Technika:

Konstrukcja dual mono z dwoma transformatorami toroidalnymi. W każdym kanale pracują po dwa tranzystory bipolarne. Anthony Michelson zastosował w nim, jak sam twierdzi, odwód z wzmacniacza zintegrowanego NuVista ($5000) w celu poprawy zasilania i rozszerzenia pasma przenoszenia. Zwiększył moc w porównaniu z poprzednim modelem z 85W do 115W przy 8Ohm, oraz do 185W przy 4 Ohm. Producent zaleca wygrzewanie wzmacniacza przez „skromne” 250 godzin pracy. Z tyłu zastosowano przeciętnej klasy zaciski przewodów głośnikowych. Są one bardzo blisko siebie ułożone stąd lepiej jest stosować przewody głośnikowe zaopatrzone w bananki. Po włączeniu trochę denerwujące jest przeskakiwanie diod nad każdym przełącznikiem źródła, potem wzmacniacz uaktywnia ostatnio wybrane źródło. Praca potencjometru i zdalnego sterowania pozostawia trochę do życzenia. Nie ma możliwości całkowitego ściszenia po przekręceniu gałki do skrajnego lewego położenia. Być może po to jest na pilocie przycisk Mute, aby odciąć denerwujące pobrzękiwanie wzmacniacza gdy powinna zapanować grobowa cisza. Używając pilota trudno ustawić dokładnie poziom głośności, skok silnika po lekkim naciśnięciu klawisza serwuje znaczną dawkę mocy. Wymaga kilkunastominutowego rozgrzania przed słuchaniem.

Brzmienie

Średnica:

- jak w typowym angliku jest dopracowana. Jest ona bardzo mocną stroną tego wzmacniacza, sposób jej prezentacji angażuje w odbiór muzyki, prezentowana paleta barw jest bogata, zawarte w niej informacje i emocje są bardzo sugestywnie przekazywane. (C. Wilson, C.Bartolli) Na lepiej nagranych płytach ma się wrażenie że artysta stoi przed słuchaczem. Nie zauważyłem oznak przesłodzenia choć muszę przyznać że średnica nie jest neutralna. Jest ona w pewien sposób bliższa konstrukcjom lampowych (choć muszę przyznać że jeszcze MF sporo brakuje do dobrej lampy). Sposób jej prezentacji nazwałbym bardzo naturalnym i niemal fizjologicznym, pozwalającym czerpać dużo przyjemności ze słuchania. Chrypiący głos C.Rea prezentowany jest bardzo realnie, bez nadmiernej ziarnistości. Sibilanty nie są dociekliwe i kłujące w uszy. Żeńskie wokale prezentowane na MF mają w sobie to coś co podnosi ciśnienie męskim słuchaczom ;-)

Soprany:

- instrumenty akustyczne na płytach Loreeny Mckennitt dalekie są od suchości przekazu. Skrzypce prezentowane są bez oznak dociekliwości kłującej w uszy, ale i bez przesłodzenia. Wybrzmienia instrumentów pozwalają się cieszyć barwą choć nie są tak długie jak na lampach. Płyty Milesa Davisa, Garbareka brzmią bardzo wciągająco. Sposób przekazania mikrodetali i szczegółów nie przykuwa uwagi nadmierną ilością i dociekliwością, środek ciężkości położony jest na ich wykończenie i barwę.

Bas:

- wzmacniacz oddaje ten zakres dobrze. Piszę dobrze bo wiem że można lepiej i szybciej atakować basem. Nie mniej jednak nie mogę powiedzieć że jest on powolny. Na płycie KODO Drums szybkość ataku bębnów i kotłów wgniata w fotel. Bas się nie snuje po pokoju, nie dudni. Jest on lekko zaokrąglony na krawędzi pasma oraz dobrze wypełniony, barwa jest zróżnicowana choć momentami w ostrych kawałkach np. Metalliki, lub Korna nie zaspokoi zwolenników masażu brzucha. Jest zawsze obecny ale nie obciąża sobą reszty pasma. Słuchając Johna Zorna - Massada odkryłem że również wybrzmienia pudła rezonansowego wiolonczeli mogą się mienić całą paletę barw. Słuchając utworów organowych bas schodzi głęboko, nie ma jednak takiej potęgi i mocy jak na koncertach w kościele. Skomplikowane muzyczne „faktury polifoniczne” wybrzmiewają całą paletą barw.

Scena

- szeroka, wychodzi za głośniki i jest głęboka. Wokale są prezentowane na linii głośników, instrumenty mają dużo powietrza wokół siebie. Nie ma problemu z lokalizacją przy prezentacji muzyki sakralnej z dużym chórem. Nie było problemu również z odszukaniem lokalizacji głosów na utworach Palestriny. Wszystko jest na miejscu. Jest to zaleta konstrukcji dual mono.

A 3.2 ma bardzo przyjemną cechę która zwraca na siebie uwagę po dłuższym słuchaniu. Potrafi wciągnąć w słuchanie, zaciekawić, oddać ducha i atmosferę nagrania. Sposób prezentacji zmienia się w zależności od płyty. Potrafi zaangażować w słuchanie bez wnikliwego analizowania poszczególnych składowych. Zmienia się jak kameleon z płyty na płytę, raz zauroczy innym razem dokopie przy słuchaniu ostrzejszych kawałków. Nie ma w dźwięku potęgi brzmienia końcówek mocy ale ma w sobie to coś co pozwala mi czerpać przyjemność ze słuchania płyt. Nie pozwala on na rozdzielanie dźwięków na składowe i ich szczegółowe analizowanie.

Dane techniczne:

115W przy 8ohm (20,6dBW), 185 W przy 4ohm (19,7dBW). Pasmo przenoszenia 20Hz-20kHz, +0/-0,2dB. Impedancja wyjścia przedwzmacniacza 50 ohm. THD+noise <0,01% (20Hz-20kHz), sygnał/szum >98dB, separacja kanałów >70dB,

Szkoda że ten wzmacniacz można zakupić w Polsce przez firmę Audio Klan, nie dość że nie można go wypożyczyć na odsłuchy do domu, to jeszcze mają chore ceny. Na szczęście w tym przypadku nie az tak bardzo (3.2 kosztuje 1495$)