O muzyce:
Heathen czyli ‘Poganin’ jest dziwna plyta gdzyz wydaje mi sie, ze cala uwage skupiono na osiagnieciu w kazdej z piosenek wyjatkowego i spojnego brzmienia bez eksponowania zadnych akcentow. Stad utwory snuja sie gladko, jezeli sa zmiany tempa, sola na gitarze czy elektroniczne efekty to tak wprasowane w ogolny wyraz, ze wrecz trudne do wylowienia. Piosenki jedna po drugiej przede wszystkim ukazuja sie jako pelne i dopracowane dzielka o wyjatkowej spojnosci. Czy to zaleta? Moze. Z mojego punktu widzenia plycie przydaloby sie nieco wiecej charakteru, znaczacych punktow, nawet odrobiny szorstkosci czy niedbalosci. A tak mamy wypolerowane do bolu cacko. Owszem, jest dobrze czy nawet swietnie pod wieloma wzgledami ale plycie zabraklo odrobiny osobowosci, wyroznikow, takze przeboju. Song po songu widze to tak: 1. Sunday – 5-minutowy wstep do niczego bo kiedy konczy sie to takze konczy sie wlasnie zaczynajaca sie piosenka 2. Cactus – niezle i rytmicznie ze znieksztalconym wokalem – fajna piosenka 3. Slip Away – nieco patetyczne ale przykuwajace uwage mimo wolnego tempa i rozwleczenia 4. Slow Away – podparte solidnym basem – prawie hit 5. Afraid – w dawnym stylu, nic specjalnego 6. I’ve Been Waiting For You – ponownie niezy basik i interesujaca aranzacja 7. I Would Be Your Slave – jedna z lepszych piosenek na plycie, swietny nastroj i pospieszny, nieco nerwowy rytm 8. I Took a Trip on a Gemini Spaceship – w stylu Black Tie White Noise, znakomite i efektowne, najlepszy utwor na plycie i wokal Bowiego wyjatkowo pewny 9. 5.15 the Angels Have Gone – takze efektowne i sylowe i takze w dawnym stylu choc tym razem powoli 10. Everyone Says "Hi" – milusie 11. A Better Future – przypomina punkowe utworki taneczne ale ugrzecznione i latwo wpadajace w ucho 12. Heathen – tytulowa piosenka zamyka album posepnie i powaznie, zwracajaca uwage realizacja Plyta nie musi byc wcale obowiazkowa dla przypadkowych entuzjastow Davida Bowie. Sa ‘fajniejsze’ jak chocby ‘Let’s Dance’. Jezeli jednak ktos ma sklonnosci do ekscytowania sie przecietnymi plytami to ta nieprzecietna zreszta plyta nadaje sie swietnie. David Bowie potrafi bowiem kreowac nastroje, ktore udaja inne swiaty. No i troche tego tu mamy. Po blizszym przyjrzeniu sie jest to jednak plyta tylko bardzo dobra.

O dźwięku:
Tony Visconti odwalil kawal dobrej roboty. By nie przeciagac dopisze tylko, ze plyta wprawdzie jest dystrybuowana przez Columbie ale nagrana dla wytworni ISO.