O muzyce:
Pozwole sobie nie zgodzic sie z przedmowca. Jedyny dobry utwor na tej plycie to Hurt. Pewnie dlatego, ze pochodzi z repertuaru NIN. Tekst idealnie komponuje sie z glosem starego czlowieka. Nawet fakt, ze ow czlowiek kompletnie nie potrafi spiewac wydaje sie tu pasowac. Cash brzmiacy w repertuarza Reznora lepiej niz sam Trent. Niesamowite, ale w tym przypadku prawdziwe. Niestety nie da sie tego powiedziec o innych coverach. Zwlaszcza Personal Jesus DM zostal zmasakrowny. Tu juz samo, zmeczone zyciem, brzmienie glosu nie wystarczylo. Trzeba bylo jeszcze cos dospiewac, a tego Cash kompletnie nie potrafi. Zapewne stad wzielo sie zdanie o dysonansie wokalnym w Bridge Over Troubled Water. Faktycznie wystepuje, bo nagle na plycie pojawia sie ktos, kto spiewa ;) Szkoda tylko, ze w momencie kiedy oba glosy brzmia jednoczesnie, dodano jeszcze podklad. Za duzo tego szczescia . Zwlaszcza, ze pozostala czesc plyty jest bardzo prosta i brzmi zupelnie inaczej. Brzmieniowo broni sie jeszcze First Time Ever I Saw Your Face, ale tekstowo odrzuca.

O dźwięku:
Brzmi dobrze. Nawet bardzo dobrze. Pytanie tylko czy moglaby brzmiec zle skoro niewiele tu bylo do nagrywania.

O muzyce:
Plyta trudna do klasyfikacji pod kazdym wzgledem. Niespojna stylowo, zawiera kilka powalajacych utworow ale i chybione strzaly. Czlowiek nad grobem ma z pozoru cos innego do powiedzenia niz nastolatek. Tego oczekujemy. Podobnie od krola muzyki country oczekuje sie krolowania na polu country. Tymczesem mamy w rece plyte, ktore nie spelnia warunkow zadnego standardu. Muzycznie jest akustycznie i gitarowo, skromnie i prawie bez perkusji (jeden wyjatek). Swietnie sprawdzil sie na strunach Mike Campbell z druzyny Toma Petty. Goscie na wokalach praktycznie tylko przeszkadzaja. Zatem by bylo sprawiedliwie przelecimy sie po kazdym z utworow z osobna. 1. The Man Comes Around Wyjatkowy tekst swobodnie sie interpretuje. Przepiekne uderzenia w struny, w tym dolne rejestry fortepianu – tez struny ;-). Wlos sie jezy na przedramieniu. Jedna z lepszych piosenek jakie istnieja. 2. Hurt Pieknym instrumentem jest gitara. Swietne dozowanie emocji. Urocza piosenka z narastajacymi akcentami. 3. Give My Love to Rose Wiezienny klasyk poruszajacy prostota. Skromna, doskonala aranzacja. Gitary brzmia jak na ‘Pat Garrett and Billy The Kid’ Dylana. 4. Bridge Over Troubled Water Pierwsze nieporozumienie na tej plycie. Sluchajac czuje sie nieswojo. Czy mozna takie tekst wlozyc w usta czlowieka po 70-tce? Do tego dysonas wokalny – Fiona Apple. No i gitary wybijajace rytm czego nie ma w oryginale. Nie kupuje tego. 5. I Hung My Head Niby fajnie ale przedszkolna melodyjka kompozycji Stinga potrafi popsuc wszystko :-( 6. First Time Ever I Saw Your Face Poruszjace. Widac, ze Johnny Cash wiedzial co spiewa i pasowalo mu to. Delikatne echa daja uroczysty charakter. 7. Personal Jesus Trans oraz nieziemski wydzwiek piosenki daja jej wysoka pozycje na liscie w tym zestawie. Niespodziewany przyklad, ze obca z pozoru stylowi country piosenka DM moze okazac sie ciekawym, drazacym temat motywem. Samograj. 8. In My Life Rod Steward zrobil z tego perle. Jonny Cash pogrzebal. Brak przekonania, prawie jak spiewanie z musu. Szkoda, bo gitary stylowe. 9. Sam Hall Kapitalny sketch rodem z kowbojskiej kawiarenki z rozstrojonym pianinkiem i swojskimi gitarami. Wiejskie poczucie humoru. Cash czuje sie swietnie w takim otoczeniu. 5 punktow na 5 mozliwych. 10. Danny Boy Jestesmy w kosciele i ludowy standard brzmi jak psalm. I nic ponad to. Nie bardzo wiadomo po co ta piosenka w zestawie. By zmianic nastroj? 11. Desperado Wstep jak z ‘People Get Ready’. Dalej jednak bardziej przytulnie. W chorku udziela sie dzielnie Don Henley. Tym razem wspolnota glosow lepsza niz z Fiona Jablko. Stylowe. 12. I'm So Lonesome I Could Cry Tak typowe country, ze az chce sie plakac. ;-) Nie moj styl. Slodkie, walcujace, banalne. 13. Tear Stained Letter Ponownie skocznie oraz relatywnie bogata aranzacja. Pierwszy raz na plycie ktos zasiadl za perkusja! 14. Streets of Laredo Ladna piosenka, ktora pewnie kazdemu rasowemu muzykowi country dobrze wyjdzie. Nie inaczej bylo tym razem :-) Aranzacja przypomina nieco legendarne brzmienie Prefab Sprout. Mi brakuje nieco ostatniego tapniecia i odrobiny sloniowatosci. Ale jest dobrze. 15. We'll Meet Again Wodewilowe pozegnianie z zyciem? I ten poruszajcy chor na koncu. Cos jak nasze ‘..bo za sto lat nie bedzie nas’. Genialne zakonczenie.

O dźwięku:
Kilka lat temu wszedlem do sklepu ze sprzetem hi-fi. W pokoju odsluchowym pustka i wlaczylem sobie ‘cos’. Owo ‘cos’ bylo w srodku i nie wiedzialem co ‘to’ jest. Kolumny Audiovector – najwieksze Signature, elektornika Naima. Dzwieki jaki poplynely powalily mnie swa jakoscia. Gdbym byl kompulsywnym kupowaczem to zamowilbym taksowke bagazowa i wyjechalal ze wszstkim co gralo plus oczywiscie ‘ta’ plyta. A co to bylo? No wlasnie!!! Jack Rubin zrobil rubinowa robote. Nawet na byle jakim sprzecie ta plyta brzmi jak hi-end. Kapitalne brzmienie instrumentow, doskonale nagrany wokal. I jeszcze jedno – plyta nie zagra na sluchawkach. Bez ciezkiego fundamentu najbardziej poruszajace kawalki nie zabiora.