Fadel Coherence III

Nie ukrywam, że brzmienie najnowszej wersji referencyjnej sieciówki Fadela bardzo mnie zaskoczyło. Po francuskim producencie spodziewałem się brzmienia wykwintnego, pełnego słodyczy i różnych zabiegów, mających na celu poprawę szlachetności i smaku oferowanego dania. W przypadku Coherence III nic takiego nie ma miejsca, wręcz przeciwnie, jest to kabel ekstremalnie szybki, dynamiczny i pozbawiony jakiejkolwiek zbędnej farby. Całościowo można go odebrać jako niewątpliwie jasny i raczej mało nasycony barwowo. Znakomicie nadaje się do odtwarzania muzyki rockowej, w tym zakresie jego możliwości są zbliżone do legendarnej Valhalli i przewyższają nawet znakomitego NBS Monitor Zero. W bezpośrednim porównaniu z NBS Fadel miał jeszcze więcej drapieżności i pazura, brzmienie Monitora Zero było z kolei gładsze i; o dziwo; bardziej miękkie i plastyczne. NBS porównywany z Fadelem sprawiał wrażenie trochę łagodniejszego, zaokrąglonego w sensie prezentacji transjentów i całościowo bardziej wysublimowanego. Fadel natomiast z wielką konsekwencją prezentował nieustający atak dźwięku, maksymalną ekspresję dynamiczną i całościowo brak jakiegokolwiek zawoalowania. Czy to były uderzenia w kotły lub talerze, czy szarpnięcia strun gitary basowej, dźwięk był zawsze ekstremalnie szybki i kontrolowany. Poziomem umownie nazwanej ekspresji dynamicznej Fadel lokuje się niebezpiecznie blisko poziomu wzorcowej Valhalli, a być może swoistą witalnością, nawet go przewyższa. Kabel Nordosta ma jednak przewagę gładkości i czystości zarówno artykulacji, jak i wybrzmień. Podczas szybkich impulsów Nordost zachowuje stoicki spokój, to znaczy nie wnosi żadnych zabrudzeń, które w języku recenzentów TV określić można artefaktami. Natomiast atak choćby talerzy podawany przez Fadela odbierany jest jako nie do końca czysty, wyczuwalny jest chropowaty, trochę szorstki nalot, coś w rodzaju pogłosu którejś nieparzystej harmonicznej. Przez co zaburza się trochę precyzja lokalizacji instrumentów i nie da się tak precyzyjnie jak w przypadku Valhalli określić pod jakim kątem w stosunku do słuchacza stoi konkretny muzyk. Ale trudno z tego powodu czynić poważny zarzut, ponieważ do tej pory nie znam sieciówki (włączając w to topowego Acrolinka), która potrafiłaby przekazać tyle dodatkowych informacji związanych z artykulacją gry na poszczególnych instrumentach co Nordost. Fadel lokuje się pod tym względem, gdzieś w środku stawki referencyjnych sieciówek. Jak chodzi o inne zalety Fadela, to oczywiście wzorcowy jest jego bas. Kontrola tego zakresu jest absolutna, to jest poziom Nordosta Valhalli. Bas, podobnie jak u Nordosta nie jest specjalnie obszerny, co nie znaczy, że brakuje mu subsonicznego podzakresu. Po prostu idealnie dobrano jego proporcję w stosunku do reszty pasma, a szczupły charakter idealnie komponuje się z całością dźwięku Fadela. Średnica jest prezentowana w sposób dość twardy, słychać że głównym celem twórców nie było ocieplenie, ale pokazanie nieraz bolesnej prawdy o realizacji odsłuchiwanych utworów. Również wysokie tony wpisują się w ten kanon brzmieniowy i są wolne od jakiegokolwiek osłodzenia. Sposób rekonstrukcji przestrzeni nie budzi specjalnego zachwytu, zważywszy na cenę 12 tys. zł, w tym zakresie na pewno można oczekiwać czegoś więcej. Nie chodzi tu oczywiście o ograniczenia w zakresie szerokości czy głębi sceny, można rzec, że z tym większych problemów nie ma, aczkolwiek rewelacji też nie. W porównaniu do topowych kabli Nordosta, Acrolinka czy Acoustic Zen brakuje natomiast ich absolutnej przejrzystości czy też przezroczystości, która powoduje że dosłownie można czuć wibracje rozchodzącego się koło instrumentów powietrza. Sądzę, że ta wada Fadela wynika ze sporej ilości granulacji w zakresie średnicy, która niejako przykrywa subtelne mikroinformacje czasoprzestrzenne. Można to określić moim zdaniem prościej, kabel koncentruje się na przekazaniu ataku, artykulacji a nie dodatkowych subtelności natury lokalizacyjnej. Ta kombinacja cech może przeszkadzać przy odsłuchu bardziej wyrafinowanych gatunków muzyki, natomiast dla miłośników ostrego grania będzie to sieciówka idealna. Odsłuch płyty Powerslave grupy Iron Maiden, przy Fadelu podłączonym do końcówki mocy ARC Ref. 150 pozostawił doprawdy niezapomniane wrażenia. W mojej ocenie Coherence III najlepiej sprawdzi się w aplikacji z lampowymi wzmacniaczami lub końcówkami mocy. Podłączona do CD lub listwy będzie mieć tendencję do odchudzania brzmienia całości systemu i pewnych uproszczeń natury barwowej.