O muzyce:
Płyta zarówno ciekawa jak i, w przeciwieństwie do wielu innych albumów Watersa (włącznie z The Wall i The Final Cut) całkiem "lekkostrawna". Cała płyta opowiada historię o Billym, którego brat poszedł "siedzieć", a on sam dokonując symulacji ataku atomowego zatrzymał na chwilę cały swiat. Zgadzam się w pełni z poprzednią opinią - moment owego "zatrzymania" - utwór "Four Minutes" jest nieprawdopodobnie przejmujacy, mimo iż nie jest w zasadzie nawet pełnowartościowa piosenką. Może dzięki genialnie budowanej atmosferze oczekiwania na zagładę, która w końcu nie następuje. Reszta płyty diametralnie różni się od Amused To Death czy Pros and Cons - większosc utworów ma szybkie tempo i są to z reguły piosenki dosyć głośne. bardziej zbliżone do klasycznego "watersizmu" jest ostatni utwór - "Tide Is Turning", zresztą bodaj najlepsza piosenka z tej płyty. W całym albunie ciekawe jest to, że autor zdecydował się zmienić sposób pisania muzyki - jest tu stosunkowo mało gitary elektrycznej (nie znajdziemy żadnej solówki typowej dla Floydów), natomiast pojawiają się trąbki - zwłaszcza pod koniec piosenek - jest top element typowy dla muzyki amerykańskiej. Moze to mieć związek z tym, że cała akcja rozgrywa się w Los Angeles, a moze po prostu wynikać z chęci napisania czegoś innego. Niewątpliwa zaletą tej płyty jest to, ze można ją spokojnie włączyć w samochodzie, choc policyjna syreny z pierwszej ścieżki mogą na początku napędzić kierowcy trochę strachu :). Moim zdaniem (i zresztą nie tylko moim) bardzo udany album. Moze nie genialny, ale na pewno bardzo dobry.

O dźwięku:
Jakosć nagrania poprawna, choć dźwiek jest trochę zbyt szorstki i brzmi dość ostro nawet na łagodnie brzmiących KEF iQ3. Zwłaszcza moze drażnić agresja średnicy i mało dźwieczne wysokie tony. Taki średniaczek. Dałbym 2,5, ale taką mam dziwną regułe, że zaokrąglam raczej do góry.

O muzyce:
To dziwna płyta, A raczej wspaniała płyta. Wszyscy mają - a może i znają (to nie to samo!).późniejszą:ATD. Jeżeli istnieje definicja tzw. Concept Album - to właśnie ta realizacja ją odzwierciedla. Nie będę jej próbował recenzować, czy też opisywać - nie potrafię. Jednak sam pomysł, by cały album wkomponować w audycję radiową był wspaniały. Cóż, od strony tekstowej - w zestawieniu z "ekspresją muzyczną" (taki mój neologizm) jest to arcydzieło. Wszak naprawdę Sztuką jest by tak umiejętnie zestawić krzyk i szept (RW raczej nie ma głosu dośpiewania "piosenek"). Paradoksalnie najbardziej lubię utwór przedostatni - "Four Minutes" - w zasadzie nie jest to piosenka, ale jakby kwintesencja całej koncepcji albumu. Przez kilka lat wręcz niemal potrafiła wycisnąć ze mnie łzy wzruszenia. Ci, którzy uważają produkcje RW jako doskonały test dla sprzętu (mają sporo racji) powinni sięgnąć po tą płytę by zdać sobie sprawę, ża RW potrafił zaistnieć bez Pink Floyd.

O dźwięku:
Płyta zrealizowana bardzo dobrze. Nie jest to techniczny poziom "Amused To Death", niemniej jednak nie mogę jej nic jej zarzucić pod kątem realizacji. Faktem jest, że jako wydana w roku 1997, nieco odstaje pod tym kątem od innych produkcji, jakie mam w swojej kolekcji .18 lat to dużo czasu by znaleźć lepsze realizacje, Jednak uznaję jakość tej płyty za wybitną ze względu na rok jej wydania.