Rocketman - czyli jak wystartował Elton John

[Chicago]

Idąc tropem Wojciecha w kontekście Freddiego i Queenn, też postanowiłem założyć wątek w dziale muzycznym. Wczoraj obejrzałem najnowszy, biograficzny film o Eltonie Johnie - wielkim showmanie, muzyku i praktycznie gwieżdzie świecącej do dziś. Ze wszystkich filmów biograficznych o wielkich muzykach, ten był jednym z najlepszych i pobił według moich smaków film o Freddiem - chyba...??? Jak film mnie wzrusza, powoduje, że łezka się kręci w oku, to oznacza, że film mnie dotknął i podobał mi się. Utrzymany w formie musicalu, przemówił do mnie jak żaden inny tego typu obraz, choć ten o Beatlesach (Backbeat) też był dobry i też jak pamiętam potrafił mnie 'złamać'. Życie Eltona Johna do pewnego momentu nie było usłane różami i nawet już w trakcie trwania wielkiej kariery i wielkich pieniędzy, dowiadujemy się, że człowiek ten był bardzo nieszczęśliwy. Potężne uzależnienie od alkoholu, kokainy, wszelkich innych narkotyków i seksu spowodowało jego moralny upadek, ale nie do końca! Posiadał Elton świadomość i dobrze znał swoją słabość. Tak jak ja to zawsze mówię, wszystko wynosi się z domu - to jakie piętno się odbije na nas w wieku dziecięcym i dorastania, takimi jesteśmy ludżmi. Praktycznie ze wszytkimi wielkimi tak było, włącznie z Freddiem. Niejednokrotnie jest to wina rodziców, a wiem to stąd, że sam mam niejednokrotną okazję do perspektywicznej analizy swojego charakteru w kontekście wychowywania mnie zarówno przez dziadków jak i rodziców - wszystko pochodzi  stamtąd, choć oczywiście zdarzają się wyjątki, ale jakkolwiek, 'jedna jaskółka wiosny nie czyni'. Elton John przez szereg lat walczył sam z sobą - z jednej strony wielki talent, popularność i miliony, a z drugiej życiowa pustka i ciągły brak 'szczęścia w miłości - właśnie miłość! To było to, czego nie zaznał we wczesnej młodości, a na którą czekał i pragnął z utęsknieniem - tutaj głównie chodzi o miłość ojcowską. To piętno prześladowało go bardzo długo... ale nie będę zdradzał szczegółow.

Film, oprócz fajnych scen musicalowych i choreograficznych, ukazuje cały szereg symboli i surrealistycznych klimatów, które kręcą, smucą, rozśmieszają i ekscytują. Ponadto, o czym nie wiedziałem, Elton John oprócz oczywistych i wybitnych muzycznych zdolności, posiadał słuch absolutny, a jak nie absolutny, to prawie absolutny. W zasadzie nie mam uwag i nawet nie przeszkadzało mi to, że piosenki były w wykonaniu głównego odtwórcy Eltona Johna, aktora Tarona Egertona. Jego głos zdecydowanie odbiega od tonu Eltona, ale sumarycznie nie ma się do czego przyczepić. Jego kreacja jest fascynująca i 'prawdziwa'.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Sam Elton a właściwie jego muzyka to nie moja bajka.Doceniam jego znaczenie w historii show biznesu ale to nie to.Natomiast sam film oceniam dość wysoko.Na pewno wyżej niż Bohemian Rapsody.Nie tyle w w kontekście wątków biograficznych co pokazania czasów i klimatu lat 70.Również strona wizualna jest ciekawa .To złote czasy kontrkultury i hippisów czyli miłość,dragi i rock & roll.Film jest szalony,kolorowy i odjechany.Taki psychodeliczny jak ówczesna muzyka. I ma formę musicalu . Natomiast wątek walki Eltona z uzależnieniami nie robi już takiego wrażenia.To wszystko już znamy.W sumie nie jest to żadne arcydzieło ale film wart zobaczenia.

[Chicago]

Ja akurat lubię Eltona w 'wątkach' rockandrollowych i słuchałem jego wczesnych płyt z zaangażowniem - jest to jak dla mnie pop i soft rock najwyższych lotów, choć te wszystkie jego 'smutne opowieści' w piosenkach też za bardzo mnie nie biorą, ale dobrze mieć świadomość z czego wynikają. Tym bardziej, że w dawnych czasach szkoły podstawowej, jedną z moich pierwszych 'poważnych' płyt, była właśnie płyta Eltona Johna zakupiona 'spod lady' w polskiej księgarni muzycznej, a wydawnictwo pochodziło z Dum Dum India. Tak tak, takie były czasy, spod lady - pamiętam też, że odtawrzałem ją na wspaniałej maszynie WG 580f, albo raczej powiedziałbym, 580fuj ?

Generalnie, wszystkie kawałki z filmu znam na pamieć i fajnie było wrócić wspomnieniami do tych odległych czasów. Tak jak powiedziałem, łezka w oku się zakręciła oglądając i wspomnając dawne czasy, ale nie dziwię Ci się Wojciechu - jesteś starszy ode mnie co najmniej o dekadę, więc rozumiem Twoje podejście i smaki. Swego czasu uwielbiałem słuchać 'Goodbye Yellow Brick Road' - muzyka z tej płyty została ze mną i będę ją cenił do końca. Ale faktem jest, że nie słucham już takich rzeczy, choć mam dużo jego najlepszych płyt w swojej kolekcji. Po prostu, na początku lat 90-tych odbudowałem sobie na CD praktycznie całą kolekcję winyli, które posiadałem w Polsce... i tak już zostało.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Może czas na film o Hendrixie ?

A jeszcze wracając do samej muzyki to dla mnie Elton był za mało rockowy a za bardzo popowy i komercyjny.

[Chicago]

Godzinę temu, wojciech iwaszczukiewicz napisał:

A jeszcze wracając do samej muzyki to dla mnie Elton był za mało rockowy a za bardzo popowy i komercyjny.

Trudno wymagać od Eltona jakiejś wielkiej rockowości - robił co miał robić i jego styl był charakterystyczny, niepowtarzalny i niepodrabialny. Zaliczam go do ram, w których znajdują się m.in. Supertramp, ELO, Billy Joel, Fleetwood Mac, Rod Stewart, póżne Doobie Brothers, Boz Scags, The Eagles... itd.

[Rysio63]

Jakby nie patrzeć,to "Goodbye yellow brick road" jest dziełem wybitnym,wyjątkowym, prawdziwą perłą muzyczną, przynajmniej dla mnie :-)  Trochę starsi na forum, bawili się na dyskotekach przy "Crocodile rock" , nieco młodsi przy "Nikita".  Trochę niedoceniany u nas w kraju jest Elton John,takie mam wrażenie,a szkoda...

[il Dottore]

Film niespecjalnie mi się podobał. Może dlatego ze wolę Queen i dlatego Bohemian the best. Te sceny musicalowe mnie denerwowały. Ale to tylko moja opinia, generalnie nie jestem fanem Eltona, więc obejrzałem z braku czegoś lepszego tamtego wieczora. Nie rozumiem sam siebie - jak można tak kochać muzykę a nie znosić musicali? ?

5 godzin temu, wojciech iwaszczukiewicz napisał:

Może czas na film o Hendrixie ?

Oglądałbym! ?

[Chicago]

Wybierz się na jakikolwiek dobry musical live - obojętnie jaki, może być dla dzieci, np. Lion King - zupełnie inna energia i postrzeganie zjawiska. Ja bardzo lubię musicale, nawet te filmowe, ale live, to jest dopiero jazda. Pamiętam jakie niesamowite wrażenie wywarł na mnie w młodzieńczych latach 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' z Bee Gees i resztą bandy - nie mogłem się naoglądać. Chodziłem do kina chyba przez tydzień codziennie. 'Hair' tak samo.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Hair to arcydzieło .

[Chicago]

Przejrzałem swoje płyty Eltona Johna, co prawda 'zakurzone' i 'nieodkurzane' od wieków całych i mam to: 'Elton John' z 1970, '17-11-70', Goodbye Yellow Brick Road', 'A SIngle Man', 'Honky Chateau', 'Don't Shoot Me I'm Only the Piano Player', 'Greatest Hits' - właśnie tę miałem z Dum Dum India spod lady w 1975 albo '76, 'Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy', 'Blue Moves', 'Breaking Hearts, 'Reg Strikes Back' i na zakończenie kariery z Eltonem - 'The One'. To wszystko co zasila moją półkę w kwestii EJ ?