SCHUMANN - koncert fortepianowy. Czyje wykonanie?

Schumanna omijałem zawsze szerokim łukiem - nawet już nie pamiętam, dlaczego stał się dla mnie jednoosobowym wcieleniem wszystkich wad muzyki dojrzałego romantyzmu. Nawet Brahmsa traktowałem łaskawiej i Griega, choć generalnie w moim słuchaniu muzyki po Schubercie, Beethovenie i Chopinie ziała wielka dziura aż gdzieś do Szostakowicza. Te +/- sto lat pomiędzy wydawało mi się wielką, nudną równiną skonwencjonalizowanych romantycznych i postromantycznych plumkań i męczących pompatycznych uniesień (no, chyba że Mahler - on jeden mi na tej równinie majaczył JAKIŚ i SAMOISTNY).

Aż tu nagle Dwójka. Słyszę koncert fortepianowy. Myślę - no przecież to nie Beethoven, bo wszystkie 5 jego koncertów znam dobrze. Ale piękne to - bogate, różnorodne, gdzie trzeba popisowe, wirtuozowskie, gdzie trzeba liryczne, wszystko jednak trzyma się kupy, nie rozpełza w bezkształcie. Koniec. Brawa. A tu mówią mi, że to Schumann!!! Ten omijany, od lat nie słuchany, bez dania racji odesłany w melomański niebyt (mam po dwie półki Bacha i Beethovena, po półce Schuberta i Chopina, a Schumanna NIC. Ani jednej nagranej nuty).

Nurkuję w sieć i nie wiem, co wybrać. Jeśli Argerich (to dla mnie zawsze pewniak), to które wykonanie? Andsnes? Kovacevich? Brendel? Same zacne nazwiska. Nagrania sprzed roku +/- 1960 zwykle raczej odrzucam (nie umiem odcedzić niedoskonale nagranego dźwięku od interpretacji muzyki), więc Lipatti odpada. Van Cliburn i Arrau są na granicy - jak to jest nagrane? A MOŻE JESZCZE INNE WYKONANIA? CO POLECACIE?

Richter.

z nowszych Perahia

za Gramophone music guide 2010 polecane jest tylko nagranie Barenboima dla EMI, seria Encore

nie znam tego nagrania, nie wypowiadam się

co do samego schumanna to warto imho przede wszystkim posłuchać kameralistyki

pzdr

^MMMarciNNN, 3 Gru 2009, 18:38

Szkoda, że skreślasz Lipattiego, to przepiękne wykonanie. Mam je i właściwie więcej nie potrzebuję (choć mam jeszcze dorwanego gdzieś za bezcen Serkina, też całkiem dobre).

Ale gdybym jednak miał wybierać inną interpretację, to pewnie brałbym pod uwagę Richtera, Arraua, Michelangelego, Cortota, Clarę Haskil... Z nowszych może Radu Lupu, Argerich albo Brendel.

Dzięki za wszystkie typy. Może jakieś uzasadnienia?

Dong - Lipattiego skreśliłem trochę z wygody. Rzecz w tym, że w większości nagrań z lat 30., 40. i 50. brakuje mi przestrzeni, chociaż zdarzają się wyjątki (np. Gould - GV z 1955, parę płyt z serii Living Stereo) i znakomite remastery. No więc - jak jest z tym Lipattim? Czy abstrahując od jakości wykonania da się tego słuchać na poziomie czysto audiofilskim?

^MMMarciNNN, 4 Gru 2009, 11:12

>Dzięki za wszystkie typy. Może jakieś uzasadnienia?

Z tym będzie trudniej, bo słuchałem tylko interpretacji Michelangelego i Richtera, i to tak dawno, że szczegółów nie podejmuję się odtworzyć. Wymieniłem generalnie pianistów, co do których albo znam wiarygodne dla mnie rekomendacje odnośnie koncertu Schumanna (np. Haskil), albo takich, którzy "pasują mi" do tego repertuaru (vide Lupu).

>Dong - Lipattiego skreśliłem trochę z wygody. Rzecz w tym, że w większości nagrań z lat 30., 40. i

>50. brakuje mi przestrzeni, chociaż zdarzają się wyjątki (np. Gould - GV z 1955, parę płyt z serii

>Living Stereo) i znakomite remastery. No więc - jak jest z tym Lipattim? Czy abstrahując od jakości

>wykonania da się tego słuchać na poziomie czysto audiofilskim?

Jest kilka edycji. Przestrzeni sensu stricte nie znajdziesz nigdzie, bo nagranie jest oczywiście mono (choć jeśli chodzi Ci o tzw. aurę akustyczną, to faktycznie w dobrych remasterach staroci zdarza się to odczuć). Ja mam wersję ze starego boksu EMI (5-płytowego, nie nowszego 7 cd) i sądzę, że nie jest to szczyt możliwości inżynierskich.

Liszt powiedział, że koncert Schumana, to koncert bez fortepianu (ze niby mało wirtuozerski). Jednak gdy wykonuje go Alicia de Larrocha, fortepian słychać jak najbardziej. Gra przepięknie.

Ale że koncert był poświęcony żonie Schumana Klarze, więc może Clara Haskil? Szkoda, nie słyszałem.

> Witam propnuję wsadzić do ucha trzy wykonania to jak trzy pokolenia Richter z Wisłockim, Zimmerman z Karajanem DG, oraz młodość H.Grimaud z Esa-Pekka Salonen nie pomyl z Achonenem ,zamknąć się w pokoju na trochę do rączki 30-letnia stareczka , ale tylko jedna działka i ... wszystko jasne pozdrawiam