O muzyce:
Joss Stone jest skarbem dla UK bo dawno takiego talentu nie wylowiono. Mam tylko nadzieje, ze jej kariera ladnie sie rozwinie mimo bardzo mlodego wieku i tym samym narazenia na pokusy branzy. Muzyczka jest z pozoru znana bo Joss nie spiewa swoich kompozycji a standardy. Na szczescie nie powszechnie znane evergreeny. Glos jest zblizony barwa do Janis Joplin lecz nazwijmy to 'ladniejszy'. Joss spiewa swobodnie, ladnie artykuluje w nieco surowym i dramatycznym stylu ale nigdy nie wydaje sie przesadna mimo agresywnego i wyrazistego uzywania glosu. Jest nieprzecietnie muzykalna i potrafi wydobywac to co ladne w melodiach mimo trudncyh drog jakie wybiera. Podoba mi sie sekcja w tle. Dyskretnie ale i fantastycznie dogralo muzyczny krajobraz kilku czarnych, starszych panow, w tym rewelacyjna gitarka niejakiego Bobrzyka (ksywka pochodzi od wygladu, tak mysle). Bobrzyk gra leciutenko, jazzowo w kolorze ale rytmicznie i soulowo. Slicznie po prostu. Reszta skladu takze na piatke i na wszelki wypadek nie na pierwszym planie - i dobrze ;.) Wciagajace utwory? No chyba wszystkie. Tytulem zwraca uwage 'Super Duper Lover' ale nie tylko tytulem. Godna polecenia plyta, ktora spodoba sie chyba kazdemu, kto lubi muzyke. Tak prawdziwa.

O dźwięku:
Nagranie jest bardzo dobre, sensownie poukladane plany i proporcje. Jak slusznie napisano w poprzedniej recezji - glos na pierwszym planie i w tym wypadku to wielka zaleta. Zaskakujaco duzo jak na ten typ muzyki i oszczedny styl rozmaitych sztuczek 3D. Bardzo ladne brzmienie instrumentow. Ogolnie rzecz biorac dobra robota. Na piatke z plusem.

O muzyce:
Przesłuchałem tę płytę po powrocie do domu dwa razy na głośnikach a wieczorem poprawiłem jeszcze raz przez słuchawki. I wciąż nie mam dość. A to podobno wprawki przed nagraniem autorskiego albumu. No to pięknie, jak mawiał pułkownik Alvarez. Dziesięć coverów – soul z silną domieszką bluesa, funky i folku. Mieszanka piorunująca. Właściwie trudno wskazać najlepsze utwory, bo wszystkie są co najmniej dobre, poczynając od rozpoczynającego płytę przebojowego ”The Chookin’ Kind”. Póki co największe wrażenie robią na mnie bluesowy ”Dirty man”, śpiewany jedynie z akompaniamentem gitar, a bezpośrednio po nim startujący od pierwszego uderzenia motorycznym funkowym rytmem ”Some Kind of Wonderful”. 16-letnia Joss Stone śpiewa z ogromną energią i entuzjazmem, bez grama rutyny, co znakomicie równoważy pewne niedoskonałości techniczne i brak wyrafinowania typowego dla doświadczonych wokalistek. Do tego znakomite chórki w wykonaniu m.in. Betty Wright, która jest również współproducentem albumu. Całość przebojowa i rozrywkowa, ale na szczęście pozbawiona tego strasznego elektroniczno-smyczkowego lukru, typowego dla różnych Houstonów, Braxtonów i Dionów. Ciekawe co będzie dalej.

O dźwięku:
Tak jak lubię. Wokalistka na pierwszym planie, nie zagłuszana przez akompaniujące instrumenty, co pozwala usłyszeć najdrobniejsze szczegółu jej śpiewu. Dwu-trzyosobowe chórki tuż za nią, znakomicie zlokalizowane, a nie gdzieś nie wiadomo gdzie w tle. Instrumenty w drugim i trzecim rzędzie, nie narzucające się, ale też i dobrze słyszalne, a całość nie tracąca energii ani rytmu. Wszystko brzmi nowocześnie , ale obywa się bez niepotrzebnych efektów specjalnych, epatowania pogłosem, rozdymania brzmienia poprzez sztuczne pomnażanie głosów i instrumentów, itp. Pomimo tego, że materiał był nagrywany w trzech różnych studiach podczas kilku 1-2 dniowych sesji pomiędzy lutym a majem 2003, całość brzmi bardzo spójnie i jednolicie.