O muzyce:
Nie, to nie pomyłka. W nietypowy sposób rozpoczynam, no muszę przecież jakoś usprawiedliwiś rzucającą się w oczy marna gwiazdeczkę. Juz się tlumaczę - jeśli Reptile dałem 3/5, to nie może być inaczej. Czemu? Bo Pilgrim to jest według mnie SŁABA płyta!!! Moze to wydawać się niewiarygodne, biorąc pod uwagę klasę artysty, ale... no właśnie. Płyta zaczyna sie hiciorem My Father's Eyes. Żwawy, wpadajacy w ucho poczatek niestety nie odzwierciedla tego, co następuje później. Bo później mamy niestety jakiś dziwny eksperyment oparty na... orkiestrze! W miajsce tego, czego oczekuje przeciętny fan Claptona (duuużo ekscytującej gitarty, i wciągające, energetyzujące utwory blues-rockowe i rockowe efektownie wymieszane z "chwytajacymi za serce" :) wolniejszymi kawałkami) otrzymujemy piosenki nudne, nieprzyzwoicie rozwleczone z dziwacznymi, jakby niemrawymi solówkami gitarowymi i automatem perkusyjnym wyręczajacym częściowo Stev'a Gadd'a (tylko PO CO???). Nie ma blasku, polotu i Claptonowej "magii" - jest ciągnąca się w nieskończoność płyta, której wysłuchanie na raz jest ogromnym wyzwaniem. Płyta potrafi rozsierdzić nawet, jak jest włożona do kompa jako tło podczas surfowania w necie. Po prostu męęęęęęęęęczy. Strasznie męczy. Dla tych, którzy twierdzą, że Amused to Death Watersa jest nudne polecam jako terapię wstrząsową. Plusy płyty? Da się wyłowić czesto grane live River of Tears czy Going Down Slow, ale porównanie werski studyjnych z koncertowymi wypada dla tych pierwszych katastrofalnie. O ile River of Tears z albumu jest nawet wciągające, o tyle po przesłuchaniu Going Down z koncertu z NY w 1999 roku (z Sanbornem na saksofonie) po prostu sprawia, ze do wersji studyjnej nie chce się wracać. Konkluzja - płyta do oglądania (ładna okładka i nadruk na samym krążku). Do słuchania - NIE!!!

O dźwięku:
Dobrze zrealizowana płyta. Nie mam zdecydowanych zastrzezeń, choć słyszałem nieco lepsze, dlatego 4/5.