O muzyce:
'The Boy Next Door' - 2003 - wytwornia Candid Plyte ta kupilem przypadkiem i w pierwszym sluchaniu nie wzielo mnie. Szczegolnie ‘zwykly’ glos wokalistki co by nie powiedziec jazzowej lekko rozczarowuje. Ale... posluchalem razy kilka. Wiele sie zmienilo. ‘The Boy Next Door’ to zbior standardow z roznych stylow muzycznych. Od popu do jazzu. Wszystkie znane z wykonan meskich. Jak pisze Stacey – to jej ulubione piosenki. Piosenki te sa wybitne bo maja wybitne teksty i takaz melodyke. Pozostaje zatem kwestia wykonania. Jak wspomnialem pani ta nie ma powalajacego glosu ale glos ma. No i ma takze to COS. Sluchajac na przyklad Norah Jones mamy przed oczami artystke, ktora gapi sie przez okno i cos podspiewuje. Czasami podspiewuje myjac naczynia. Stacey Kent zabiera ciebie do knajpki o intymnej atmosferze, siada przed toba przy malym stoliku i opowiada swoje male lub wielkie historie. Milosc, porazki, opuszczenia, radosci. Kontakt jaki sie zawiazuje jest pelen. Tak dobry, ze jej glos w skali ocen jazzowych sie nie liczy. Liczy sie skala ludzka, kobieca. Jest szczerosc, prawda, przekonanie i chec opowiedzenia czegos co sie czuje. I tego rodzaju przekaz udaje sie panie Kent doskonale. Wybitna piosenka to ‘Too Darn Hot’ ale i kazda inne doskonala. Bardzo polecam i nawet jezeli pierwsze sluchanie was rozczaruje nie poddawajcie sie. Tlo muzyczne jest naprawde tlem. Zwracaja uwage sola na saksofonie i gitarze ale to tylko muzyczne plamy w calosci utworu. Tu nie ma dialogu z instrumentami a solowki tylko kiedy pani przerywa swa opowiesc. Podsumowac mozna ta plyte jednym slowem - poruszajace.

O dźwięku:
Plyta nagrana jest bardzo dobrze. Szczegolnie podoba mi sie oddanie prawdy o glosie Stacey. Sola na instrumenty takze wypadaja pewnie i wyraziscie. Kameralny jazz jednak prawie zawsze swietnie wypada zatem ocena tylko bardzo dobra.