Znajdź zawartość

W zeszłym tygodniu w czwartek 7 września 2023 roku napisałem w końcu recenzję "72 Seasons", a była to historyczna data - czwarty studyjny album Metalliki "...And Justice For All" obchodził 35-lecie wydania. Jeśli wsłuchasz się w muzykę usłyszysz jeden drobny "mankament". Rzecz jasna upływ czasu spowodował u wielu ludzi podświadomą akceptację tego stanu rzeczy, ale prawda jest brutalna. Nowy członek zespołu - basista Jason Newsted miał nie lada orzech do zgryzienia. Zastąpił legendarnego basistę Cliffa Burtona, który zginął w wypadku autobusowym w Szwecji podczas turnee. Nieszczęśliwie usiadł na tylnej ławce w autobusie. Wszyscy ponoć spali. Kierowca nie był w stanie wszystkiego przewidzieć. Być może nawet i przysnęło mu się. Oblodzenie na jezdni, poślizg i autobus wypadł z toru jazdy i przewrócił się na ścianę boczną. Członkowie zespołu i ekipa techniczna wypadła z siedzeń i ocknęła się leżąc na innych fotelach, szybach, a nawet ziemi. Wszyscy zaczęli wychodzić, raczej o własnych siłach. Niestety Cliff został przygnieciony przez autobus. Autobusy w tamtym czasie miały szyby mocowane na uszczelkach. Nie było wtedy kleju poliuretanowego, który trzyma mocno. Najprawdopodobniej szyba wypadła z ościeżnicy ściany bocznej, a wraz z nią basista Metalliki. Cliff miał mnóstwo planów i pomysłów. Jak znam życie, o ile przetrwałby i był z dala od narkotyków i hektolitrów alkoholu, mielibyśmy dzisiaj dziesiątki świetnych płyt. Przypuszczam, że kompozycyjnie byłby to majstersztyk, bo Burton gustował w muzyce klasycznej i interesował się zagadnieniami harmonicznymi w muzyce. Uczył kolegów teorii, pokazywał im budowę akordów i że zwykły powerchords można łatwo przemienić w akord, który brzmi ciekawiej, zwłaszcza gdy zdejmie się ilość gainu - innymi słowy - zmniejszy się ilość "gruzu", "piachu", czyli zmniejszy ilość przesteru. Jako, że był to debiut Jasona i Lars być może chciał podbudować swoje EGO (potem twierdził, że błąd popełnił realizator dźwięku), jakimś sposobem obniżono głośność śladu gitary basowej o ok. 6-8 dB. To bardzo dużo. Praktycznie tego nie ma. Muzyka brzmi na tej płycie surowo, garażowo. Z drugiej strony zauważmy, że basista powtarza tutaj motywy gitary rytmicznej, czyli siłą rzeczy podbijane są dźwięki podstawowe na zasadzie sumowania dwóch sygnałów o tej samej częstotliwości lub jej krotności. Ci którzy nie słyszeli wersji poprawionej przez zapalonych basistów zauważą, że brzmi to zupełnie inaczej. Bardziej "mruczy". Jest ciężej. Czy lepiej? Każdy musi sam odpowiedzieć sobie na pytanie. Jedno jest pewne - w związku z tą sytuacją mamy po latach temat do dyskusji. Tutaj prezentuję Wam płytę ze zmodernizowaną linią gitary basowej w wykonaniu "The Bass Channel" - BASS A tutaj wersja oryginalna (remaster z 2018 r.) - NO BASS Zrobiłem ankietę. Zagłosujcie: Czy wolicie zmodernizowana ścieżkę dźwiękową tzw. "BASS" czy oryginalną "NO BASS"? Śmiało.

Był rok 1998 r. Zespół wydał kolejną płytę. Jako że w tamtym czasie zdałem maturę, dostałem się na studia i chciałem ciekawie spędzić ostatnie tzw. "między-okresowe" wakacje, musiałem liczyć się z groszem i kupiłem wydanie na taśmie magnetofonowej. Oryginalne. Młodszym czytelnikom nadmienię, że w latach 90-tych płyty CD były drogie, dużo droższe od kaset magnetofonowych. Poza tym brnąłem w grze na gitarze elektrycznej i każda złotówka przydawała się na nowy efekt gitarowy typu "chorus", "flanger", "digital delay", "wah wah cry baby" od Dunlopa, ewentualnie na struny gitarowe. Wtedy namiętnie kupowałem struny firmy DR. Moje wspomnienia związane z tym albumem, to głównie trasy samochodowe. Lubiłem puścić w swej F-16. Dodam, że w tamtym okresie w grudniu 1998 r. ta nówka sztuka z salonu Škoda Felicia zagościła w naszych progach i wyposażono ją w radioodtwarzacz kasetowy firmy Philips ze zdejmowanym panelem mikroskopijnych rozmiarów. Ten sprzęt grał do kwietnia 2007 r. kiedy to kupiłem radio z CD firmy Kenwood i kasety wróciły do archiwum. Druga sprawa, to wspólne poranne niedzielne słuchanie "Garażówki" z moim synem od czasu jego narodzin tak do około 2. roku życia. Wstawaliśmy o 6. rano i słuchaliśmy albo jazzu albo metalu. Dziś syn kończy 10 lat. Nie przejawia zainteresowania muzyką metalową, w przeciwieństwie do córki (o dwa lata starszej), która załapała bakcyla, podkrada mi płyty i całkiem sprawnie posługuje się kostką gitarową! Lada chwila zagramy Master of Puppets. Jeśli to się uda, to duma rozeprze mnie jak sprzęt hydrauliczny Enerpac Made in USA cokolwiek to da się rozeprzeć. 😄 Wiadomo, to jest składanka opracowana w różnych okresach działalności kapeli. Słychać różnice w miksie. Muzycy nie kryli swojego zainteresowania i inspiracji zespołów takich jak: Diamond Head, Holocaust, Killing Joke, Budgie, The Misfits, Blitzkrieg, Queen, Anti-Nowhere League, Sweet Savage, Motorhead, Discharge, Black Sabbath, Bog Seger, Nick Cave and tha Bad Seeds, Mercyful Fate, Blue Oster Cult, Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd, Discharge. A czy Wy chętnie sięgacie po ten album czy raczej kurzy się?