Grupę Illusion poznałem w latach 90-tych ubiegłego stulecia. Mój kolega Tomek eksperymentował, pożyczał od innych kumpli kasety i u niego poznawałem "nowości". Ja brnąłem w gitary i granie Metalliki, Iron Maiden i Judas Priest, miejscami Black Sabbath, a Tomasz poszerzał nasze horyzonty muzyczny.

    "Anhedonia" to równe 40 minut muzyki i  szósty studyjny album zespołu.  Kupiłem go w roku wydania czyli jakoś w 2017 roku. Sięgam 2-3 razy do roku.

    Co oznacza słowo "Anhedonia"? Otóż wg Wikipedii:

    Cyt. "Anhedonia to brak lub utrata zdolności odczuwania przyjemności (zarówno zmysłowej, cielesnej, jak i emocjonalnej, intelektualnej czy duchowej) i radości. W tym drugim przypadku chodzić może o bardzo zróżnicowane sytuacje takie jak radość wynikająca ze spotkania z bliskimi, wykonywania ulubionych do tej pory czynności czy ogólną radość życia. Jest jednym z kluczowych objawów pomocnych przy diagnozowaniu depresji. Występuje również (jako objaw negatywny) w przypadku schizofrenii oraz niektórych innych zaburzeń psychicznych. Anhedonia zaburza funkcjonowanie społeczne, ponieważ otoczenie nie potrafi odczytywać stanów emocjonalnych osoby cierpiącej na to zaburzenie. Anhedonii towarzyszą przeważnie inne objawy, jak spłycenie afektu, brak spontanicznego wyrazu takich emocji, jak radość, gniew, żywiołowość. Wyrażane w anhedonii stany emocjonalne są „zszarzałe”, o zbliżonym kolorycie i podobnej ekspresji."

    Czyli termin ten dotyczy znacznej części społeczeństwa. Sam zastanawiam się czy czasami mnie dotyczy, chociaż swoje emocje potrafię wyraźnie wyartykułować, czyli być może to wyklucza mnie z grona cierpiących na to schorzenie. Ale nie o mnie ta recenzja, a o płycie.

    Mamy tutaj mocno obniżony strój gitary. Stroją się wg mojego ucha do Ais, czyli pół tony wyżej niż A. To sporo. Gitara rytmiczna brzmi prawie jak gitara basowa z przesterem. Jest mrocznie, smutno, depresyjnie. Muzycy podczas tworzenia albumu mają ok. 50 lat. Wiedzą, że już im bliżej niż dalej do spotkania z Bogiem lub Szatanem. Ciekawostką jest gościnny występ zadeklarowanego Katolika -  Roberta "Litzy" Friedricha z Luxtorpedy, a kiedyś z Acid Drinkers. Śpiewa wspólnie z zagorzałym i zadeklarowanym ateistą Tomaszem "Lipą" Lipińskim. Ciekawe to połączenie. Chodzi o utwór „Śladem krwi”.

    Skomplikowane połamane rytmy. Mamy tutaj do czynienia nawet z metrum 11/8 w kawałku "Niby". Przekaz jest bardzo mocny. Tak jakby to znak naszych czasów, powiedzmy już od 2001 zdarzające się zamachy terrorystyczne, zwłaszcza w miejscach pełnych ludzi. "Kto jest winien" traktuje właśnie o ofiarach zamachów, wybuchających min, bomb. Obrazy zakrwawionych ludzi, dorosłych, dzieci. "[...]a gdybyś tak utracił dziecko swe[...]" oraz "[...]i gdybyś z bólu wyrzygiwał krew[...]"). Może nie ma co się poddawać? Może trzeba powalczyć, wyjść ze strefy komfortu? Mocne, mroczne, głębokie, smutne do szpiku kości. W tle świetne chórki, krzyki. Słuchając w nocy w ciemności można nieźle odpłynąć.

    Kolejny utwór "Okruchy udręki". Jakbym słyszał tam skrzypce brzmiące jazzowo, ale to chyba taki efekt gitarowy. To utwór o nas samych - społeczeństwie, gniewie na polityków, społeczeństwo, polityków umywających ręce i nie biorących odpowiedzialności za swoje "ruchy". Jest tutaj trochę ze starego dobrego Illusion, ale czuć pewnego rodzaju świeżość. W utwór nr 4. "Od zawsze donikąd" mamy do czynienia z melorecytacją. Przerażający ton głosu, wręcz wystrasza. Z kolei w kawałku "Tchórz" mam coś z "Folwarku Zwierzęcego" George Orwella, zabawa dialogiem, odrobina groteski nie przeszkadza w odbiorze emocjonalnym utworów. Wszystko pasuje tutaj do siebie.

    Kiedyś chłopaki opowiadały o przemocy lokalnej, tej na ulicy i w domu. Z czasem gdy odrobinę dorośli spojrzeli na tę przemoc szerzej i widzą ją z szerszej perspektywy, tak jakby wejść na Sky Tower we Wrocławiu na ostatnie piętra i obserwować miasto mędrca szkiełkiem i okiem. Z drugiej zaś strony mądrzy ludzie mawiają, że mężczyzna dojrzewa tylko przez pierwsze 4 lata życia, a potem już tylko rośnie. Pewnie coś w tym jest.

    Ponoć zespół gra na koncertach "Anhedonię" od deski do deski, podobnie jak to było z płytą "Opowieści" i w roku 1971 kiedy polski zespół Klan grał "Mrowisko" urozmaicając przekaz cudownym przedstawieniem baletowym.

    Pod koniec płyty znajdziemy utwór o uchodźcach, jak to szukają dla siebie schronienia i lepszego jutra, pozostawiając wszystko na swoich starych śmieciach, do których powrotu już nie ma. Pozostały jedynie wspomnienia, oby tylko te dobre, ale jak znamy życie, dramatyczne i smutne obrazki pozostają w naszych głowach na zawsze, pomimo największych starań wszelakiej maści psychoterapeutów, którzy robią co mogą aby pacjent godnie żył. To jest zabieg metaforyczny,  bo ci uchodźcy to my wszyscy. My wszyscy szukamy swojego miejsca na ziemi, czy to w nowej pracy, czy to w nowych związkach partnerskich czy też zmieniając miejsce zamieszkania żeby zapomnieć o przeszłości i zacząć życie od nowa.

    Dzieło kończy utwór "Zanurzam się", delikatniej zagrany, tak jakby emocje miały już opaść. Niestety nie tędy droga. To nadal smutny utwór jak poprzednie, osobiste wyznanie artysty cyt. "[...]a chłopiec stoi tak jak stał, choć świat nie zmienił się jak chciał, zanurza się w czystej wodzie[...]".

    Płytę oceniam dość wysoko ze względu na mocny przekaz, niebanalną treść, bogactwo brzmieniowe, dociążenie i tzw. "mięso" z gitar. W dodatku solidnie przygotowane wydawnictwo - okładka z grubego kartonu powleczonego matowo-błyszczącym powlekanym papierem, wewnątrz szyta po introligatorsku książeczka. Brawo! Tak wydane płyty kompaktowe lubię kupować i nie szczędzę na nie grosza.