Totem Wind

Opinia:

Totem Wind to świetny głośnik, pod warunkiem, że uda się dobrać do niego końcówkę mocy. Ja słyszałem go w słabej (być może to tylko kwestia braku wygrzania, słabego pomieszczenia odsłuchowego) aplikacji z zestawem SimAudio, Pliniusem SB 350 (tu było znacznie lepiej) i monoblokami McIntosh MC501, które wg mojej (i nie tylko) opinii było najlepszym z trzech wymienionych. To zestawienie będzie przeze mnie traktowane jako bazowe na potrzeby tego opisu.

 

Zacznę od niezaprzeczalnych zalet. Największą jest to, że w tym głośniku można się zakochać, wg mnie jest brzydki jak deszczowa noc listopadowa, za to pięknie wykonany. Standard położenia forniru jest chyba najlepszy jaki widziałem (oczywiście Sonus Faber to zupełnie inna liga i tutaj nawet nie będę porównywać 2 różnych produktów i różnych technologii konstruowania obudów). Pochylenie przedniej ścianki ma za zadanie wyrównać fazę akustyczną w miejscu odsłuchów, załamania obudowy mają zmniejszyć płaskie powierzchnie i w efekcie przesunąć ewentualne fale stojące ku wyższym częstotliwościom. Zdziwiła mnie niewielka masa pojedynczego głośnika, który w zasadzie swobodnie można utrzymać w 1 – ręce (jakieś 35 kg). Dziwne jest też stosowanie filtrów 2-go rzędu i – nietypowo – 2 głośników średniotonowych (polipropylen od Dynaudio lub AT) oraz 22 cm woofera Eton’a.

 

Dźwięk tych głośników jest wyczynowy, posiadają ogromną skalę, która jednak mieści się w granicach naturalności (kto słyszał AvantGarde w Bristolu, ten wie co znaczy nienaturalna skala), odpowiednio wysterowane zapewniają świetną dynamikę i zejście basu. Za tym idzie rytm, w oddaniu którego Wind na pewno będzie mistrzem w swojej klasie cenowej (no, może jeszcze Thiel CS 3.7). Byłem całkiem zadowolony ze stereofonii jaką kreowały te głośniki (chociaż ostatniego dnia poległy na próbie z Amused to Death, na szczęście sam nie wpadam na pomysł słuchania jęków Rogera na domowym systemie). Podanie detali stoi na bardzo wysokim poziomie, średnica jest ładnie zespolona z basem i górą, a całość przekazu jest bardzo spójna pod warunkiem, ale dostarczenia odpowiedniej ilości prądu. Góra jest dość dosadna, ale nie za ostra. W kwestii spójności dźwięku i gładkości góry, moje Dynaudio idą o krok dalej (pewnie to jedyne cechy, w których Contour 3.0 nawiązują walkę z Wind’ami).

Windy posiadają masywną i wypełnioną podstawę basową, katalogowo w typowym pomieszczeniu głośnik ma schodzić do 24 Hz (-3 dB) w co jestem skłonny uwierzyć. To zejście jest leciutko bass reflex’owe, ale „rura” strojona jest raczej nisko i nie brudzi średniego basu. Powiedziałbym, że bas Wind’ów jest jednym z lepszych jakie słyszałem, ale Thiel CS 3.7 czy Wilson Benesch A.C.T są tu znacznie lepsze, mimo że nie schodzą tak nisko (30-32 Hz). Po Prostu bas z tych konstrukcji jest prawdziwszy i czystszy, co zawdzięczają sztywniejszym obudowom, a w przypadku Thiel’a membranie biernej zamiast BR. Tańsze modele Totem’a (Staff, Model 1) to wg mnie nie tylko „zrobiony” bas, ale „zrobiony” cały dźwięk. Od modelu Forest wg mnie nic takiego już nie ma miejsca, natomiast Wind to konstrukcja rzetelna, być może z leciutko uwypuklonym dolnym zakresem.

 

Modne ostatnio słowo – PRAT – oprócz Thiel’a CS 3.7 chyba żaden głośnik w tym przedziale cenowym nie będzie w stanie stawić Wind’om czoła. Muzyka rockowa to jest jego żywioł. Oczywiście w innych rodzajach radzi sobie również świetnie, tyle że rock w ich wykonaniu może być ciekawym przeżyciem dla amatorów tego gatunku.

 

Czego w tych głośnikach mi zatem brakuje? Ano brakuje mi w nich wyrafinowania, które posiadają takie konstrukcje jak Dynaudio Confidence C2 albo Wilson Benesch A.C.T. Pewnie w porównaniu z Utopią Focala zabrakłoby czystości, rześkości i przejrzystości. W porównaniu z Thiel’em zabraknie rzetelności, superpuntkualności, odrobiny detalu i superdokładnej budowy sceny. Poza PRAT’em głośnik ten nie będzie absolutnym liderem w żadnej z kategorii w jakiej będziemy go oceniać, jednak z drugiej strony nie ma żadnych jednoznacznie słabych stron. Pamiętajmy też, że w wymienionej stawce, za wyjątkiem C2, Wind byłby głośnikiem najtańszym.

 

Przez 2 weekendy, w czasie których miałem czas cieszyć się odrobinę muzyką, udawało mi się zapominać o tym, że słucham dosyć już drogiego systemu a zaczynałem słuchać muzyki i tak w zasadzie mogłoby pozostać. Nie umiem powiedzieć, który z wymienianych głośników byłby moim wyborem (pewnie CS 3.7 albo C2), ale jestem pewien, że ten wymagający i dość trudny w aplikacji głośnik to jednoznacznie jest konstrukcja hi-endowa, wyczynowa i będąca w stanie z nawiązką wynagrodzić poniesione koszty.