muzyka i literatura

parmenides · 25 Kwietnia 2004

juz kiedys pod nickiem 'marquez' zacytowałem Kolumbijczyka: "Lepsza od muzyki może być tylko rozmowa na jej temat" - to zdanie mogłoby być w zasadzie naszym hasłem:)

a dzisiaj czytająć ksiązkę pt jedwab alessandro baricco przeczytałem coś takiego: "każda historia ma swoją muzykę. ta ma muzyke białą. trzeba to koniecznie powiedzieć, bo biała muzyka jest muzyką dziwną, czasami cię zaskakuje: gra się ją cicho i tańczy powoli. Jeśli jest dobrze grana, masz wrażenie, że słyszysz muzykę ciszy, a znakomici tancerze wydają ci sie nieruchomi. Biała muzyka jest czymś diabelnie trudnym" akurat słuchałem sobie ralpha townera "ana' i to własnie taka "muzyka ciszy".

może w swoich książkach trafiacie czasem na jakies związki literatury i muzyki?

parmenides · 25 Kwietnia 2004

a to jako przypomnienie (z wątku o suitach na wiolonczele JSB)

Gabriel Garcia Marquez napisał:

"W jednej z tych ankiet, które codziennie znajduje w skrzynce, kolejny raz ktoś mnie pyta, czyją muzykę zabrałbym ze sobą na bezludną wyspę, gdybym musiał sie ograniczyć do jednej płyty. Odpowiadam bez wahania: "Suity na wiolonczelę solo" Jana Sebastiana Bacha, a gdybym się musiał ograniczyć do tylko jednej z nich to wybrałbym "suite nr 1". Słyszałem wiele wykonań, między innymi Pau Casalsa. Poza wartościa czysto historyczną jest to nagranie znakomite, lecz już tak stare, że wiele ze swej świetności straciło. Najwiuększe wzruszenie wywołuje we mnie nagranie Maurice'a Gendrona, tak więc jego właśnie płytę wziąłbym ze sobą na bezludną wyspę, obok jednej jedynej ksiązki, jaką byłaby antologia poezji hiszpańskiej Złotego Wieku"

(Wydanie Gendrona przez Philipsa na cd - Philips 442 293-2) - Można teraz kupić w dwupaku w wydaniu Philpsa z seri DUO (w cenie jak za jedną płytę). w Empikach za przyzwoite 56 złociszy.

I dalej w tym samym tekście:

"Przy okazjo odpowiem na inne pytanie, jakie nader często stawiają mi dziennikarze: o moje związki z muzyką. Odpowiem zgodnie z prawdą: muzykę zawsze lubiłem bardziej ni9ż literaturę, nie mogę wręcz pisać przy muzyce, bo większą uwagę zwracam na nią niż na to, co piszę. I tylko tyle na ten temat moge powiedzieć, bo uważam, że moje muzyczne związki są sprawą tak intymną, że stanowia część życia osobistego. Dlatego właśnie, kiedy spotykam się z bliskimi przyjaciółmi, nic nie sprawia mi większej przyjemności niż rozmowy o muzyce. Mój przyjaciel, Jomi Garcia Ascot, opublikował wspaniałą książkę o swych przeżyciach zagorzałego melomana, gdzie zacytował zdanie, które pare razy wygłosiłem: "Lepsza od muzyki może być tylko rozmowa na jej temat". Podtrzymuje tę opinię.

Najdziwniejsze, że kiedy ktoś mówi, że lubi muzykę, prawie zawsze ma na myśli tę, którą przez najczystsze umysłowe lenistwo określono mianem 'klasycznej'. Czasami nazywa sie ją także "poważną", co wcale nie zrozwiązuje problemu, bo przecież muzyka ludowa tez może być "poważna", choć w zupełnie innym stylu. Nawet banalna muzyka komercyjna, która nie zawsze jest taka zła, jak utrzymują salonowi mędrcy, ma prawo do określenia "poważna", choć nie jest to wytwór tej samej kultury, co muzyka Mozarta. (...)

Najbardziej poruszającą fotografią w obszernej i pięknej ikonografii poświęconej Beli Bartokowi jest ta, na której kompozytor sprawia wrażenie, że zbiera z ust wieśniaczki jakąś melodię mikrofonem wyglądającym jak pierwszy egzemplarz wykonany przez Edisona; to przy użyciu takiego sprzętu zachowano dla historii cudowne linijki "Corderito de Maria".

Dla mnie wszystko jest o wiele prostsze: muzyką jest to, co brzmi, a określenie, czy brzmi dobrze, czy źle, jest kwestią późniejszą. Mam więcej płyt niż książek, ale wielu przyjaciół, zwłaszcza intetelektualistów, dziwi się, że moja lista ułożona w porządku alfabetycznym nie kończy się na Vivaldim. Wpadają w jeszcze większe zdziwienie odkrywając, że po Vivaldim idzie kolekcja muzyki karaibskiej(...).

etc

1 XII 82 GG Marquez - "Porozmawiajmy o muzyce"