O muzyce:
Jazz jest specyficzna plyta Queen z kilku powodow. Po pierwsze, zespol zrywa od tej pory z nawiazywaniem do plyty poprzedniej a poczawszy od Jazz kazda kolejna plyta Queen jest odmienna. Po drugie, plyta ta jest niespojna stylistycznie w sposob bardzo specyficzny ale o tym pozniej. No i w koncu uzyto tu po raz pierwszy nieco elektroniki. Jazz jest wysoko ceniona plyta, zawiera kilka sztandarowych kompozycji a mimo to ma takze zdecydowanie slabsze momenty. Poczatek poza moze nieco irytujacym wstepem ‘Mustapha’ jest szalenie impresyjny. ‘Fat Battomed Girs’ z rozwijajaca sie w trakcie utworu perkusja czy ‘Bicycle Race’ naleza do najwiekszych hitow Queen. Swietny jest takze ‘Let Me Entertain You’ z kapitalnym basem wcale nie w tle. Potem juz gorzej. Utwory traca na swiezosci. Gdyby nie energetyczny ‘Don’t Stop Me Now’ ostatnie piosenki z plyty nie bylyby bardzo ekscytujace. Takze kompozycje Taylora na tej plycie sa zbyt oddalone stylistycznie i nie pasuja do reszty. W sumie album dajacy sie sluchac chwilami z wielkim zainteresowaniam a chwilami nieco nuzacy. Ciekawe natomiast jest to, ze Queen definitywnie odszedl od brzmienia znanego z A Night at the Opera i wkroczyl w nowe dla siebie czasy. Za wyjatkiem ‘Dreamer’s Ball’ nie ma juz Anglii lovelasow i dandysow. Ballady mieszaja sie z wyrafinowanym pop-rockiem i nieco zbyt ostrymi i krzykliwymi kompozycjami Taylora (na szczescie tylko 2). Warto takze dodac, ze wiele piosenek na tej plycie spiewanych jest z pasja i entuzjazmem pamietanym jeszcze z czasow Bohemian Rapsody. I to bierze.

O dźwięku:
Klasa nagrania jest dobra, dynamika, poglosy i echa, wzajemny balans instrumentow i glosow dobrze spreparowany. Plyta nie razi zadnymi powaznymi niedosciagnieciami studia.