O muzyce:
Doyle Bramhall II to stosunkowo mało popularny w Polsce gitarzysta i kompozytor z Texasu. Na poczatku lat '90 grał w zespole Arc Angels, który jednak szybko się rozpadł. Wydana w 2001. roku Welcome to trzecia solowa płyta Doyl'a, zdaniem AllMusicGuide najsłabsza. Doyle Bramhall gra muzykę zaliczaną do bluesa, blues-rocka czy R&B. Na płycie znajdziemy 12 różnorodnych utworów. Wśród nich są takie, do których wraca się często i z przyjemnością oraz takie, o których raczej szybko się zapomina, bo po prostu są przeciętne i mało wciągające. Jako, ze Doyle to bardzo dobry gitarzysta, na płycie znajdziemy dużo gitary (elektrycznej) w przeróżnych odsłonach i to właśnie bogactwo brzmień tego instrumentu jest głównym atutem albumu. Ogólnie płyty słucha się z przyjemnością, choć czasami korci mnie, żeby nacisnąć skip, co też i wtedy czynię. Podstawowy zarzut wobec niektórych utworów to monotonia połączona z pewna jazgotliwością. Nie chodzi bynajmniej o to, że za głośno czy za ostro (osobiście lubię też jak gitarzysta "da czadu"), razcej o brak pewnego piękna, melodyjności czy zwyczajnie polotu. W innych piosenkach wszystko to już jest i tych słucha się super. Mnie osobiście najbardziej podobają się "so you want it to rain", "Thin dream" i "Cry". I choćby dla tych piosenek cieszę się, że mam ten album. W sumie polecam, zwłaszcza, że na allegro cena nie zwala z nóg.

O dźwięku:
Tak sobie. Niby dobzre, a niedobrze. Dobrze, bo brzmienie instrumentów jest dobre, czyste i byłoby fajnie gdyby nie (przechodzimy do niedobrze) pojawiające się trzaski, jakby któś przesadził z głośnością (i to na pewno nie ja). Jest to wina nagrania, a nie mojego sprzętu, bo wszystkie urządzenia interpretuja to tak samo. Po prostu w niektórych utworach głośniejszym partiom towarzyszą trzaski. A szkoda...