Klub miłośników kwartetów smyczkowych

[Tad46]

Mozaiki są the best jeśli chodzi o Haydna! Nikt tak go nie grał!!! Warte każdych pieniędzy. Niestety, nie nagrali wszystki, są za to najważniejsze opusy: 20, 33, 64, 76, 77. Ale chciałoby się mieć wszystkie między 20 a 77, a i 17 nie zawadziłoby....

Mozarta Mozaików mam, ale te kwartety sprawiają na mnie duszne wrażenie. Mozartowi zdarzało się pisywać lepszą muzykę (trio, kwintety....).

W radio słuchałem Beethovena Mozaików, ale niezbyt korzystne wrażenie na mnie wywarło. Co prawda w samochodzie...

[daGambus]

Tad46 > A ja właśnie Mozarta najwyżej cenię za te kwartety (i szerzej za kameralistykę, ale głównie kwartety), natomiast niespecjalnie na mnie działają wszystkie te popularne cukierkowate wykwity stylu galant, jakie stanowią gros jego spuścizny. Oczywiście cenię sobie też ostatnie symfonie, koncerty fortepianowe itp. ale właśnie te kwartety - nie słodzone, zrodzone w największym twórczym znoju i trudzie (trud u Mozarta!), gęste, kontrapunktyczne, to bodaj jego majwiększe arcydzieło - dla mnie :))

[Tad46]

To z kameralistyki Mozarta nalepsze wrażenie sprawia na mnie Divertimento Es-dur KV 563 (trio smyczkowe naprawdę), tak dobre, że zawsze twierdzę, że to jeden z najpiękniejszych utworów kameralnych, jakie istnieje. A trzeba zważyć, że ogólnie sądzę, że Haydn lepiej pisał muzykę kameralną. Mozarta kwintety smyczkowe i kwintety na różne instrumenty dęte, i z fortepianem. Te kwartety są takie uczone, wymęczone...

[Mars]

To trio jest rzeczywiscie wspaniale

[parmenides]

Tad, Mars - pewnie znacie to nagranie 563 dla sony: Kremer, Yo-Yo Ma, Kim Kashkashian - jeden z moich ulubionych utwór kameralnych w tej interpretacji. Może polecicie inne świetne?

pozdrowienia

[Tad46]

Znamy.

 

Mam jeszcze to

Mozart: Divertimento KV 563; 3 Fugues KV. 404a by Grumiaux Trio

Philips

i to

Mozart: Divertimento, K. 563; 4 Adagios & Fugues after Bach by L'Archibudelli,

Sony

To ostatnie "historyczne".

Wszystkie mają swoje zalety. Puszczam zależnie od humoru :-)

Przy czym Grumiaux, bardzo chwalony, jest bardzo na pierwszym planie nagrania, no i dźwięk nieco cienki.

 

A pierwszy raz słuchałem w wykonaniu Węgrów, płyta LP Hungaroton, nie pomnę dokładnie... ech.

[dzarro]

A słucha ktoś może kwartetów Dariusa Milhaud? Facet napłodził tego 18 sztuk, w tym jeden oktet składający się dwóch kwartetów granych na raz(obie kompozycje funkcjonują też jako niezależne kwartety). Ja kupiłem to kiedyś w wykonaniu Kwartetu Paryskiego - ale do muzyki nie mogę się przekonac, nie jest szczególnie cięzka, ale jakaś taka niezapamiętywalna - mimo że wyrafinowania nie sposób jej odmówić. Nie wiem może jest po prostu dla mnie za trudna?

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[broy]

parmenides

 

Divertimento KV 563; 3 Fugues KV. 404a by Grumiaux Trio

 

rekomendowane przez Gramophone

 

 

btw: jaki warto komplet kwartetow mozarta

pzdr

[Mars]

Ja mam Grimiaux i Heifetza. Oba swietne choc inne. Grimiaux jest idealnie wywazony, natomiast Heifetz i koledzy - wirtuozowscy. Bardziej lubie Grimaiaux

[parmenides]

Dzieki Mars, dzieki Broy, Tad - poszukam

[papkin]

A który z kwartetów Szymanowskiego Koledzy cenia bardziej? I jakie wykonania? Znam Kwartet Śląski na płycie CD Accord. A może Kronos je nagrał?

[dong]

^papkin

 

Kronos nie nagrał. Ja znam tylko wydanie wspomniane przez Ciebie - bardzo dobre, nie wiem, czy znajdziesz lepsze.

Z tego, co da się znaleźć, nagrywał je Wilanowski (Polskie Nagrania), Warszawski (Olympia), Camerata (Dux), z zagranicznych Schoenberg (Chandos), australijski Goldner (Naxos), brytyjski Maggini (ASV)... nie wiem, które płyty są jeszcze dostępne.

Pamiętam, że płyta Olympii (w zestawie jeszcze po jednym kwartecie Lutosławskiego i Pendereckiego) była chwalona.

[broy]

Odnośnie k563

 

 

Mozart:

 

Rondo for Violin and Orchestra in C, K373

 

Violin Concerto No. 3 in G major, K216

 

Violin Concerto No. 5 in A major, K219 "Turkish"

 

Sinfonia Concertante for Violin, Viola & Orchestra in E flat major, K364

 

Divertimento in E flat major, K563

 

Duo for violin and viola in G major K423

 

Duo in B flat, K424, for violin and viola

 

Violin Concerto No. 4 in D major, K218

 

Rondo for Violin and Orchestra in B flat, K269

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

 

Augustin Dumay (violin)

 

Varsovia Sinfonia, Emmanuel Krivine

 

Building a Library

 

First Choice - September 2007

 

 

EMI - 5723682

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[Jakew]

No właśnie, może trochę więcej charakterystyki słynnych combos - jak ktoś już proponował - czy tylko wykonania poszczególnych rzeczy da się scharakteryzować a nie same kwartety?? Nie aspiruję w ty obszarze do roli eksperckiej, ale zdaje się Mosaique grają pięknym dźwiękiem na zabytkowych instrumentach, Emerson grają szybciej-bardziej wirtuozowsko?-mniej uduchowienie? niż średnia w branży...rzucam na rybkę, nie po to żeby mnie ktoś poprawiał ale żeby dać jakiś przykład charakterystki kwartetów... Niestety, skądinąd znakomity Alban jest dla mnie nieprzemakalnie sztywny w swych interpretacjach:) Pzdr miłośników

[Tad46]

Przecież tak się nie da! Każdy porządny kwartet gra innym dźwiękiem i innym tempem przy innym utworze! Nie można powiedzieć, że Emerson gra szybciej, bo pytanie, kiedy gra szybciej i w jakim utworze. Szybko-wolno jest relatywne. Ostatnio słuchałem trzech wykonań partity Bach (trzecha chyba) w trzech wykonaniach. Bardzo spokojnie grał niby Holloway, a jak się popatrzy na czas wykonania, to grał najszybciej, i to sporo. Ważniejsze jest frazowanie, kładzenie akcentów, niż względna szybkość "bezwzględna". Wystarczy posłuchać, jak Emersonowie grają Haydna, Szostakowicz, Bartoka czy Borodina. Jakie są ogromne różnice.

[Jakew]

Znaczy nic się nie da?

 

Mosaique grają pięknym dźwiękiem na zabytkowych instrumentach- też się nie da:)

[Tad46]

Tak się nie da porównywać. Kwartet Włoski gra przepięknym dźwiękiem -- na współczesnych skrzypcach. A jak Emerson gra tego Borodina... Sama uroda dźwięku powala. Ale Mozaiki tak nie zagrają: mają inne instrumenty. Współczesne instrumenty dostosowały się do grania bardzo różnorodnej muzyki.

[Tad46]

A, jak napisałem, sądzę, że w wykonaniach Haydna to są Mozaiki i długo długo nic. Aby nie było, że ja nie lubię historycznych nagrań.

Aczkolwiek jeden kwartet Haydna wykonany przez Lindsays Quartet bardzo ciekawie brzmi. I Alban Berg w op. 76.

[dzarro]

Tad46

 

Kwestia piękna czy barwy jest chyba bardzo subiektywna(podbnie jest w wypadku ludzkiego głosu np. w operze). Dla mnie brzmienie Q. Italiano jest raczej wytrwane(mam ich wszystkie kwartety Beethovena), czy może raczej pół-wytrawne - słodko-cierpkie.

[dzarro]

Fajny lapsus - wytrwane, miało być wytrawne, oczywiście.

[papkin]

W oczekiwaniu na komplet kwartetów Schuberta z Melos wsłuchiwałem się w Kwintet 965. Alban Berg Q + H. Schiff (EMI) i Emerson SQ + Rostropowicz (DG).

Wydaje mi się, że AB zagrał to lepiej, bez zbytnio rozdmuchanych emocji, ale za to przy udziale dość sporej dozy wirtuozerii.

Emerson chyba chciał to zagrać romantycznie, ale pojawil się lekki chaos. Moze nie do końca zrozumieli się z Rostropowiczem?

Jestem ciekaw jak wpisze sie w to porównanie Melos.

 

ps. estetyki kwartetów dopiero się uczę. Jakie to kojące po wagnerowskich gnomach, barokowym podrygiwaniu, egzaltowanych primadonnach...

[Tad46]

Mmm, dokładnie to samo piszą w recenzjach o wykonaniach kwintetu Schuberta :-) Ja lubię wykonanie A Berga Q, Emersona nie słuchałem, nieco zrażony recenzjami. Polecam nieustannie wykonanie Hollywood Quartet (płyta firmy Testament, przysyłają bez naliczania opłat pocztowych). Jest rewelacyjne (mono, ale naprawdę nie przeszkadza). Te wszystkie dąsy etc. w muzyce kameralnej też się znajdzie...

[daGambus]

Nieco się wahałem, ale w końcu zdecydowałem się zakupić tę płytkę wydaną przez Hyperion z kwartetami Op. 9 Haydna - i jestem nią zachwycony... nie opuszcza prawie mego odtwarzacza, nie myślałem nawet, że te wczesne kwartety są tak bardzo piękne... a zachwyciły też młodziutkiego Mozarta, w zasadzie to były pierwsze w pełni "prawdziwe" kwartety, dojrzałe owoce rodzącego się wtedy gatunku...

 

Wykonawcy - London Haydn Quartet, pięknie grają tę delikatną, pełną subtelności i niuansów muzykę...

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Na tej stronie, oprócz recenzji - po kliknięciu w obrazek pokaże się PDF z zawartością oryginalnego booklet-a:

 

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

 

Radiowa Dwójka też entuazjastycznie prezentowała tę płytę, a zespół podobno nagra też całość Haydna...

 

Gorąco polecam!

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

Ukryta Zawartość

Zaloguj się, aby zobaczyć treść.

Zaloguj się, aby zobaczyć treść (możliwe logowanie za pomocą )

[CATV]

>daGambus

Płyta rzeczywiście świetna i w atrakcyjnej cenie;

szczegóły tu :http://www.music-island.com.pl/index.php?action=opisplyty&id=937032

[Tad46]

>daGambus

Mmmm, no chyba jednak nie były to dojrzałe owoce, ale rodzaje divertimentów. Pierwsze dojrzałe owoce to rewolucyjny opus nr 33, jak się przyjmuje. Op. 17 i 20 to eksperymenty formalne.

A zainteresowała mnie płytka, muszę gdzieś posłuchać.

[Tad46]

O, nawet tak piszą w jednej recenzji

 

.they chose three quartets, each of which showed off Haydn's developing style and their own intelligent musicianship ...they really made their mark, interpreting the composer’s textural experiments with confidence and charm ...

[daGambus]

Tad46 >

Nie piszę o żadnej "rewolucyjności", ale o dojrzałości... więc pozostaję przy swoim :)

A podeprę się jeszcze bodaj najciekawszą recenzją, jaką znalazłem:

 

"Haydn composed his op.9 quartets in 1769. In them, you can still hear the impact of the empfindsamer stil, literally the 'sensitive style' that characterized that strange, brief Romantic flurry found in the 1760s and 1770s. Dynamic extremes, an almost jerky stop-and-go melodic technique, wide variations in mood and contrasts in instrumental color, are all aspects of the empfindsamer stil, which continued to percolate softly in the background before exploding forth in the 19th century as full-blown Romanticism. Wilhelm Friedemann and C.P.E. Bach were two famous composers in the empfindsamer stil. Sturm und drang is another stylistic aspect to these quartets, although to a much lesser degree. Haydn had composed two sets of Divertimenti a quattro, his op.1 and op.2, composed in the late 1750s, each with 5 movements and a light, breezy style designed for summer parties on the estate of his early patron, Baron Furnberg. Haydn did not consider them true quartets, and always pointed to his op.9 series as the first true string quartets.

 

There is a greater sense of seriousness in the op.9 quartets, more complexity in their part writing with the first indications of Haydn's later contrapuntal mastery. The dialog between violins, viola and cello are still somewhat rudimentary but their rhetoric and thematic development are a quantum leap over the earlier op.1 and op.2. The op.9 set are the string quartets that first caught Mozart's ear and revealed the possibilities of the form to the already venerable 13 year old composer. Hopefully, these superb performances represent the inaugural efforts of a complete traversal of Haydn's masterful string quartets from The London Haydn Quartet, a young group who play on original instruments. Their stylistically sophisticated performances represent the latest scholarship. They have chosen to use an early printing of the op.9 quartets: a London edition (Longman and Broderip) from 1790, since the early printings preserve all of the anomalies that later ones iron out. Matters of articulation, dynamics, even notes or rhythms become matters of choice for the performers. Removing the smooth consistency of a modern edition creates a world of musical performance where spontaneous choices must be made according to taste, experience and understanding of musical language, much as it would have been in the 18th Century. The result is a freshness of interpretation that is almost as if the music is being played for the first time. These are splendid performances, beautifully recorded in Hyperion's usual deep, rich, clear sound. Haydn's quartets are one of the glories of music. Here are the first jewels in the crown. Strongly recommended."

 

Pozdrawiam :-))

[Tad46]

OK, got it. To cytat z broszurki do płyty?

To już, żeby zakończyć przerzucanie się cytatami, ogólny cytat :-) z encyklopedii Grov'a o muzyce:

 

Haydn's chamber music centres on his 68 string quartets, a genre of which he was more nearly the literal ‘father’ than the symphony. (The traditional figure of 83 included the spurious op.3, three genuine early works that are not quartets, op.1 no.5 and op.2 nos.3 and 5, and the Seven Last Words, but omitted the early hII:6, ‘op.0’.) His earlier quartets were composed in three discrete groups separated by long pauses: the ten early works for Baron Fürnberg (in the mid- to late 1750s), opp.9, 17 and 20 (in the years around 1770) and op.33 (1781). Each group offers a different solution to the technical and aesthetic aspects of the genre while cumulatively enlarging the resources of quartet style. The Fürnberg quartets already take the soloistic ensemble for granted, including solo cello without continuo. They belong to the larger class of ensemble divertimentos, with which they share small outward dimensions, prevailing light tone (except in slow movements) and a five-movement pattern, usually fast–minuet–slow–minuet–fast. Even on this small scale, high and subtle art abounds: witness the rhythmic vitality, instrumental dialogue and controlled form of the first movement of op.1 no.1 in B ; the wide-ranging development and free recapitulation in the first movement of op.2 no.4 in F, and the pathos in its slow movement; and the consummate mastery of op.2 nos.1–2.

Opp.9, 17 and 20 established the four-movement form with two outer fast movements, a slow movement and a minuet (although in this period the minuet usually precedes the slow movement). They also – op.20 in particular – established the larger dimensions, higher aesthetic pretensions and greater emotional range that were to characterize the genre from this point onwards. They are important exemplars of Haydn's Sturm und Drang manner: four works are in the minor (op.9 no.4, op.17 no.4, op.20 nos.3 and 5); and nos.2, 5 and 6 from op.20 include fugal finales. Op.20 no.2 exhibits a new degree of cyclic integration with its ‘luxuriantly’ scored opening movement (Tovey, N1929–30), its minor-mode Capriccio slow movement which runs on, attacca, to the minuet (which itself mixes major and minor), and the combined light-serious character of the fugue. Op.17 no.5 and op.20 also expand the resources of quartet texture, as in the opening of op.20 no.2, where the cello has the melody, a violin takes the inner part and the viola executes the bass.

In op.33 these extremes are replaced by smaller outward dimensions, a more intimate tone, fewer extremes of expression, subtlety of instrumentation, wit (as in the ‘Joke’ finale of no.2 in E ) and a newly popular style (e.g. in no.3 in C, the second group of the first movement, the trio and the finale). Haydn now prefers homophonic, periodic themes rather than irregularly shaped or contrapuntal ones; as a corollary, the phrase rhythm is infinitely variable. The slow movements and finales favour ABA and rondo forms rather than sonata form. However, these works are anything other than light or innocent: no.1 in B minor is serious throughout (the understated power of its ambiguous tonal opening has never been surpassed), as are the slow movements of nos.2 and 5. Op.33 has been taken as marking Haydn's achievement of ‘thematische Arbeit’ (the flexible exchange of musical functions and development of the motivic material by all the parts within a primarily homophonic texture); although drastically oversimplified, this notion has had great historiographical influence. These quartets' play with the conventions of genre and musical procedure is of unprecedented sophistication; in thus being ‘music about music’, these quartets were arguably the first modern works.

The appearance of op.33 was the first major event in what was to become the crucial decade for the Viennese string quartet, as Mozart and many other composers joined Haydn in cultivating the genre. Indeed, all the elements of Classical quartet style as it has usually been understood first appeared together in Mozart's set dedicated to Haydn (1782–5). He responded in opp.50, 54/55 and 64 by combining the serious tone and large scale of op.20 with the ‘popular’ aspects and lightly worn learning of op.33. The minuet now almost invariably appears in third position; the slow movements, in ABA, variation or double variation form are more melodic than those in op.33; the finales, usually in sonata or sonata rondo form, are weightier. Haydn's art is no longer always subtle; the opening of op.50 no.1 in B , with its softly pulsating solo cello pedal followed by the dissonant entry of the upper strings high above, is an overt stroke of genius, whose implications he draws out throughout the movement.

[Tad46]

To jest właśnie najwyraźniej czeski kwartet :-) Gramophone ogólnie chwali, ale radzą, by nie zaczynać od płyty nr 1, bo nudzą. Moja książka o kwartecie smyczkowym (The Cambridge COmpanion to ...) ogólnie twierdzi, że nowoczesny kwartet (gracze) powstał właśnie w Czechach i na Węgrzech, a mało który kwartet dorównywał i dorównuje graniu Smetana Quartet.

[papkin]

Tad46

dziękuję za wpis 20 Mar 2008, 11:16.

Podtrzymał mnie na duchu w zgłebianiu tajników kwartetów. Męczyłem się z tym Roztropowiczem a tu okazuje się, że nie tylko ja. Wczoraj posłuchałem uwazniej pozostałych kwaratetów w wykonaniu Emerson SQ (804; 810; 887) i było już lepiej. Ale to sa wczesneijsze nagrania. Czyżby z biegiem czasu Emerson popadał w komercję?

Niestety nie bedę mógł porównać z Melosem, bo merlin odpowiedział, że płyta niedostępna.