O muzyce:
Plyte dostalem w prezencie nie majac bladego pojecia co, kto i dlaczego. Tym wieksze zatem emocje! Okladka jest staranna i ma smaczek choc do sugerowania zawartosci plyty jest daleko. Niefortunne osadzenie ksiazeczki wewnetrznej a wlasciwie jego brak powoduje, ze wypada ona przy byle okazji na podloge. No ale jest! Takze ladnie zrobiona. Muzyka. Alez czad! Pierwsze uderzenie przechyla kwiatki na trawniku. Typowa sciana dzwieku z tym, ze trudna do zakwalifikowania. Ani to metalowy heavy ani to rock w dawnym stylu przerowbiony na nasze, ani progress. Tsja.. Chlopcy graja swoje. Po ochlonieciu, co zajmuje kilka minut zaczyna wylaniac sie tresc. Podzielilbym plyte na dwa typy utworow – moc jest z nami i mocy nie ma z nami. Kiedy moc jest z nami szczerze mowiac poza moca niewiele jest atrakcji. Wokal dozowany oszczednie (bardzo) mimo, ze glos akceptowalny, zblizony do falsetowania w stylu pana Ké. Co mnie osobiscie nieco oslabia to wielokrotne powtarzanie tego samego bledu – jezeli trafimy na wdzieczna fraze to dla pewnosci powtarzamy ja dwa razy (albo i 4 razy). No nie wiem, w koncu sluchacz glupi nie jest i jego mozg lapie o co chodzi juz za pierwszym razem i powtorka ‘dla pewnosci’ jest mimo wszystko nudziarstwem. Pewnie grajac koncert lub jamujac (czyt. dzemujac) frajda jest spora ale na plycie studyjnej ladnie to nie wychodzi. Na dodatek utwory sa czasami tasiemcowe i gonienie za wlasnym ogonem w takim przypadku naprawde nie pomaga. Troche dyscypliny, prosze! W utworach typu moc jest z nami rzuca sie na uszy perkusja. Czlowiek (Piotr Drugi) wyraznie ma radosc z grania i sprawia wrazenie glodnego artysty, ktory wlasnie wyszedl z wieznia i dorwal sie do instumentu. Na dodatek fascynujacego instrumentu bo puszczaniu serii z karabinu maszynowego nie ma konca. Do tego permanentne walenie we wszelkie talerze jakie sa w poblizu a jest ich wiele. Troszke to zbyt absorbujace jak na moj gust. Z perkusja czesto jest tak, ze skromna gra daje zdecydowanie lepszy efekt niz nieustanne prezenie paleczek przed sluchaczem. Teraz utwory niemoc jest z nami. Jest ich niewiele, niektore nawet nagrane kiedy perkusista wyszedl na siku. Pojawia sie atmosfera aczkolwiek efekty 3D sa slabo dozowane a gitara akustyczna (jako instrument) brzmi jak prezent od cioci. Fuj! Widac, ze wokalista nie czuje sie za pewnie bo glos silnie przetransformowany. A niepotrzebnie bo zdaje sie, ze na tym polu jest jeszcze wiele do pokazania a angielski na niezlym poziomie (plyta jest internacjonalistyczna). W podsumowaniu – muzyka raczje ciemna, mroczna, mowi chyba o frustracjach i izolacji (slychac jakies odglosy party ale bez dialogow, ktore dotykaja bohatera umownego). Mysle, ze zespol mial koncepcje aczkolwiek nie jest ona jasna i oczywista. Fajna i sprawna gra, podoba mi sie znajacy swe miejsce basista. Moze kiedy zespol nabierze szlifu bedzie lepiej bo lepiej byc moze. Przydalo by sie takze nieco oglady w studio bo brzmienie jest cokolwiek surowe, estradowe a ilosc trickow studyjnych ograniczona. Fajna rzecz i ladowanie energetyczne pelne :-)

O dźwięku:
Brzmienie jest jak wspominalem powalajace. Mastering delikatny i krawedzie prawie tna po uszach ale tak chyba mialo byc i to jest dobry zabieg. Troche brakuje mi rozciagniecia dzwieku w przestrzeni, ladnego brzmienia instrumentow choc pewne fragmenty sa jak grudy zlota w Srebrnym Potoku.