19-letni Wodecki w zespole Ewy Demarczyk - uśmiechniętej, ubranej nie na czarno i palącej papierosa. I ten perkusista.

Piękna pamiątka.

***

"Tomaszów"

16 stycznia 1941 r.  urodziła się Ewa Demarczyk - piosenkarka.

Wykonując piosenkę „Karuzela z madonnami” zajęła drugie miejsce na pierwszym Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie w 1962 roku.

Ewa Demarczyk – "Karuzela z Madonnami"

"Opole na bis" 2011 r. Oglądam i słucham z przyjemnością.

"Nie jestem na sprzedaż" - powiedziała Ewa Demarczyk w czasie kiedy to komercja na dobre zadomowiła się w naszym kraju i wycofała się z życia artystycznego, wręcz na zawsze...

Kinga Preis, Anna Czartoryska-Niemczycka, Kayah, Katarzyna Groniec...

Ale moc słowa!

***

Marta Florek

W dniu 20.04.2024 o 15:01, kangie napisał:

"Nie jestem na sprzedaż" -

Ostatni wywiad z Ewą Demarczyk.

Cytat

 

14 sierpnia:

--> 1961 r. urodził się Maciej Maleńczuk

--> 2020 r. zmarła Ewa Demarczyk

 

To już 4 lata...

***

Zygmunt Konieczny, Leszek Długosz, Mieczysław Święcicki wspominają Ewę Demarczyk i tamte lata minione...

"Deszcze"

Deszcz jak siwe łodygi, szary szum
A u okien smutek i konanie
Taki deszcz kochasz, taki szelest strun
Deszcz – życiu zmiłowanie

Dalekie pociągi jeszcze jadą dalej
Bez ciebie. Cóż? Bez ciebie. Cóż?
W ogrody wód, w jeziora żalu
W liście, w aleje szklanych róż

I czekasz jeszcze? Jeszcze czekasz?
Deszcz jest jak litość – wszystko zetrze
I krew z bojowisk, i człowieka
I skamieniałe z trwóg powietrze

A ty u okien jeszcze marzysz
Nagrobku smutny. Czasu napis
Spływa po mrocznej, głuchej twarzy
Może to deszczem, może łzami

I to, że miłość, a nie taka
I to, że nie dość cios bolesny
A tylko ciemne jak krzyk ptaka
I to, że płacz, a tak cielesny

I to, że winy niepowrotne
A jedna drugą coraz woła
I to, jakbyś u wrót kościoła
Widzenie miał jak sen samotne

I stojąc tak w szeleście szklanym
Czuję, jak ląd odpływa w poszum
Odejdą wszyscy ukochani
Po jednym każdy – krzyże niosąc

A jeszcze innych deszcz oddali
A jeszcze inni w mroku zginą
Stojąc za szkłem, co jak ze stali
I nie doznani miną, miną

I przejdą deszcze, zetrą deszcze
Jak kosy ciche i bolesne
I cień pokryje, cień omyje

A tak kochając, walcząc, prosząc
Staną u źródeł – studni ciemnych
W groźnym milczeniu ręce wznosząc
Jak pies pod pustym biczem głosu

Niepokochany, niezabity
Nienapełniony, niedorzeczny
Poczuję deszcz czy płacz serdeczny
Że wszystko Bogu nadaremno

Zostanę sam. Ja sam i ciemność
I tylko krople, deszcze, deszcze
Coraz to cichsze, bezbolesne

poezja: Krzysztof Kamil Baczyński

muzyka: Zygmunt Konieczny

***

***