"Wartość człowieka"

Nigdy nie daj sobie wmówić
"To za trudne. Nie dasz rady!"
Kiedyś życie zacznie nudzić
Zaśniesz w wannie dla zasady

Ludzie zawsze doradzali
Ciągle wiedzieli co lepsze
To ci więksi, to ci mali
Traktowali jak powietrze

Jeśli zaczniesz brać do siebie
Innych myśli na swój temat
Znajdziesz się za chwilę w glebie
Pozostanie strój, emblemat

Myślą, słowem da się zranić
Działa to jak wielki nóż
Którym można łatwo zabić
Tu i teraz, zaraz, już

Możesz być kim tylko zechcesz
Odsuń te ograniczenia
Jeśli nie wiesz, to już wiesz
Ludzkość harda świat ten zmienia

Każde dziecko można przygnieść
I zarazić toksynami
Potem trudno jest się podnieść
I rozmawiać godzinami

Pozostaje ta kozetka
Przemówienie jak do ściany
Czy facecik czy kobietka
Córka taty, synuś mamy

Choćbyś rżnął w te karty, kości
Pamiętaj o jednej rzeczy
Miej poczucie swej wartości
Żaden mędrzec nie zaprzeczy

Warto zadbać też o godność
I pilnować jej wytrwale
Merytoryczna bezpłodność
Tkwi w zanadrzu niebywale

Trzeba umieć też odmawiać
Czy to pacierz czy wujkowi
Pozostanie mszę odprawiać
W żłoby dano osiołkowi

Słuchać starszych czasem trzeba
Oni swoje już przeżyli
Będąc krnąbrnym sięgniesz nieba
Nie rezygnuj z żadnej chwili

Jaki morał z tego mamy?
Czy warto być grzecznym dzieckiem?
Często pacierz odmawiamy
Czytamy wiersze Osieckiej

Przecież życie długie nie jest
Nie trać czasu na ambaras
Wartość Twoja Wielka jest
Nie uwierzysz?  Wyjdź na taras

Będę czekał tam na Ciebie
Wpierw zapukam do Twych drzwi
Może spotkamy się w Niebie
Albo piekle? Przykro mi...

Kangie
8.12.2023