O szczęściu.

[muls]

sam slub to sposob zabezpieczenia szczescia na ...zawsze.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Sam fakt czy związek ma charakter formalny czy nie, nie ma większego znaczenia.Ja mam ślub cywilny i myślę,że gdybym był w wolnym związku to nic by to nie zmieniło.

[Chicago]

Ciekawe czy Twoja żona wychodząc za Ciebie też miała takie przedmiotowe podejście. ;-)

 

Pierwsza tak, bo była starsza ode mnie i pochodziła właśnie z matriarchatu, ale ja ze względu na swój młody wiek nie byłem tego w ogóle świadomy i zafascynowany innymi priorytetami brnąłem coraz bardziej w tę ślepą uliczkę. W ogóle uważam, że facet powinien się żenić, jak już musi, po czterdziestce, ale wiadomo, że każdy ma swój ślub, swoje 'kółko zainteresowań' i swoje priorytety.

 

Broń jazzusie facetów przed starszymi kobietami, no chyba że ma się dwadzieścia lat, ale to tylko jako szkoła podstawowa.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Ja uważam,że w związku wskazana jest różnica wiekowa,najlepiej gdy facet jest starszy o ok. 10 lat.

[Chicago]

Poszedłbym ciut dalej - trzynaście do piętnastu lat różnicy też jest bardzo OK '-)

 

To do Wojciecha.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Tak, jak najbardziej.Chodzi o to ,że mężczyźni później dojrzewają a kobiety szybciej się starzeją.

 

Skoro to już ustaliliśmy to co sądzicie o posiadaniu dzieci?Mam świadomość,że wtedy gdy się rodziły i gdy je wychowywałem to nic na ten temat nie wiedziałem i brakło mi doświadczenia życiowego.Teraz gdy mam wnuki to już to wiem.I jest tak fajnie,że czasami nachodzi mnie myśl...czy by sobie takiego nie ustrzelić.Oczywiście z oczywistych względów musiałaby to być inna,młoda kobieta.Ale wtedy zapala mi się czerwona lampka przypominając ,że rośnie mi z wiekiem zapotrzebowanie na tzw. święty spokój oraz że takie dziecko bym tylko skrzywdził.Bo z racji wieku najprawdopodobniej wcześnie bym je osierocił czyli nie byłbym przy nim wtedy gdy byłoby to najbardziej potrzebne.Co sądzicie o późnym rodzicielstwie ? ( patrz Jagger,W.Allen ).

[soundchaser]

Poszedłbym ciut dalej - trzynaście do piętnastu lat różnicy też jest bardzo OK '-)

 

A jak już się ma 74 lata, to najlepiej wziąć sobie jakąś 30-tkę, wzorem "staruszków" ze świata szołbiznesu. ;-)

[Chicago]

Skoro to już ustaliliśmy to co sądzicie o posiadaniu dzieci?Mam świadomość,że wtedy gdy się rodziły i gdy je wychowywałem to nic na ten temat nie wiedziałem i brakło mi doświadczenia życiowego.Teraz gdy mam wnuki to już to wiem.I jest tak fajnie,że czasami nachodzi mnie myśl...czy by sobie takiego nie ustrzelić.Oczywiście z oczywistych względów musiałaby to być inna,młoda kobieta.Ale wtedy zapala mi się czerwona lampka przypominając ,że rośnie mi z wiekiem zapotrzebowanie na tzw. święty spokój oraz że takie dziecko bym tylko skrzywdził.Bo z racji wieku najprawdopodobniej wcześnie bym je osierocił czyli nie byłbym przy nim wtedy gdy byłoby to najbardziej potrzebne.Co sądzicie o późnym rodzicielstwie ?

 

W wielu sytuacjach póżne rodzicielstwo, a szczególnie pierwsze dziecko kobiety, może zdecydowanie przerosnąć sytuację. Mam taki przykład zaraz obok - przyjaciółka mojej żony jest lekarzem i pierwsze i ostatnie dziecko urodziła w wieku czterdziestu siedmiu lat. Jak już napisłem, sytuacja ją przerosła.

[wojciech iwaszczukiewicz]

Kobiety są w innej sytuacji biologicznej.Mnie chodzi o mężczyzn.

[soundchaser]

Mam świadomość,że wtedy gdy się rodziły i gdy je wychowywałem to nic na ten temat nie wiedziałem i brakło mi doświadczenia życiowego.Teraz gdy mam wnuki to już to wiem

 

Dokładnie tak też było i jest ze mną. Ale wnuka mam dopiero od 3 tygodni.

[Chicago]

A jak już się ma 74 lata, to najlepiej wziąć sobie jakąś 30-tkę, wzorem "staruszków" ze świata szołbiznesu. ;-)

 

Zawsze to lepiej mieć nowego Fiata 125p niż starą zdezolowaną Syrenę, ale sa i miłośnicy P-70, jako kolekcjonerzy antyków oczywiście.

[wojciech iwaszczukiewicz]

E,to wszystko jeszcze przed Tobą!

 

 

to do soundchasera

[Chicago]

Myślę, że do rodzicielstwa lub dziadkowstwa trzeba dojrzeć - i tak jak napisałeś, może to sprawić wielką wielką frajdę w wieku dziadkowym. Ale prawdą też jest, że nie wszyscy dojrzewają i nawet faceci po siedemdziesątce mogą być wiecznymi Potrusiami Panami. Nie ma reguły.

[soundchaser]

E,to wszystko jeszcze przed Tobą!

 

Wiem, dlatego już się cieszę że za parę lat będę mógł pokopać z nim piłkę, nauczyć go jazdy na rowerku i przede wszystkim

spróbować mu wpoić słuchanie dobrej muzyki, bo moim dzieciom niestety nie potrafiłem.

Wtedy będę jeszcze bardziej szczęśliwy.

[wojciech iwaszczukiewicz]

No to może kolejny element szczęśliwego życia.Życie rodzinne i towarzyskie.Z jakim kręgiem rodzinnym i towarzyskim utrzymujecie kontakty?I z jaką częstotliwością?A jak powinno być?

[soundchaser]

Życie rodzinne i towarzyskie.Z jakim kręgiem rodzinnym i towarzyskim utrzymujecie kontakty?I z jaką częstotliwością?A jak powinno być?

 

Ja mam kontakt z ludźmi zarówno z podstawówki, jak i ze szkoły średniej. Nie utrzymuję natomiast żadnych znajomości z ludźmi ze studiów...to ciekawe.

Robimy co jakiś czas spotkania klasowe, na które przychodzi sporo osób. Na co dzień utrzymuję kontakty tylko z kilkoma osobami z tego kręgu oraz z kilkoma, których poznałem jeszcze w czasach, gdy chodziłem na giełdy płytowe.

Jak często? Od czasu do czasu - jak mamy ochotę to zdzwaniamy się i spotykamy...raz u mnie, raz u u niego i oczywiście słuchamy muzyki, bo to podstawa.

O znajomościach z kobietami nie będę tu pisał, bo nie wypada. ;-)

 

Jeśli zaś chodzi o rodzinę, to utrzymuję kontakty z dziećmi rzecz jasna, braćmi ciotecznymi i 2 ciotkami (rzadko).

Więcej do szczęścia mi nie potrzeba. ;-)

[Chicago]

Z rodziną, to różnie bywa - mówi się, że najlepiej wychodzi się z nią na dworzec. Wszystko jest względne. Od lat największą frajdę sprawia mi spotykanie się z ludżmi, których cenię i których znam od lat - nie lubię okolicznoścowych zjazdów i przypadkowych znajomości, choć czasami takie spontaniczne spotkanie po latach może się przekształcić w całkiem fajną 'nową' znajomość czy wręcz przyjażń. Nigdy też nie byłem zwolennikiem wielkich i częstych imprez lub codziennego przesiadywania w barach, knajpach i pubach - to nie dla mnie. Zawsze ciągnęło mnie tam, 'gdzie gra muzyka' - i choć właśnie to kojarzy się z barami, knajpami i pubami, to wybierając się tam, moim prioryteten jest zawsze muzyka, a dopiero póżniej jakieś ewentualne spotkanie towarzyskie. Z doświadczenia wiem też, że przyjażń od przysłowiowej 'piaskownicy' jest najtrwalsza. Nawet po latach absencji tej przyjażni, ma się dużo do opowiadania i jest to wszystko bardzo szczere.

[TomekL3]

Ja uważam,że w związku wskazana jest różnica wiekowa,najlepiej gdy facet jest starszy o ok. 10 lat.

Szczególnie gdy ona ma 50-55 a on już 60-65.

[wojciech iwaszczukiewicz]

U mnie życie towarzyskie jest chyba jak na obecne czasy dość intensywne.Z kolegami i koleżankami z klasy czy ze studiów utrzymuję kontakty sporadyczne ale regularne.Spotykamy się co klika lat.Krąg moich znajomych czy przyjaciół to kilkanaście osób,przy czym mamy z żoną wspólnych jak i osobnych.Ci moi to koledzy od muzyki z którymi spotykamy się regularnie,w moim pokoju odsłuchowym 1-2 razy w miesiącu.Przy winie.Z tymi wspólnymi spotykamy się co kilka miesięcy za każdym razem u kogo innego.Lubię życie towarzyskie i uważam,że mogłoby być lepiej.

Życie rodzinne to już tylko rodziny moich dzieci.

 

Tomek

 

Tak,jak najbardziej.

[soundchaser]

Wojciech - a propos Twojej opinii o Kwaśniewskim - znalazłem fajny mem: ;-)

 

 

Tutaj też wygląda na szczęśliwego.

[23031970]

Wybacz, ale ja polegam na własnych definicjach, a nie tych wpajanych przez różnych myślicieli (pisząc "myślicieli" nie Ciebie miałem na myśli).

Szczęście i szczęśliwość są pojęciami filozoficznymi i każdy może je interpretować według własnego uznania, a zwłaszcza doświadczenia życiowego.

Ciekawą książkę, zbieżną z tytułem tematu, a może jeszcze bardziej rozwijającą temat szczęścia i szczęśliwości napisała Bronnie Ware - "Czego najbardziej żałują umierający".

Już ze spisu treści powyższej książki;

ŻAL PIERWSZY: SZKODA. ŻE NIE MIAŁAM ODWAGI ŻYĆ TAK JAK CHCIAŁAM, A NIE TAK, JAK OCZEKIWALI INNI,

ŻAL DRUGI: SZKODA, ŻE TAK DUŻO PRACOWAŁAM,

ŻAL TRZECI: SZKODA, ŻE NIE MIAŁEM ODWAGI OKAZYWAĆ UCZUĆ,

ŻAL CZWARTY: ŻAŁUJĘ, ŻE STRACIŁAM KONTAKT Z PRAWDZIWYMI PRZYJACIÓŁMI,

ŻAL PIĄTY: SZKODA, ŻE NIE POZWOLIŁAM SOBIE BYĆ SZCZĘŚLIWA....

wynika, że aby być szczęśliwym w życiu, trzeba zmienić (co najmniej) cztery "żale", przy czym najważniejszy w mojej ocenie jest ten pierwszy żal.

 

*sorry za drukowane litery, ale nie chciało mi się przepisywać tekstu.

 

Pouczające- dziękuję MSki.

 

P.S.

 

Nie ogrzeje mej duszy, palący słońca blask - wszak miłości Bożej żem nie godzien, a miłości człowieczej nie spełnion.

Dlatego lepiej będzie mi umrzeć , niźli palić się w smutku , mej duszy udreczon - depresja.