Są utwory instrumentalne przy których zdarza mi się płakać. I to nie przez to, że są złe, tragicznie zagrane. Nic z tych rzeczy. Od lat intryguje mnie przyczyna tego stanu rzeczy. Analizuję budowę tych utworów pod względem harmonicznym. Szukam tych miejsc zatykających dołek, tych półtonów, dźwięków wiodących. Wciąż nie rozumiem dlaczego...

Zwykła promocja produktów marki BOSS. Cudowna interpretacja. Słyszę w tej grze ból, smutek,  utratę bliskiej osoby.

Kolejny taki utwór. Pięknie zagrany, cudowne smyczki w tle, kilka gitarowych "zaciągnięć" bluesowych, że przyprawia o ciarki na mym ciele. Pachnie stylem Briana Maia z Queen, ale trochę japońskiego klimatu tutaj zagościło.

Czasami nie potrzeba słów żeby przekazać emocje.

Aż chce się żyć.

Marty, jesteś wielki! 

P.S. Jest błąd w tytule utworu. Powinno być "Lust for Life"