Recenzowanie legendy... ciężka sprawa. Czy można, czy wypada takiemu odtwarzaczowi dać mniej niż pięć gwiazdek? Szkoda, że nie ma opcji, by w ogóle żadnych gwiazdek nie przyznawać...

Sony CDP-101 to pierwszy dostępny na rynku odtwarzacz płyt kompaktowych, wprowadzony tuż przed modelem CD-100 holenderskiego Philipsa. Producenci współpracowali przy tworzeniu płyty kompaktowej, jednak konstrukcyjnie odtwarzacze są zupełnie różne. Dlatego też, w odróżnieniu od holenderskiej maszyny, CDP-101 nie może pochwalić się niesamowitą bezawaryjnością, z której słyną pierwsze odtwarzacze Philipsa. 101-ka, zwłaszcza w pierwszej wersji sprzed poprawek nęka użytkownika awariami serwa czy mechanizmu szuflady, a i jakość dźwięku nie stoi ponoć na najwyższym poziomie. Ma za to podobno praktycznie nieśmiertelny laser, choć jak wiemy nic nie jest nieśmiertelne na tym świecie. Opinie takie nie odstraszyły mnie od zakupu tego odtwarzacza, bo musiałem to usłyszeć na własne uszy...

Tanie nie było, przyznaję, ale i egzemplarz trafił mi się ładny. I pełnosprawny, co ważne, bo częsci za bardzo do 101-ki nie ma. Tzn są, ale za laser trzeba by wydać drugie tyle, co za sam odtwarzacz, jak nie lepiej.

Na zdjęciach odtwarzacz prezentuj się ładnie, za to na żywo... niesamowicie. Patrząc na CDP-101 trudno uwierzyć, ze to sprzęt zaprojektowany na początku lat osiemdziesiątych. Jakość materiałów i sposób wykończenia przypomina raczej urządzenia nowsze o jakąś dekadę. Mam wrażenie, ze gdyby CDP 101 postawić dzisiaj na półce w sklepie, sporo osób mogłoby go nie zauważyć - trudno w to uwierzyć, ale CDP-101 wciaż wygląda dośc nowocześnie. Owszem, jest parę detali, które szybko zdradzają podeszły wiek odtwarzacza, ale Marantz CD-84 (już nie wspominając o Philipsach z tego okresu) wyglądają przy nim jak archaiczne dziady.

W CDP-101 pod względem technologicznym zastosowano wszystko, co Sony miało wówczas najlepsze, w tym miękkie przyciski przedniego panelu o niewielkim skoku, reagujące właściwie na dotyk. Obsługuje się to bardzo przyjemnie, choć czułość już trochę nie ta...

Z przodu mamy jedynie podstawowe funkcje, czyli odtwarzanie, pauzę, do przodu, do tyłu, powtarzanie utworów oraz dwie prędkosci przewijania. Jest też elegancki wyświetlacz, wyjście słuchawkowe (regulowane) i wielką szufladę na płytę, pracującą wolno i głośno.

W środku obudowa (inaczej niż w nowych odtwarzaczach) wypełniona jest dosłownie po brzegi elektroniką. Stan mojego egzemplarza jest nienaganny, choć poprzecinane taśmy spinające wiązki kabli świadczą o przebytych ingerencjach. Ale śladów jakiejś poważnej demolki, na szczęscie nie widać.

Jak przystało na serwisowany odtwarzacz I generacji, laser jest w stanie przeczytać prawie każą płytę. CDP-101 wczytuje listę utworów bardzo szybko, bez przesady powiem, ze w ciągu sekundy, ale nie ma zwyczaju informować o tym, ze już ją wczytał. Na wyświetlaczu świeci się tylko cyferka 1, jak rozumiem informująca, ze nasz binarny przyjaciel jest włączony. Nie pojawia się informacja o ilości utworów czy czasie trwania albumu. Nie ma też klawiaturki, więc trzeba "na piechotę" wybrać żądany numer utworu, który odtwarzacz zaraz ochoczo znajdzie. Inaczej niż Philipsy i Marantze z tego okresu (z którymi miałem kontakt) - CDP 101 nie ma chyba maksymalnej ilości ścieżek, które umie wczytać.

Pora zatem na odsłuch. Niestety, w moim CDP 101 wyjście słuchawkowe srednio nadaje się do użytku z uwagi na usterke wzmacniacza słuchawkowego (dosć cichy, ale jednak drażniący pisk w prawym kanale...). Dlatego też sprzęt testowałem poprzez wyjście słuchawkowe wzmacniacza (TA FE710R) oraz z Unitrowskim zestawem z epoki (WS 503, Tonsil Zg40C). dodam tu jeszcze, ze CDP-101 jest chyba bardzo wrażliwy na pole magnetyczne, bo jak stoi w bliskości siejących obficie Unitrowskich dziadków, przestaje czytać połowę płyt... Dziwne, ale tak właśnie było - jak go przeniosłem z powrotem na stolik, czyta wszystko jak leci...

Brzmienie odtwarzacza jest mocno średnie. Zeby nie powiedzieć, marne, jak na format CD. Oczywiście, recenzując zabytek trzeba brac poprawkę na wiek, ale porównanie z brzydkim jak noc Marantzem CD-84 jest dla Sony druzgocące. Słuchając Marantza dopatrywałem się licznych niedociągnięć brzmienia tu, czy tam, ale jakiej wady bym nie znalazł, była ona subtelna, mało ewidentna, czego nie można powiedziec o wadach 101-ki. Odtwarzacz gra za mocnym basem, czesto dominującym resztę pasma, odchudzoną, wycofaną średnicą i dosc suchą górą, o przyzwoitej szczegółowości. Niektórzy nazywają to brzmienie ciepłym (czego już w ogóle nie rozumiem, ale pewnie przez ilosć basu), czy "analogowym", a ja nazwę niedopracowanym, po prostu. Myślę, że największą wadą odtwarzacza jest średnica właśnie, której brakuje muzykalności - porównane barwy głosu na przykład naszej wybitnej wokalistki, Małgorzaty Walewskiej, prezentowanej przez CDP 101 z tym, co potrafi Marantz CD-84 w zasadzie mówi wszystko. To jakby inny głos, ani tak pełny, ani tak ciepły, dużo bardziej nijaki. W muzyce rozrywkowej odtwarzacz często gra brzmieniem konturowym, z wyeksponowanymi górą i dołem pasma.

Niby jest czysto, niby jest poprawnie, ale brzmienie jest mało wciągające, czegoś mu ewidentnie brakuje.

Ciekawe natomiast, ze w zestawie z WS-503 i ZG40C, 101-ka nawet się sprawdza - być moze dzięki temu, ze wady urządzeń dobrze do siebie pasują, uzyskując nawet dośc przyzwoity efekt...

I to tyle. Piękny odtwarzacz, zdecydowanie wyprzedzający swoją epokę co najmniej o dekadę, ale niestety niedopracowany brzmieniowo. Żeby to grało tak, jak wygląda...

Ale cóż, początki zawsze są trudne, CD-100 Philipsa ponoć też genialny nie jest. Warto obejrzeć, warto to "poczuć". Posłuchac.. czy ja wiem ;) ???

Dałem po pięć gwiazdek, bo - jak pisałem - najchętniej wcale bym ich nie dawał...