Już tyle napisali, że ja krótko o porównaniu z Sennheiserami 600 (których słucham chyba od 9 lat). Słucham przede wszystkim tzw. muzyki poważnej, trochę jazzu.

W porównaniu Sennheisery brzmią nagle chropowato i brudno. Słychać, że mają podbite niskie dźwięki i chyba jakąś część wysokich. Niektóre utwory tak sobie nagrane brzmią przeraźliwie. Słychać też, że każdy instrument jakby z osobna był, trzeba się przyzwyczaić, żeby słyszeć całość muzyki. Natomiast muzyka sprawia wrażenie energicznej i wciąga.

AKG: całe pasmo wyrównane, żaden instrument się nie wyrywa, ani żadna część pasma. Ale jak słychać triangelek, to słychać, jak nisko kontrabas, to pojawia się dobrze skupiony bas. Muzykę słychać przede wszystkim jak na koncercie, taka plama dźwiękowa, jak kogoś bawi, może wyodrębniać słuchowo poszczególne instrumenty. Płyty brzmią pastelowo, delikatnie. Natomiast jakby są bezpłciowe. Bardzo dobre określenie, można ich słuchać nawet na kacu, faktycznie niczym nie urażą. Można słuchać za to godzinami.

Muszę też dodać, że tak szaro-neutralnie podaje też muzykę Graham Slee (i to jego cecha, bo jego przenośny wzmacniacz Voyager też ma taki dźwięk). MNie to nie przeszkadza, bo tak na koncertach na żywo muzyka tzw. poważna brzmi. Być może z bardziej żywołowym wzmacniaczem AKG będą inaczej brzmiały.

Jest jedno ale. Lubię słuchać na leżąco, słuchawki na uszach. Tu trzeba się przygotować jak Japończyk, tylko wałeczek pod szyję, bo te nauszniki są takie wielkie, że na poduszce odsuwają słuchawki od ucha, do przodu. Strasznie mnie to denerwuje.

Oprócz tego sądzę, że są jednak lepsze od Sennheisera 600. A jak 650 ma jeszcze więcej tego basu, to ło jezu....