O muzyce:
Klasyczny zestaw z pod znaku białego bluesa firmowany nazwą John Mayall & The Bluesbreakers. Na gitarze gra Peter Green, który zstąpił Erica Claptona po odejściu do zespołu Carem. W sekcji rytmicznej Dunbar z McVie. Wysoki poziom nagrań. Według mojej opinii na uwagę zasługuje szczególnie nr 11 „Super-Natural” w którym Peter udziela lekcji gry na instrumencie swoim następcom (słuchać go m. in. u Carlosa Santany i innych). Typowe dla Greena oszczędne bluesowe brzmienie gitary, pozbawione pierwiastków hiciarskich typowych dla poprzednika. Inne bardzo udane nagrania to nr 4 „The Stumble”, nr 10 „The same way” i nr 13 „Someday after a while”. Pozostałe też są w porządku. Niestety po tej płycie Green rozstał się z Mayallem (czy chyba na odwrót) i związał się z grupą Fleetwood Mac. No a potem to już były płyty solowe.

O dźwięku:
Nagrania z roku 1967. Brzmienie poprawne typowe dla tego okresu. Z niewiadomych powodów płyta nie sprowadzana do Polski … dlaczego nie wiem… a myślenie wiadomo szkodzi.