O muzyce:
To jest bardzo dobra plyta w murzynskim stylu. Norah Jones nie jest murzynka ale spiewa super w tym wlasnie stylu. Piosenki sa spokojne i latwo sie przy nich zrelaksowac. Sa bardzo podobne do piosenek Sade ale jej nie ma w spisie. Sade jest murzynka i to sie czuje jak sie slucha. Moja zona woli Norah Jones ale ja wole Sade. Piosenki Norah Jones sa dla mnie zbyt spokjne i nie maja dobrej agresji co lubie jezeli spiewaja czerne pieknosci. Sade takze nie ma dobrej agresji ale mimo to jest bardziej zwawa niz Norah Jones. Podoba mi sie takze jak Norach Jones gra na pianinie i spiewa do swojego akompaniamentu. Piosenki sa o milosci. Sa smutne i sa bardzo subtelne i milosne w wyrazie.

O dźwięku:
Dzwiek nie jest bardzo dobry bo nic sie nie wyroznia. Tylko glos Norah Jones jest dobrze nagrany ale on nie jest specjalnie wyrozniajacy wiec calosc nagrania nie jest super. Na szczescie nagranie jest bardzo czyste i nie ma zadnych szumow.

O muzyce:
O tej płycie napisano i powiedziano już wszystko. Prawie 20mln wiary zapragnęło każdego wieczora przytulać się do pięknej córki Shankara. No cóż, sam zaliczam się również do tej licznej grupy, a głos Norah z rozgrzanych lampek i przy dobrym trunku działa jak najlepszy usypiacz po długim i męczącym dniu. Dla mnie jest to jedna w wielu moich płyt, jakie puszczam gościom: ot taki niezobowiązujący jazz, który nie jest jazzem, raczej popem, jazzową balladą i country w jednym. Płyta ma jednak plusy: dobrze się jej słucha w tle i nie męczy. A to w dzisiejszych czasach całkiem sporo. Szczególnie, że nowa płyta jest już dużo gorsza, od CAWM.

O dźwięku:
Poprawna scena i umiejscowienie poszczególnych instrumentów, znośna dynamika, ładny wokal. Zresztą, czy to ważne? Przecież Norah to taki milutki kociak...

O muzyce:
Przyjemna plyta w pierwszym momencie ale szybko sie osluchuje. Rolnikom bedzie wydawalo sie, ze sluchaja jazzu. Plusy: - Glos pani Jones jest rozpoznawalny i ma charakterystyczna barwe - Mozna przy tej plycie kroic ogorki nie wiercac sie na krzesle Minusy: - Tlo muzyczne to za przeproszeniem pitolenie. Wciaz te same figury kresli pianinko, perkusja stara sie ukryc jak moze, jasniejszym punktem sa nieco dylanowskie skrzypeczki ale niestety to tylko sporadyczne przeblyski - Teksty o niczym. Wiemy, wiemy, 20-letnia kobieta bez specjalnych doswiadczen zyciowych. Ale w takim razie moze zakupic jakies bardziej witalne kompozycje dajace pole do popisu. Wprawdzie sama Norah podpisala sie tylko pod 2/3 utworami a reszta to klasyka lub kompozycje kolegi to jednak wszystko z jednej, czestochowsko-sentymentalnej stajni. - Pani Jones ma jakis glos. Ale jaki? Tego trudno dociec bo wszystko spiewa na pol gwizdka i nie wiem, czy wzmacniajac swoj glos i spiewajac pelna piersia nie wpadlaby w jakis histeryczne piszczenie. Woli trzymac sie latwych i dobrze sobie znanych rejonow tak co do glosnosci i ekspresji jak i skali glosu. W sumie plyta przecietna i nie moge pojac fenomenu jej popularnosci. Kupilem jak ten glupi sugerujac sie powszechna euforia i okazyjna cena (30zl) a teraz omijam ja na polce jak pies jeza.

O dźwięku:
Tego typu kameralne produkcje maja to do siebie, ze na ogol wypadaja dobrze nawet na slabym sprzecie - nic sie nie zlewa, zadnych scian dzwieku czy innych przypadlosci. Stad wielu uwaza tu, ze jest to produkcja wybitna. W mojej skromnej opini przecietna. W kazdym razie nie potrafi zadziwiac niczym szczegolnym.

O muzyce:
Wiele już zostało powiedziane więc nie będę się powtarzał. Można słuchac bez końca.

O dźwięku:
Bez najmniejszych zastrzeżeń. Co nie powinno dziwić jeśli spojrzy się na wytwórnię.

O muzyce:
Moim zdaniem to jeden z najlepszych debiutów w ostatnich latach. Fakt, że Norah jeszcze nieopieżonym ptaszkiem raczej jest ale nie można jej odmówić, że nagrała płytę ciekawą - od początku do końca. Nie w w każdej muzyce musi być tyle ognia co u D. Krall czy Dee Dee bRidgewater. Swoją drogą ciekawe czy Ci, którzy w tej płycie nie znajdują nic ciekawego zachwycili by się Ella Fitzgerald gdyby tak przyszło Eli debiutować w naszych czasach... Płyta składająca się z jazzujących piosenek zaaranzowany na typowy jazzowy kwartet. Norah z domu wyniosła wielką kulturę muzyczną i to wyraź nie na tej płycie słychać. Głos Nory jest ciepły i przyjemny, muzycy towarzyszący nie staraja sie na siłe dominować. Nie ma tu popisów wokalnych czy instrumentalnych. Są tylko proste melodie ładnie zaśpiewane i zagrane. Płyta jest po prostu piękna i dlatego chętnie do niej wracam.

O dźwięku:
według mnie na bdb

O muzyce:
Płyta niezwykle popularna, więc zadałem sobie trud zapoznania się z tym cudem. Trud był to zaiste, cztery razy przesłuchałem całą płytę w skupieniu. I co, nuda panie, nuuuuda. Moja opinia jest bardzo subiektywna - nie podoba mi się. O ile kiedyś zauroczyła mnie Diana Krall, szczególnie pięknym wykonaniem "Cry Me A River" (ach te emocje), to Norah Jones po prostu nudzi, w tej muzyce nie znajduję żadnych emocji. "Elevator music".

O dźwięku:
Są już fachowe opisy dźwięku, więc ja sobie podaruję.

O muzyce:
To miaóo byc największe odkrycie muzyczne, talent na miarę Diany Krall, Patrici Barber czy Sary K. Cóż moge powiedziec o tej płycie - 1szy utwór OK, drugi tez, trzeci, czwarty ... zaczyna byc nudno i monotonnie. Podobne aranże, podobnie zaspiewane. Niestety do poziomu pan wskazanych wyzej sporo tu brakuje. Ponieważ mamy do czynienia z młoda wykonawczynią, mam nadzieję że w przyszłości lepiej udowodni talent i moja ocena bedzie wyższa. Za muzyke/wykonanie ocena dostateczna, za urode i ciepłą, seksowną barwe głosu ocena bardzo dobra, czyli razem ...

O dźwięku:
dobra przestrzeń i lokalizacja instrumentów, ładne barwy, brzmienie lekko ocieplone, nie wyostrzone. Żaden zakres nie wychodzi przed resztę ani nie jest schowany. Solidna robota, nie mam zastrzeżeń, słychac że płytke nagrywali zawodowcy

O muzyce:
coż moge napisac o muzyce. norah urodzila sie w 1979 roku i powiedziala ze nigdy nie lubila Nirvany. muzyka spokojna, slychac wyraznie wokal, pianino, kontrabas, gitare i delikatnie perkusje - ale bez stopy (chyba tylko w jednym utworze). Muzyka zatem spokojna, "przeciwienstwo" nirvany. jeden utwór jest tylko "dramatyczny", pozostale "neutralne", ale wszystkie bardzo melodyjne. nie jest to plyta dla zwolenników niskiego basu. teraz cos subiektywnie: plyta mi bardzo przypadla do gustu. od tygodnia tylko ona siedzi w transporcie. tak wiec muzyke oceniam subiektywnie na :bdb+

O dźwięku:
mały skład muzyczny bedzie slychac dobrze nawet na budrzetowych zestawach audio. w zasadzie jest tylko kilka momentów, kiedy muzyka moglaby sie "zlewac". sluchalem plyty na zestawach od 8 kpln w góre i skoro na nich slychac, ze plyta jest dobrze zrealizowana, to plyta musi byc dobrze zrealizowana. Dobrze wyeksponowany wokal, pianino, gitara i kazdy element muzyczny. scena muzyczna "jest" i to taka, ze nie "identyfikuje" sie z kolumnami. kazdy instrument mozna zlokalizowac itp. dzwiek zatem oceniam obiektywnie na bdb+, wdzięk takze ;-)