O muzyce:
Dzisiaj mam dzień na komplementy więc tej płycie się też dostanie. To moim zdaniem najlepsza płyta Grusina. Mimo, że jest to ścieżka z filmu nie jest to typowy nudny soundtrack. Można tu znaleźć prawie wszystko - od starych aranżacji orkiestrowychz lat 20-tych (nagranych z charakterystycznym szumem straej zniszczonej płyty winylowej) poprzez mainstream, aż do melodyjnych utworów w stylu Grusina. Dwa pięknie zaspiewane przez....... Michelle Pfeiffer standardy . Cud i Miód. Do tej płyty po prostu się czesto wraca...

O dźwięku:
nie tak rewelacyjna jakość brzmienia do jakiej nas przyzwyczaił Grusin i jego GRP (np. z migration czy One of the Kind). Ale realizacja podporządkowana muzyce. I wyszło to na dobre. Duża dynamika, dobra szczegółowość.