O muzyce:
Jaka jest ta plyta? Fantastyczna! Dla mnie najlepsza plyta Springsteena jaka znam. Amerykanie zwracaja uwage na kontekst 11/9. Pewnie slusznie. Plyta z lipca 2002 wydana przez glownego komentatora rzeczywistosci amerykanskiej zatem sila rzeczy traca tak zywy wciaz temat. I mysle, ze nie bylo w tym wiele komercji. Dla mnie jednak co innego jest wazne na tej plycie. Po wielu latach przerwy Boss odnowil wspolprace z E Street Band. Do tego dodano wybitnie pasujacego do sytuacji producenta. Pozostala sprawa glownego aktora – Bruce’a Springsteena. No i trzeba przyznac, ze okazal sie on tym razem wspanialym muzycznym mistrzem ciesielskim. Az 15 piosenek nie wydaje sie przepelnieniem a zroznicowanie materialu pozwala na sluchanie z zaciekawieniem przez wiele minut. Co wiecej – Bruce Springsteen zrezygnowal po czesci z bycia Brucem Springsteenem. Plyta jest zaskakujaco neutralna jezeli zaczynamy doszukiwac sie charaterystycznego zapaszku mistrza. Zamiast bajdurzenia jest wiele zgrabnie skrojonych kawalkow o mniej niz zwykle gladkiej powierzchni. Surowy styl pasuje do E Street Band ale rzadko ta strona zespolu byle eksponowana. Tym razem tak. Brawo dla producenta – swietna robota w studio. Na plycie roi sie od pieprznych riffow gitarowych, oryginalnego traktowania stylow muzycznych (folk, country, rock czy nawet reggae) oraz po prostu preznego grania amerykanskiej muzyki z pelnym wyczuciem zrodel. Czasami ktos, kto zmaga sie z podobnymi zalozeniami ponosi porazke – plyta wypada ociezale i brakuje pomyslow na kolejna piosenke. Tu nie. Forma muzyczna jest znakomita przez caly czas. Pelen szacunek! Bardzo polecam nawet tym, ktorzy malo znaja dokonania Bruce’a Springsteena. Bedziecie miec solidna plyte folk-rockowa na polce.

O dźwięku:
Rzadko zdarza sie tak wspaniale nagrany prosty rock. Ogromne uznanie dla pracy w studio. Ci ludzie naprawde czuja muzyke i maja warsztat, by to co chca przelac na plyte. Wzorowo nagrany wokal, swietne proporcje pomiedzy instrumentami, balans tonalny daje mila uchu harmonie. I to wszystko przy jakze surowym dzwieku instrumentow! Godne podziwu.

O muzyce:
Bruce Springsteen największe sukcesy ma już chyba za sobą. Przez całą karierę tworzył kawałki mocno zaangażowane politycznie, ideologicznie. Jego twórczość literacka bywa niekiedy nawet analizowana w kręgach akademickich. Lata lecą, a Boss nagrywa dalej, choć jego utwory nie pojawiają się już tak często jak dawniej na listach przebojów. The Rising jest pierwszą płytą Springsteena nagraną z The E Street Band od czasów Born in the USA. Po pierwszym przesłuchaniu płyta wydała mi się trochę taka nijaka. Brak na niej utworu, który od razu wpada w ucho, czyli potencjalnego przeboju. Pomimo tego, że jest na niej kilka ciekawych kawałków (Paradise, Into the Fire) to owa nijakość z biegiem czasu nie mija do końca. Wiele jest tu rzeczy przeciętnych, trochę niedopracowanych... Brakuje mi tej przebojowości, rytmiczności utworów znanych chociażby z Born in the USA. Pewnie chłopaki chcieli zrobić coś inaczej, nie powtarzać się, ale chyba nie za bardzo mieli pomysł na tę płytę. Krótko mówiąc zawiodłem się.

O dźwięku:
Zrealizowany bardzo dobrze.