Zagadki muzyczne.

[Chicago]

Mister Syms to kto?

 

Mr. Syms, to też pan blues molowy, zagrany na sopranie. Jak ktoś nie lubi brzmienia sopranu (to był chyba mój najcięższy do przyswojenia dżwięk saksofonu z całej rodziny saksów...), to tutaj może być mile zaskoczony. Zagrał JC ciepłym i bardzo łagodnym soundem, zmienił ton. Oczywiście o pięknym, emocjonalnym i nastrojowym graniu nawet nie wspominam - bajka.

[Gość papageno]

Ale kim był tytułowy Mister Syms?

 

Rok przed śmiercią Coltrane nagrał z Rashiedem Ali Interstellar Space.

Którzy muzycy wrócili po latach do niektórych utworów z tej płyty?

[Chicago]

Nie wiem kim był Mr. Syms - nie kojarzę skąd mógłby pochodzić ten tytuł. Do muzyki z Interstellar powrócił Nels Cline płytką Interstellar Space Revisited, choć ja znam też kilka rzeczy z tej płyty z koncertów na żywo Davida Liebmana, ale nie wiem czy ukazało się to na jakiejkolwiek jego płycie.

 

W 1974 roku Anthony Braxton nagrał płytkę 'In The Tradition', która ujrzała światło dzienne w postaci dwóch wolumenów nakładem wydawnictwa SteepleChase. Nagrań dokonano w kopenhaskim studio Rosenberg i działo się to podczas jednodniowej sesji 29 maja. W sesji tej, oprócz Braxtona uczestniczyli Tete Montoliu, NHOP i Albert Heath. Pierwotnie, zespół miał nagrać tę płytę z innym saksofonistą, jednak zbieg okoliczności sprawił, że w ostatniej chwili powołano do składu Anthony Braxtona. Kto był tym saksofonistą, którego miejsce zajął Braxton.

[Gość papageno]

Zastąpił Dextera Gordona.

Ja też nie mogę znaleźć niczego konkretnego o Panu Symsie. Musiał jakoś być ważny dla Coltranea, skoro ten tytuł. Znalazłem tylko wzmianki w notatkach z posiedzeń Izby Lordów z połowy XIX wieku i tam występowało nazwisku Syms, ale to pewnie nie on.

Mr. Knight to postać z komiksu, ale czy ten komiks był już w czasie Johna - nie wiem. Pozostanie to tajemnicą.

[Chicago]

Zastąpił Dextera Gordona.

 

Si Senor, gracias.

Dexter Gordon ponoć zachorował i producent sesji zadzwonił do Braxtona, który przebywał w tym czasie w Paryżu, z zapytaniem czy jest dostępny? Braxton po zapoznaniu się ze składem postanowił, że weżmie udział w tej sesji. To taka króciutka historia tego wydarzenia.

[Gość papageno]

Jest pewien pianista i jest taki skład:

Kenny Dorham, Eric Dolphy, Joe Hendreson, Richard Davis i Tony Wiliams.

I jest rok 1964, a oni są w Englewood Cliffs.

Jaki to pianista i jak się nazywa album?

[Chicago]

Andrew Hill i Point of Departure.

 

Która płyta Oscara Petersona ma szczególne i kluczowe znaczenie w jego karierze?

[Gość papageno]

Ale Ty trudne pytania zadajesz. Czy ta z koncertu w Carnegie Hall w 1949, gdzie usłyszał go Norman Granz?

[Chicago]

Mówią, że jest nią 'My Favorite Instrument' z 1968. Mogłoby się to zgadzać, ponieważ jest to pierwszy solowy album Oscara Petersona, na którym ukazał pełny wachlarz swoich możliwości, wraz z klasycznymi elementami wykształcenia, kunsztem, techniką lewej ręki i w ogóle całą konstrukcją albumu - spójność, budowa, inteligencja... Faktycznie jest to niesamowity album, a i brzmi rewelacyjnie.

[Gość papageno]

Oliver Nelson. Kto zna, ten zna. Jaki wielki standard napisał? Na jakiej płycie jego solo w tym standardzie uchodzi za najlepiej wykorzystujące pewną skalę? Jaka to skala? No!

[Chicago]

Stollen Moments. Uwielbiam The Blues and the Abstract Truth i wlaśnie dzięki Tobie wysłuchałem ponownie tej płytki. Znakomita - zawsze mi się podobała, od pierwszego wejrzenia. Skala? Słychać bluesowe i jazzowe - i słychać orkiestrację tych numerów. Można tańczyć! A w Teenie's Blues pojechał Oliver Monkiem przejawnie - i nic skubany nie powiedział. Wspaniała płyta.

[Gość papageno]

Duchota w woreczkach fasoli.

[Chicago]

Wielki artysta jazzowy, który z powodu choroby mózgu oraz komplikacji pooperacyjnych stracił pamięć praktycznie w każdym aspekcie i musiał się wszystkiego od nowa uczyć, w tym również gry na instrumencie - o kogo chodzi?

[Gość papageno]

Pat Martino. Jazz, Guitar and Neurosurgery.

[Chicago]

Tak toćna.

 

Ensemble perkusyjne, początkowo w sekstecie, założone w 1970 i prowadzone przez jednego z wielkich ludzi jazzowej perkusji - jak brzmi nazwa tego zespołu i kto mu liderował?

[Gość papageno]

Wiem, że Pierre Favre lubował się w składach perkusyjnych. Czy chodzi o niego?

Co z moją fasolą?

[Chicago]

Wiem, że Pierre Favre lubował się w składach perkusyjnych. Czy chodzi o niego?

 

Nie, nie chodzi o Pierre Favre. Chodzi o Maxa Roacha i zespół M'Boom.

 

Co z moją fasolą?

 

Chodzi Ci o skale molowe, minor blues? W temacie Stolen Moments są trzy melodie - oprócz podstawowych skal bluesowych słyszę tam też jak najbardziej modalne granie, szczególnie w części dwuakordowej, ale oczywiście mogę się mylić, tak?

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Gość papageno]

Ależ nie. Chodzi mi o stuffy

[Chicago]

Ha ha ha - nie skojarzyłem. Mózg mi już chyba nie robi?

 

Znany standard jazzowy skomponowany przez znanego muzyka, przearanżowany przez Johna Coltrane'a. Standard ten w wersji coltraneowskiej przeistoczył się w zasadzie w priorytetowy i stał się podstawowym standardem granym przez jazzowych muzyków - jaki to standard i kto jest kompozytorem wersji oryginalnej?

[Gość papageno]

Poziom ogólności pytań co najmniej jak na habilitację.

Strzelę: Mongo Santamaria Afro Blue.

[Chicago]

Yes Master!

[Gość papageno]

Słucham sobie przyjaźnie jednego z najbardziej niedocenionych saksofonistów bopu. Tak przynajmniej twierdzi Stacia Proefrock. Grał z Maxem Roachem. Kogo słucham?

[Chicago]

Ciężko tak z pamięci, z automatu, sięgnąć do wszystkich saksonistów grających z Maxem - wskoczyłem na dyskografię i pobaraszkowałem. Wychodzi mi, że chodzi o Hanka, tak? W jazzie, wielu zjawiskowych muzyków nie zostało docenionych - to jest prawda okrutna! W całym tym zgiełku, z punktu widzenia pojemności gatunku, tylko nielicznym się udaje - mówię tu o sukcesie sztuki w świetle komercyjnym. Sztuka jest dziwna - i nie ma w sumie w tej dziwności nic dziwnego? Przecież to kobieta.

[Gość papageno]

Ej, Chicago. Coraz bardziej się rozumiemy. Nie przeraża Cię to?

https://www.youtube.com/watch?v=YmtHdBPzi_w

[Chicago]

Taki mechanizm nie może przerażać - dodaje jak najbardziej pozytywnego impulsu i weryfikacji spostrzeżeń, tak?

 

Ciężko tak z pamięci, z automatu, sięgnąć do wszystkich saksonistów

 

Wymyśliłem nowy instrument? Saksonon! Onan na saksononie? Sorry - oczywiście chodzi o saksonanistów.

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Chicago]

Kompozytor, producent, pianista i aranżer - urodzony w czasie II wojny światowej w okolicach Grudziądza. W 1965 roku przeprowadził się do Nowego Jorku i tam rozpoczął karierę jako jazzowy kompozytor i pianista, oraz póżniej jako producent i aranżer. Współpracował z największymi nazwiskami w jazzowym zgiełku, wśród których byli m.in: James Moody, Ron Carter, Kenny Barron, Marilyn Crispell, Dee Dee Bridgewater, Manfred Schoof, Albert Mangelsdorff, Thad Jones, George Adams, George Lewis, Reggie Workman, Richard Davis...

Jego styl, to większe orkiestrowe bopowe aranże z dominującą otwartą formą, lecz zawsze z szacunkiem dla tradycji i powrotem do melodii; ma też na koncie małe improwizujące składy - o kogo chodzi?

[Gość papageno]

Dokładnie w Łasinie, 38 km od miejsca gdzie mieszkam.

[Chicago]

Yes Sir! Nie mogłem się kiedyś oderwać od słuchania płyt zaaranżowanych przez HS - waga ciężka!

 

Mark Levinson - muzyk, projektant audio i właściciel znanej i uznanej kiedyś firmy. Koncertował i nagrywał płyty z wielką postacią jazzu - o kogo chodzi i na ilu płytach tej wielkiej postaci jazzu pojawiło się nazwisko Marka Levinsona?

[Gość papageno]

Grał na basie z Paulem Bleyem: Ballads, Ramblin, Blood.

Kto, jako jeden z pierwszych saksofonistów, używał Veritonu?

[Chicago]

Tak, super - z Paulem Bleyem. Pojawił się jeszcze na 'Touching' wydanej przez Black Lion. Nie wszystkie żródła podają tę informację. Wersja winylowa z Fontana Records jest skrócona i niepełna. Siódmym utworem z tej samej sesji jest 'Closer' Carli Bley - i to właśnie w tym kawałku basuje Mark Levinson. Na Black Lion cd jest jeszcze prawie dziewiętnasto-minutowy track numer osiem - Blood - nagrany już nie w Kopenhadze, tylko w Holandii w '66, czyli rok póżniej. Nie podoba mi się gra MLa, - w sumie na żadnej płycie Bleya nie podoba mi sę jego gra. Wiem, że grał Mark L jeszcze na trąbce i flugelhornie, ale nigdy go nie słyszałem na dęciakach. O wiele lepiej poradził sobie w hi-endzie, choć też nie dał rady - nie wytrzymał i skusił się na kasę, sprzedał się korporacji, a póżniej płakał na cały ekran, jaki to świat jest zły. Podobnie jak Dan D'Agostino. Eliot 'Pass' Ness się tylko trzyma, ale to jest superaudiofil i super inżynier. Nie wiem, czy Dan jest inżynierem? Levinson to muzyk - słaby, ale coś próbował robić i wykorzystał swoją muzyczną wiedzę i potencjał do zbudowania wspaniałych produktów, które - powiedziałbym - wytyczyły pewne szlaki i urosły do rangi symbolu. Oto i pytanie: kim jest Dan?