O muzyce:
‘Wymien jakiegos slynnego Belga’ – to jeden z powszechnie znanych zarcikow na temat kraju postrzeganego przez sasiadow jako skrajnie nudna czesc Europy zamieszkana przez pozbawionych wyobrazni ludzi. (A propos – najczestsza odpowiedzia na zadane pytanie jest Hercules Poirot ;-)). Jak na ironie owa klasyfikacja wykluczajaca mistrzow nie wyklucza posiadania sprawnych i zdolnych czeladnikow. Nie wiem czy rozpatrujecie jakosc nagran w relacji do kraju ale wszystkie belgijskie nagrania jakie mam oceniam jako znakomite. Nie inaczej jest w przypadku Vaja Con Dios. Ich plyta ‘The Promise’ z przelomu 2004/2005 jest przykladem fantastycznej pracy w studio. Dani Klein oczywiscie ciagnie calosc choc jej glos wyraznie zmatowial. Na szczescie nie znika zdolnosc sugestywnej interpretacji i talent. Piosenki sa w starym stylu zespolu i jezeli cos zaskakuje to smaczki reggae i arabskie popiskiwania instrumentow. Ale to detal. Calosc ma wspaniala urode a pierwszy utwor dorownuje najlepszym piosenkom z lat 90-tych. Warto zakupic ‘The Promise’. Belgia to nie tylko kraj czekoladek, zwariowanych i pieknych dziewczyn walesajacych sie po swiecie ale i ojczyzna Vaja Con Dios. ;-)

O dźwięku:
Swietny. Atmosfera, pokazanie w pelnej krasie instrumentow (swietna gitara), glos Dani Klein - porzadna robota. Chwilami aranzacje sa bogate i brakuje nieco klarownosci. Jednak dobry sprzet potrafi zrobic z tym porzadek. Z uwagi na charakter muzyki nie jest to pozycja audiofilska ale przy takim zastrzezeniu nie mam zastrzezen. :-)