Znajdź zawartość

Rok powstania / majstrowania albumu: 1984. Rok wydania albumu: 1985. Zespół: Accept Tytuł albumu: Metal Heart Czy pamiętacie? Z Wikipedii: Słynny kawałek. Był rok bodajże 1995. Druga klasa liceum. Kolega z klasy (od 10 lat ojciec chrzestny mojego syna) miał kasetę magnetofonową i zabrał ją na wycieczkę szkolną. Odtwarzaliśmy z Kasprzaka bodajże RM121. Kawałek, którego uczyłem się grać na gitarze. Nawet łatwo szło. Solówka początkowo nieskomplikowana melodyjna. Problemem jest styl gry i budowanie napięcia chociażby używaniem wibrato palcami lewej ręki. Potem zaczynają się schody, bo trzeba zapitalać po gryfie. Wirtuozeria rodem Eddie Van Halen. Suma sumarum cieszę się, bo dzisiaj zupełnie przypadkowo padło hasło "Metal Heart" i pierwsze moje skojarzenie to płyta Accept. A czy można mieć serce z metalu? Na to pytanie każdy sam musi sobie odpowiedzieć - wedle własnego uznania, doświadczenia, własnej miary. Pamiętajmy, że nie każdy metal jest twardy. Bywają metale miękkie, a nawet kruche. "Metal Heart" - Accept It is 1999 The human race has to face it They are confronted with the truth It's secret, mysterious A surgeon said it in the news The human race is dying But the result is no disease Searching for you Metal heart, metal heart They found it everywhere Metal heart, metal heart Lifeless piece of steel The scaring fact was even told Total confusion They found the same nightmare Heartbeats, timebombs Metal heart, metal heart Unplugged they're dying Metal heart, metal heart Unplugged they die Metal heart, metal heart They found it everywhere Metal heart, metal heart Lifeless piece of steel Metal heart, metal heart, metal heart Unplugged they're dying Metal heart, metal heart Autorzy utworu: Joerg Fischer, Wolf Hoffman, Udo Dirkschneider, Peter Baltes, Stefan Kaufmann, Gaby Hoffmann

Początki jego kariery sięgają znajomości z Jasonem Beckerem. Pogrywali sobie w szybkich tempach. Jason uwielbiał rozbudowane przebiegi, dziesiątki arpeggio ogrywanych na tuziny sposobów. Marty'ego ciągnęło do podciągnięć (bending) i głębokiego wibrato. Ułożenie prawej dłoni może kojarzyć się z chorobami, skurczami, paraliżem, udarem. Ale nic z tych rzeczy. To znak rozpoznawczy "trade mark" Marty'ego. Artykulacja bierze się właśnie z ułożenia dłoni, palców i kostki. Atak, stłumienie. To słychać. Pierwsze skojarzenie jest zazwyczaj z Brianem Mai'em. Rozpoczynając od Vixen, Cacophony i Megadeth Marty wyjechał z USA i postanowił osiedlić się na stałe w Japonii. Ożenił się z Japonką. Stał się gwiazdą TV, celebrytą. Dalej gra i szuka swojej muzycznej drogi.

Dziś dwie wybitne postacie Świata Muzyki. Pierwsza ze świata muzyki klasycznej opanowała klasyczny instrument - wiolonczelę w chyba najwyższym możliwym stopniu zaawansowania. Instrument charakteryzujący się dużą ilością drewna. Wg wiolonczelistów trzeba dysponować pewnym, sporo większym rozmachem prawej dłoni w porównaniu ze skrzypcami i altówką. Drewna jest znacznie więcej, to i pracy fizycznej trzeba wykonać trochę więcej, żeby pudło zarezonowało i zechciało wydać ciekawy i pełny dźwięk. Druga osoba - ze świata wirtuozerii gitarowej - świata rocka i neoklasycznego heavymetalu. Jason Becker uwielbiał twórczość Bacha, Mozarta i Niccolo Paganiniego i jako pierwszy na świecie zagrał 24. Kaprys Paganiniego, krótko po tym, jak jego "rywal" Yngwie Malmsteen orzekł, że to niewykonalne. Nie ma co ukrywać, był wirtuozem, stał się bardzo szybko tzw. "shredderem", co w latach 80-tych ubiegłego stulecia było na czasie. Co łączy te dwie postaci? Poza faktem, że imiona rozpoczynają się od litery "J" - niesamowity kunszt, warsztat instrumentalny, wrażliwość muzyczna i chęć pokazania światu swojego talentu, bo talentem należy się z innymi ludźmi dzielić. Druga rzecz, która łączy tych dwoje ludzi to choroba. Nie jest to dokładnie ta sama choroba, ale daje praktycznie identyczne objawy i niemalże jednakowo rujnuje organizm. Jacqueline zachorowała na stwardnienie rozsiane (SM), a Jason na stwardnienie zanikowe boczne (SLA/ALS). Przykro patrzeć na stare archiwalne nagrania jak świetnie radzili sobie z grą, widać radość i uśmiech na twarzy. W pewnym momencie życia coś zaczęło dolegać i tracili zdrowie fizyczne. Doszło to tego wszystkiego zdrowie psychiczne i Jacqueline zmarła w wieku 42 lat, a Jason Becker nadal żyje, komponuje, komunikuje się z otoczeniem za pomocą wynalazku jego ojca. Odwiedzają go setki fanów, gitarzystów. Grają mu jego utwory. Jason wszystko rozumie i słyszy. Podobno nie cierpi i pogodził się z losem. Jak jest naprawdę - tego nie wiemy. Dzisiaj ode mnie dwa wspaniałe utwory, a dokładniej jeden utwór i jeden cały koncert. Utwór instrumentalny "Altitudes" Jason napisał w wieku 19 lat. Materiał pozornie przeładowany dźwiękami, jednak wsłuchując się w strukturę harmoniczną i budowanie napięcia słyszymy, że artysta ma wiele do powiedzenia światu i niekoniecznie chce się chwalić wszystkimi umiejętnościami i trickami gitarowymi w jednym utworze. Niewiele jest tutaj miejsc na odpoczynek, ale to jest właśnie taki utwór. Kończy się dziwnie i nieprawidłowo z punktu widzenia klasycznej budowy utworów w oparciu o rozpoczęcie i zakończenie w danej tonacji. Jason Becker eksperymentował i użył tutaj trytonu, czyli można rzecz, że symboliki zawarcia paktu z diabłem. Druga propozycja to koncert C-dur Haydna. Wspaniała interpretacja Jacqueline przy akompaniamencie jej męża - Daniela Barenboim. Słyszałem kilka innych interpretacji innych wiolonczelistów i jakoś niby podobnie wszyscy grają, ale gra Jacqueline charakteryzuje się niezwykłą płynnością gry, powodującym palpitacje serca wibratem oraz niesamowitym atakiem smyczka na strunę. Od 8:05 duże opanowanie nerwów, emocji w trakcie oczekiwania na ważną przełamującą napięcie solówkę. Muzycy odczuwają wtedy stres, bo jest cisza na sali koncertowej, nie da się już niczego ukryć, mijają sekundy i trzeba zagrać. Ale to są podobno momenty, dla których muzyk instrumentalista zawodowo istnieje i to sens jego zawodowego życia. Piszę tak, gdybym był jakimś zawodowym starym muzykiem, a ze mnie zwykły gitarowy i trąbkowy amator, który gdzieś tam kiedyś był, coś tam widział i coś tam gdzieś słyszał. Wiem tyle, że Jacqueline du Pre przeżyła o jeden rok mniej niż ja żyję i dokonała w swoim życiu wiele wybitnych rzeczy - setki koncertów, nagrań i przeżyć, a wśród nich była świadkiem zdrady swojego męża, który już podczas jej choroby rozglądał się za innymi kobietami i nawet szczególnie tego nie ukrywał. To musiało być bolesne doświadczenie gdy człowiek, tracąc zdrowie i swoje zalety przestaje być wystarczający i atrakcyjny dla swojego partnera życiowego i musi pogodzić się z tym, że jest już niepotrzebny. "Sad but true", jak to gra i śpiewa Metallica na swym Czarnym Albumie. Jason Becker ur. 1969 *** R.I.P. Jacqueline du Pré (1945 - 1987)