad częścią tych komentarzy. Niektóre wypowiedzi polityków, a i publicystów, skojarzyły mi się z bardzo dawnym rysunkiem Andrzeja Czeczota – latający talerz zwieńczony od dołu zwieraczem odbytu, zgrabna kupa na polu pod spodem i dwóch chłopków z komentarzem: dobre i to. Pewnie, że tak. Mógł Putin nie przyjechać, mógł przyjechać, obrazić się i wyjechać, mógł też obrazić dotkliwie gospodarzy. Czyli nas. Niczego takiego nie zrobił, zostając w oczach politycznych sklepikarzy, śledzących każde skrzywienie jego ust, Ostatnim Bohaterem II Wojny Światowej.

 

4 września 2009 roku

Rzeczpospolita