O muzyce:
Na wstępie dwa słowa o wykonawcach: - Charlie Haden - wszyscy znają i słyszeli. - Chris Anderson - pianista, urodził się w Chicago 1926. W szkole średniej grywał bluesa w rożnych barach. Po szkole pracował w sklepie muzycznym gdzie usłyszał Nat King Cole, Art. Tatum i Duke Ellington?a. Od tego momentu muzyka Ch.A stał się Jazz. W 1960 Herbie Hancock zostaje jego studentem. Chris Anderson jest niewidomy. Płyta jest wypchana po brzegi standardami jazzowymi. Jednym wyjątkiem jest utwór, którego twórcami są obaj Panowie. Ich wykonanie są wręcz wyborne. Nie ma w nich pośpiechu, wszystko dzieje się wolno jakby specjalnie ... Zdążymy wygodnie wpasować się w fotel, nalać cos do szklanki. Jej zawartość i styl picia, delektowania się smakiem musi odpowiadać tej muzyce. Pamiętam, kiedy bardzo zmęczony położyłem się z planem małej drzemki. W CD zakręcił się krążek None But The Lonely Heart. Pod koniec pierwszego utworu zrobiło mi się jakoś lekko i błogo. Drugi zmienił moje ciało w lekkie piórko, które w takt dźwięków z kontrabasu Ch.H lekko jeszcze podrygiwało, co chwile opadając i unosząc się. Ciężko mi powiedzieć, co było w trakcie trzeciego utworu, - ponieważ już kolejne zlały mi się w jedno - odleciałem całkowicie a gdzieś w oddali słyszałem pianino i ten miękki, wolny bas. Pisząc ta recenzje i słuchając tej muzyki mam ochotę walnąć się w spanie o 19 godzinie. Ta płyta chyba usypia. Myślę ze to taka jazzowa kołysanka dla dużych dzieci.

O dźwięku:
Z opisem jakości dźwięku na tej płycie mam lekki problem. Może jest to spowodowane, ze pierwszy raz słucham tylko 2 muzyków. Trzeba przyznać, że jest tu trochę "pusto". Reszta bez zastrzeżeń - tak sobie to zaplanowali z Naim'a i tak zrobili.