Pokój diy audiostero.pl na wystawie Audio Video Show 2018

Na wstępie chciałbym w imieniu całej ekipy audiostereo.pl podziękować Dawidowi Skrzypczakowi za wieloletnie wsparcie umożliwiające organizację pokoju diy. Jak co roku podziękowania należą się również Adamowi Mokrzyckiemu, forumowemu Elberot-owi, organizatorowi tej wspaniałej imprezy, za życzliwe spojrzenie na formułę diy. Serdecznie też dziękuję forumowiczom, którzy poddali ocenie swoje pieczołowicie tworzone konstrukcje. Oczywiście szczególne podziękowania kieruję pod adresem Tomka 1685, który w ostatnich dwóch latach świetnie wywiązywał się ze swojej roli organizatora pokoju 410. Chciałbym też pogratulować chłopakom z diyaudio, którzy prezentowali swoje rzeczy za ścianą w pokoju 408. Cieszy mnie, że pasja do audio potrafi łączyć, co potwierdza postawa kolegów z innych for o tematyce audio, którzy zawital w nasze skromne progi.

Tym razem nie będę opisywał dźwięku poszczególnych urządzeń, czy brzmienia danych konfiguracji. Słyszałem trzy z nich i każda wypadła dobrze na tle branżowej konkurencji. Jak większość się orientuje, jest to drugi rok z rzędu gdzie ze względu na brak czasu nie byłem organizatorem forumowego pokoju. Myślę też, że przyjęta formuła pokazania jak największej ilości sprzętu a nie tylko najlepiej spasowanych systemów, wyklucza możliwość uczciwej oceny rzeczywistej jakości urządzeń. Zresztą, jakość dźwięku nigdy nie była w naszej zabawie priorytetem. Zupełnie inne rzeczy przyświecały naszej idei i o nich chciałbym tym razem napisać podsumowując ostatnie lata.

Od lat powtarzają się te same pytania, o pobudki jakimi się kierujemy przyjeżdżając do Warszawy na wystawę, oraz o sens tego przedsięwzięcia. Prawdą jest, że to spory wysiłek logistyczny oraz finansowy, jednak największym problemem jest konflikt z pracą i rodziną. Dla wystawcy impreza rozpoczyna się w czwartek, potrzebny jest więc urlop. Nie jest też łatwo przekonać drugą połówkę do czterodniowej rozłąki. Wielu powie, po co wyciągam takie rzeczy? Otóż chcę pokazać determinację jaką posiadają ci, których sprzęty później podziwiamy i oceniamy. Krytyka nie zawsze jest rzetelna, często te same osoby co rok negatywnie się wypowiadają, nie mając nic konstruktywnego do powiedzenia. Tak więc pozostaje pytanie- po co to nam? Tutaj nie znajduję łatwej odpowiedzi, ale postaram się pokazać nasz punkt widzenia.

Po pierwsze koleżeństwo. Na przestrzeni lat, wytworzyła się spora grupa osób które były związane z pokojem diy audiostereo.pl. Jest to grubo ponad setka osób, które często do pierwszej imprezy po dziś dzień utrzymują ze sobą kontakty. To pierwszy i najważniejszy punkt który trzyma nas przy tym co robimy. Punkt drugi, czyli rywalizacja powoduje, że tak się nie dzieje. Co roku dochodzą do nas nowi koledzy, którzy powiększają nasze grono, więc jest również dopływ nowej krwi. Całość przyjętej konwencji powoduje, że złapaliśmy odpowiedni balans pomiędzy konkurencją a przyjaźnią.

Po drugie rywalizacja. Nigdy nie ścigaliśmy się ze sobą czy branżą za wszelką cenę, jednak pewien element współzawodnictwa można było odczuć. To motywuje do tworzenia lepszych, bardziej dopracowanych rzeczy. Często osoby które rywalizowały ze sobą tworząc podobne projekty, wzajemnie sobie pomagały w ich dopieszczeniu. To jest zdrowe podejście do idei diy, która ma być fajną zabawą a nie wyścigiem zbrojeń. Kolejną sprawą jest rywalizacja z pokojem chłopaków z forum diyaudio oraz z branżą. Oczywiście, nigdy ściganie się nie było priorytetem, jednak niezwykle przyjemnie było słuchać pochwały i mniej fajnie słuchać krytyki. Tak więc chcąc nie chcąc, wszyscy staraliśmy się pokazać z dobrej strony.

Po trzecie weryfikacja. Cóż, tworząc jakiś przedmiot, trudno znaleźć w sobie obiektywizm. Jedni są zbyt krytyczni w stosunku do swoich „dzieci”, inni czasami zbyt mało krytyczni. Pokazanie swojego projektu na wystawie pozwala na jego ocenę pozostałych członków ekipy a także przez tłumy zwiedzających. Ilość wystawców pozwala na szerokie rozeznanie w jakim miejscu znajdujemy się ze swoim dziełem. Często okazuje się, że nie mamy się czego wstydzić zarówno w stosunku do innych konstrukcji diy, jak i produktów branży audio, innym razem… cóż, trzeba pracować dalej. To bardzo pożyteczna nauka.

Po czwarte przepustka. Nie ma nic zdrożnego w pragnieniu połączenia pasji z działalnością komercyjną. Kilku kolegów po pozytywnym odbiorze ich konstrukcji na wystawie, zaczęło czynić kroki w kierunku komercjalizacji a kilku innych wciąż się waha przed tym krokiem. Są przeciwnicy takiego podejścia, mówiący o czystości intencji uczestnictwa w pokoju diy, ja jednak nie popieram tego sposobu myślenia. Cieszy mnie, kiedy komuś udaje się przebić w tej piekielnie trudnej branży. Kibicowałem takim osobom jak McGyver, który w tym roku uczestniczył w imprezie jako wystawca. W poprzednich latach w naszym swoją przygodę pokoju zaczynał piters1986 pokazując prototyp gramofonu który później przybrał formę komercyjną. Również Marcin z Maćkiem z Amare pierwsze wzmacniacze prezentowali w pokoju diy. Nie śledzę dokładnie losów wszystkich którzy przeszli przez nasz pokój, jednak kilka innych osób również macza palce w działalności komercyjnej. Mi pozostaje tylko temu przyklasnąć.

Chciałem w tym krótkim artykule podsumować te kilka lat pokoju diy audiostero.pl Nie jest to łatwe, bo każdy ma nieco inny punkt widzenia. Ze swojej strony mogę powiedzieć, że to były świetnie spędzone chwile, nawet wtedy, gdy kosztowały mnie dużo zdrowia. Nie zawsze było różowo, różne tarcia kreowane przez nieprzychylne nam osoby psuły atmosferę. Jednak zwykle udawało się nam wyjść z tego obronną ręką. W zasadzie zakończyło tą sprawę rzucenie przez nas rękawicy. Proponowaliśmy wynajęcie drugiego pomieszczenia dla krytykantów, wtedy się okazało, że nie ma chętnych… Od tego czasu spokojnie działaliśmy robiąc swoje.

Zobaczymy co się wydarzy za rok. Słyszę głosy dochodzące z naszej grupy, że może już wystarczy, że co mieliśmy do powiedzenia zostało przekazane. Nie zgadzam się z takimi słowami. Tyle nowych projektów czeka na ujrzenie światła dziennego, tylu świetnych ludzi pieczołowicie dopieszcza swoje cacka, myślę więc, że nie wolno tego potencjału tak pozostawić.

Robert Trzeszczyński