O muzyce:
Krótko, niesamowita płyta. Dowód wielkości Dżemu (Detox zadaje kłam obiegowej tezie że najlepsze płyty powstają na początku twórczości) i charyzmy Ryśka Riedla, jednego z najwybitniejszych wokalistów polskiego rocka. Wg Jana Skaradzińskiego, dziennikarza zafascynowanego Dżemem, wartość płyty Detox polega na olbrzymim nagromadzeniu ładunku emocjonalnego ubranego w szatę przebojowych melodii. Teksty utworów brzmią jak przejmujące memento dla Ryśka, którego trzy lata później zapłaci najwyższą cenę za błędy życia. "Jak malowany ptak", "Detox" czy "Ostatnie widzenie" brzmią tym bardziej dramatycznie jako memento. Tekst największego arcydzieła płyty, ballady "List do M.", jest po prostu przeszywający. Ale płyta Detox to przecież także mocne rockowy granie jak "Mamy forsę - mamy czas", boogie "Czarny chleb" czy wspomniane "Jak malowany ptak" będące dowodem na sprawność zespołu ze swobodą operującego w wypracowanym przez lata rockowo-bluesowym kanonie. Na uznanie zasługują jak zwykle gitarowe partie duety J. Styczyński – A. Otręba, autorów miniatur na gitarę akustyczną tworzących nawias otwierający i zamykający płytę. Utwory z Detoxa są może nie wycyzelowane, ale z pewnością dopracowane, tym bardziej dziwne to że zespół ukończył pracę nad płytą w niecałe trzy dni (!). Podsumowujac, znakomita płyta, pomnik Dżem i Ryśka Riedla, którego głos zarówno w ostrych rockowych utworach jak i pełnych dramatyzmu balladach brzmiał równie przejmująco, autentycznie i zarazem wiarygodnie. Wielka klasa.

O dźwięku:
Na uznanie zasługuje przyzwoity jak na polski rock poziom realizacyjny, płyta brzmi po prostu nieźle, dobrze wypadają partie perkusyjne nagrane przez znanego z wszechstronności muzyka J. Piotrowskiego.