.png.2fedbaeed142d9ffa7ad27f243687120.png){kind=logo}
Linn to prawdziwy gentelmen - wygląda zabójczo - czarny aluminiowy front, elegancki minimalistyczny zielony wyświetlacz. gruba blacha obudowy pokryta jakimś tworzywem, porządnie spasowany i poskręcany. Z tyłu dwie pary wyjść analogowych oraz wyjście cyfrowe. Kabel sieciowy odłączany - standardowe gniazdo. mechanizm pracuje cicho i szybko. Nie ma kłopotów z odczytem CDR a tym bardziej płyt tłoczonych. laser jest trudny do identyfikacji - jednak udało się ustalić, że to dosyć popularny sanyo.
Dźwięk - taki jak wygląd - kulturalny, spokojny, bez ekscesów i faworyzowania jakiegoś podzakresu. Mega basu raczej nie uświadczymy tu - jest go akurat, jest też stosunkowo dobrze kontrolowany. Średnica ciepła, wysokie spokojne, oszczędne, bez wyostrzeń! Dźwięk raczej ciepły niż zimny. Rytm raczej szybki, trochę ograniczona mikrodynamika - nie epatuje szczegółami i konturami - wszystko prowadzone raczej grubszą, lekko zaokrągloną kreską. Nie ma tu też tak dużego wypełnienia jak np w Meridianie 506.20. bardzo melodyjny i muzykalny - z dobrą przestrzenią.
Niestety Mimik potrzebuje też dobrego towarzystwa, systemu najlepiej w miarę ostro tnącego dźwięki. Wtedy pokazuje klasę i pogoni kota wielu uznanym konstrukcjom. W słabszym, bagiennym systemie nie docenimy go! I jeszcze jedno i trzeba mu dać chwilę aby go docenić! Na pierwszy rzut ucha coś innego może nam się bardziej podobać, coś ostrzejszego – ale nie da nam tego czegoś dzięki czemu siedzi się godzinami i słucha muzyki. Linn posiada właśnie tą magię która przykuwa do muzyki!
