O muzyce:
Spotkanie po latach. Kiedys mialem ta plyta i byla to nowosc - rok zatem 1988. No i teraz zakupilem wersje na CD. Moze niedobrze sie stalo? ;-) Plyta zawiera kilka prawdziwych przebojow - 'I-m Your man', 'First We Take Manhattan, Next We Tak Berlin', 'Take This Waltz' - to tylko przyklady bo z 8 piosenk procz dziwnej 'Jazz Police'¨reszta jest chwytliwa nadwyraz. Slowa to typowa poetyka folkowa lub malorolne filozofowanie typu 'zapomnialem kto, zapomnialem co' Teraz byla okazja podejsc mniej duchowo a bardziej sprzetowo. No i sprzet pokazal nowa twarz tej plyty. Po pierwsze Cohen nie spiewa nadwyraz czysciutko i jego spiew momentami przechodzi w rodzaj monologu, w ktorym branie nut nie jest priorytetem. Po drugie elektroniczny i skromny podklad muzyczny niczym nie poraza. Na szczescie jest to moze dopiero trzeci plan bo na drugim ladne chorki Anjani i Jeniffer Warnes. Fajna plyta i wciaz moze rozbierac dziewczyny, tak mysle. Ale takze zostala odarta z niezwyklosci kiedy przyszla do mnie po latach.

O dźwięku:
Dzwiek jest sredni. W takiej muzyce liczy sie bardzo jakosc nagrania wokalu no i tu wlasnie nie mam odlotu. Reszta takze na srednim poziomie.